Review: Kobo64 για Commodore 64

Έφτασε η ώρα να αποχαιρετίσουμε σιγά-σιγά μία ακόμα χρονιά. "Πάει ο παλιός ο χρόνος" λέει το τραγουδάκι και πλέον έχουμε φτάσει σε μια φάση της ζωής μας που το έχουμε τραγουδήσει αρκετές φορές, που εδώ και χρόνια δεν το εκτιμάμε και δεν του δίνουμε την παραμικρή σημασία. Λάθος. Μέγα λάθος. Είναι μεγάλο ταλέντο να μπορέσει κάποιος να νιώσει την ικανοποίηση, τη χαρά και την προσμονή που ένιωθε ως παιδί ή έστω ως νέος εκεί, στην αλλαγή του χρόνου. Να νιώσει ότι κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή, όχι απλά άλλες 365 μέρες ρουτίνας και μιζέριας που θα σηκωνόμαστε από το κρεβάτι βλαστημώντας και θα λειτουργούμε σα ρομπότ περιμένοντας την ώρα που θα ξανακοιμηθούμε. Ελπίζω αυτή τη χρονιά να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε καλύτερα, να δώσουμε λίγο μεγαλύτερη αξία στις μέρες μας γιατί, όσο κι αν σε κανένα δεν αρέσει να το ακούει, είναι μετρημένες. Με ευχές λοιπόν για μια καλή, δημιουργική και κυρίως ξεχωριστή - προς το καλύτερο, εννοείται - χρονιά σας αφήνω για το 2023. Α, και πού πάτε; Και με υγεία, προφανώς: από εκεί ξεκινάνε όλα, άλλωστε, έτσι δεν είναι;

 

Kobo64 (Commodore 64) - Soci (code)/Poison & Soci (gfx)/6R6 (music)

 

Το Kobo64 είναι ένα diagonal shoot 'em up που είχε κάνει την εμφάνισή του για πρώτη φορά το 2013, στα πλαίσια του διαγωνισμού του RGCD για το καλύτερο παιχνίδι/cartridge των 16ΚΒ. Η ιστορία του όμως δεν ξεκινά από εκεί, καθώς αποτελεί μεταφορά του παιχνιδιού xKobo (από Linux) του Akira Higuchi σε Commodore 64. Το οποίο xKobo εμπνεύστηκε από το Sunburst, ένα shooter των 80s για τον - ναι, το μαντέψατε - Commodore 64. Άβυσσος…

Ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε τώρα με το Kobo64 και δεν το κάναμε νωρίτερα είναι ότι το παιχνίδι ξαναήρθε στον αφρό λόγω της κυκλοφορίας μιας "ανανεωμένης" έκδοσής του με techno ingame μουσική που απουσίαζε ολοκληρωτικά από την original έκδοση του 2013.

Αρχικά, θα πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η καλύτερη έκδοση του xKobo που κυκλοφορεί είναι το Kobo Deluxe για Windows και MacOSX. Αν θέλετε να εκτιμήσετε πραγματικά το Kobo64 προσπαθήστε να ασχοληθείτε μαζί του πριν παίξετε το Kobo Deluxe, γιατί τότε θα την πάθετε όπως ο γράφων, και θα κρατάτε πολύ μεγάλο καλάθι το οποίο, αναπόφευκτα, αδυνατεί να γεμίσει η έκδοση του 64άρη…

Στο Kobo64 ο παίκτης έχει τον έλεγχο ενός διαστημοπλοίου το οποίο μπορεί να κινηθεί προς 8 κατευθύνσεις (πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά και διαγώνια) με σκοπό να καταστρέψει τις εχθρικές διαστημικές βάσεις που υπάρχουν σε κάθε πίστα. Οι βάσεις αυτές μπορούν να καταστραφούν μόνο με βολή στον πυρήνα τους (Death Star, κανείς;) αλλά συνήθως αυτός δεν είναι εκτεθειμένος, οπότε χρειάζεται να καταστρέψουμε άλλα τμήματα της βάσης για να τον φτάσουμε. Εννοείται πως οι εχθροί μας δεν κάθονται απλώς σφυρίζοντας αδιάφορα ενός εμείς αδειάζουμε επάνω τους τα laser guns μας: μας πυροβολούν και μάλιστα, από ένα σημείο και μετά, του δίνουν και καταλαβαίνει. Καθώς ο παίκτης προχωρά σε νέα επίπεδα το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον και πιο δύσκολο, με τα εχθρικά πυρά να είναι όλο και περισσότερα και να κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα ενώ, από κάποιο σημείο και μετά, εκτός από τις βολές έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μετεωρίτες, πυραύλους, διαστημόπλοια και γενικώς γίνεται ένας (όχι και τόσο μικρός) χαμός.

Δεν γνωρίζουμε εάν το παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί ως bullet-hell shoot 'em up όπως το Dragon Attack για το οποίο διαβάσατε προηγουμένως καθώς, ναι μεν δεχόμαστε (και εκτοξεύουμε) πυρά από παντού αλλά σε καμία περίπτωση ο αριθμός των βολών δεν πλησιάζει τις αρκετές εκατοντάδες (!) του προαναφερθέντος παιχνιδιού του Amstrad ή των κλασικών Ιαπωνικών arcade shooters. Φυσικά το autofire είναι και εδώ παρόν και καθόλα απαραίτητο αλλά ακόμα και συνεπικουρούμενο από τα 5 "κανονάκια" (και μάλιστα με ενέργεια) που διαθέτετε δεν θα μπορέσει να σας κρατήσει για πολύ στη ζωή, ειδικά στα επίπεδα με διψήφιο αριθμό.

Τα γραφικά του Kobo64 είναι αρκετά καλά, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η μουσική του το ίδιο ενώ, δυστυχώς, δεν μπορούμε να έχουμε συγχρόνως μουσική και ηχητικά εφέ. Ο χειρισμός είναι απλός και άμεσος και, ενώ μέχρι εδώ όλα είναι καλά και θα μπορούσαμε να μιλάμε για το shooter της δεκαετίας καθώς η εθιστικότητα είναι παρούσα σε πολύ γερές δόσεις, υπάρχουν και κάποια μελανά σημεία τα οποία οφείλουμε να αναφέρουμε. Και αυτά έχουν να κάνουν με την ομαλότητα της κίνησης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, την μερική απουσία αυτής.

 

Προφανώς και το να κάνει scrolling η οθόνη προς 8 διαφορετικές κατευθύνσεις ενώ ταυτόχρονα γίνεται χαμός από βολές δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί με ομαλότητα αλλά, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαπιστώσει ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του VIC-II. Με αυτά που γράφουμε δεν θα πρέπει να αποκομίσετε την εντύπωση ότι το scrolling είναι απαράδεκτο και παραπέμπει σε ανοσιουργήματα επιπέδου Green Beret στον Amstrad, όχι, κάθε άλλο. Απλά όσο να 'ναι μας ξένισε λιγάκι αν και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πρότερη ενασχόλησή μας με το (υπέροχο) Kobo Deluxe, εκεί όπου τα πάντα είναι τόσο ομαλά όσο… δεν πάει!

Παρά τα όποια θεματάκια με το scrolling και την κίνηση των βολών (ίσως τελικά εκεί να εντοπίζεται το πρόβλημα) το Kobo64 παραμένει ένα ενδιαφέρον, πρωτότυπο και εθιστικότατο shoot 'em up, από τα καλύτερα του είδους του (diagonal) που είδαμε ποτέ στην πλατφόρμα του Commodore 64. Σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσει κανείς και, αν κάτι τέτοιο συνδυαστεί με έντιμο πρότερο βίο (κοινώς να μην έχετε παίξει το Kobo Deluxe) ίσως και το αποτέλεσμα να είναι γνήσιος ενθουσιασμός για αυτό το απλό, ταχύτατο και "τίμιο" shooter. Στα συν του θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι μας παρέχονται κωδικοί και η δυνατότητα να συνεχίσουμε από το level στο οποίο χάσαμε - άρα, οι υπομονετικότεροι εξ ημών ίσως να μπορέσουν να δουν και το τέλος του (τα screenshots να μην ξεχάσετε).

Βαθμολογία: 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Αδιόρθωτος!

Ναι, το παραδέχομαι, είμαι αδιόρθωτος: κάθε χρόνο σκέφτομαι "καλές οι ετήσιες εκδόσεις των Zzap!64 και Crash της Fusion Retro Books, αλλά δίνω τόσα έξτρα σε ταχυδρομικά και τελωνείο που μάλλον δεν αξίζει". Και τον επόμενο χρόνο πάω και τα ξαναγοράζω! Οπότε δεν θα εκπλαγείτε αν σας ομολογήσω ότι το ίδιο έπραξα και φέτος, ε;

Απ' ότι φαίνεται όμως υπάρχει θεός εκεί πάνω (και λέγεται Clive Sinclair) και βλέπει και αποφάσισε αυτή τη φορά να με... ρίξει στα μαλακά. Έδωσα για αμφότερα 24 στερλίνες σύνολο μαζί με τα ταχυδρομικά και το τελωνείο - για πρώτη φορά στα χρονικά - δε με χρέωσε απολύτως τίποτα! Οπότε με ένα σύνολο που δεν ξεπέρασε τα 28€ καθάρισα. Μια χαρά, συγκριτικά με άλλες χρονιές.

Τις δύο ετήσιες εκδόσεις τις παρέλαβα μόλις σήμερα και θεωρώ ότι θα μου κάνουν καλή 8μπιτη παρέα τώρα στις μέρες των γιορτών. Δεν έχω προλάβω καν να τα ξεφυλλίσω τα βιβλιαράκια, οπότε θα αναφερθώ σε αυτά αναλυτικότερα σε μελλοντικές αναρτήσεις εκτός απροόπτου. Αυτά τα ολίγα για σήμερα!

Artphosis από τους Hitmen για τον Commodore 64

Αυτό που με κάνει να χαίρομαι με τη demoscene είναι ότι αν ψάξεις, ανακαλύπτεις διαμαντάκια. Ειδικά σε πλατφόρμες όπως είναι ο Commodore 64 με μία παρακαταθήκη δεκάδων χιλιάδων παραγωγών, είναι αδύνατο να τα έχει δει κάποιος όλα. Οπότε ψάχνεις, τσεκάρεις, ξεσκαρτάρεις και βρίσκεσαι συχνά-πυκνά αντιμέτωπος με θεσπέσιες παραγωγές, όπως είναι το Artphosis από το group Hitmen.

Το Artphosis είναι αυτό ακριβώς που γράφω κατά καιρούς, δηλαδή ένα demo που δίνει προτεραιότητα στην αισθητική και στο να μπορεί ο θεατής να το απολαύσει χωρίς να τον κουράσει, και αφήνει σε δεύτερη μοίρα τα εντυπωσιακά εφέ. Που τα διαθέτει μεν, αλλά δεν τα στα πετάει στη μούρη χωρίς να τα καλλωπίσει με ένα όμορφο περιτύλιγμα.

Αν και πρωτοεμφανίστηκε πριν από 11 χρόνια, το Artphosis δείχνει ολόφρεσκο και - κυρίως - υπέροχο. Γενικώς θεωρώ ότι η εξαιρετική αισθητική είναι από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις παραγωγές των Hitmen και το Artphosis είναι ένα εντυπωσιακό showcase των δυνατοτήτων και του ταλέντου του group. Απολαύστε άφοβα - είναι το ιδανικό ξεκίνημα για αυτό το συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό.

Florin's Haul of ZX Spectrum Games

Δεν έχουν συμπληρωθεί καλά-καλά δύο εβδομάδες από τότε που έγραψα για το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games του Chris Wilkins. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του τελευταίου διαπίστωσα ότι δεν είχα αναφερθεί στο αμέσως προηγούμενο βιβλίο που είχε έρθει στην κατοχή μου με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο και από τον ίδιο εκδοτικό οίκο (Fusion Retro Books): στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο μεγαλύτερο σε μέγεθος και με περισσότερες σελίδες και το οποίο σίγουρα θα απασχολήσει τον αναγνώστη για ευρύτερο χρονικό διάστημα. Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games του Paul Davies (Retro Gamer, Crash) καταπιάνεται με μία επιλογή παιχνιδιών του ZX Spectrum, όχι απαραιτήτως αυτά που θεώρησε ως τα πλέον επιδραστικά ο συγγραφέας, αλλά μάλλον αυτά για το οποία ήθελε να γράψει επειδή είχε ασχοληθεί μαζί τους τότε, τα παλιά χρόνια.

Αν στο The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games θα μπορούσε (δικαίως, μάλλον) να διαμαρτυρηθεί κάποιος για το σύντομο κείμενο που αναφέρεται σε έκαστο τίτλο, στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ, ακόμα και παιχνίδια για τα οποία θα δυσκολευόταν κάποιος να γράψει πάνω από 2-3 αράδες συνοδεύονται από ενδελεχέστατα πονήματα που συνήθως ξεπερνούν τις 1.000 λέξεις, καθιστώντας την ανάγνωση κάποιες φορές ολίγον τι κουραστική αφού, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι μάλλον υπερβολικά. Βέβαια, στον αντίποδα, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το βιβλίο είναι γραμμένο με χιούμορ και χαλαρή διάθεση, χαρακτηριστικά τα οποία εισπράττει και ο αναγνώστης και κάνουν την ανάγνωση πιο ευχάριστη από μία απλή παράθεση γεγονότων και χαρακτηριστικών.

Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games κοστίζει 23€ συν τα ταχυδρομικά και το μπαξίσι του τελώνη που θα αναλάβει τον εκτελωνισμό του μιας και αποστέλλεται από την Αγγλία. Μην στραβομουτσουνιάζετε, ίσα-ίσα οφείλετε να εκλαμβάνετε την όλη διαδικασία σαν το Kinder έκπληξη, καθώς ποτέ δεν μπορείτε να βάλετε το χέρι σας στη φωτιά για το πόσο θα σας χρεώσουν τον εκτελωνισμό: θα τη σκαπουλάρετε με κανένα δίευρω ή θα σας ράψουν τέτοιο κουστουμάκι που θα μπείτε στον πειρασμό να μην παραλάβετε το βιβλίο που θα έχετε ήδη πληρώσει; Αυτά για όσους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα-Μπανανία ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν...

Αν θέλετε να αποκτήσετε το Florin's Haul of ZX Spectrum Games μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ. Θεωρώ πως θα ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό κάθε Spectrum lover που σέβεται τον εαυτό του, ακόμα και αν ο τελευταίος διαπιστώσει ότι δεν καλύπτονται κάποια παιχνίδια που θεωρεί αξιόλογα και αξιομνημόνευτα. You can't always get what you want άλλωστε - αυτό δεν τραγουδούσαν και οι Rolling Stones;

Review: Dragon Attack για Amstrad CPC

Dragon Attack (Amstrad CPC) - Paul Kooistra (code)/Harris Kladis (gfx)/Herve Monchatre (music & sfx)

Το Dragon Attack είναι η παρθενική παραγωγή της Bitplane Technomantes και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση παιχνιδιού και συνάμα μια προσεγμένη κυκλοφορία. Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει μονάχα με το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά και με τα συμπληρωματικά αρχεία που μας προσφέρονται (δωρεάν, φυσικά) στο zipfile του. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: το Dragon Attack σε imagefile για δισκέτα (.dsk) και κασέτα (.cdt). Το εγχειρίδιο χρήσης (ναι, το manual εννοούμε!) και ένα making of σε .pdf. Screenshots, readme, άδειες χρήσης αλλά και όλα τα sources του παιχνιδιού (σε assembly). Παραδόξως δεν υπάρχουν εξώφυλλα, και είναι η μόνη έλλειψη την οποία θα μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει.

Ένα σημείο στο οποίο ίσως να πρέπει να δώσουμε κάποια σημασία είναι ο graphic artist του παιχνιδιού: το όνομα "Χάρης Κλάδης" ξεσηκώνει εκατοντάδες ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους μεγάλωσαν (ή, και κάτι περισσότερο) με το PC Master στα ντουζένια του, σε μια εποχή κατά την οποία ο εν λόγω κύριος έγραφε μόνος του σχεδόν το 1/3 του ιστορικού εντύπου. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για απλή συνωνυμία ή όχι, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να αναφερθεί…

Το Dragon Attack είναι ένα shoot 'em up που έχει φτιαχτεί εξ' ολοκλήρου σε assembly, επιλογή-μονόδρομος μάλλον για ένα παιχνίδι στο οποίο εμφανίζονται (και κινούνται) εκατοντάδες βολές ταυτόχρονα στην οθόνη. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο του θαρραλέου υπερασπιστή της γης (μα δεν βαρέθηκε, πια;) πιλότου του διαστημοπλοίου Camelot με μόνο του σκοπό να δώσει απλόχερα και γενναιόδωρα μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός του προκειμένου να εμποδίσει τους επιτιθέμενους δράκους να καταλάβουν τον (κάποτε) πανέμορφο πλανήτη μας.

Το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στην υποκατηγορία αυτή των shooters που χαρακτηρίζονται ως "bullet hell": οι βολές των δράκων που μας επιτίθενται είναι τόσες πολλές, που ώρες-ώρες μπορεί να συλλάβετε τον εαυτό σας να υποκύπτει σε αυθόρμητες κρίσεις νευρικού γέλιου διαπιστώνοντας το τι πρέπει να αποφύγει προκειμένου να επιβιώσει!

Μπορούμε να κινηθούμε και πάνω-κάτω εκτός από αριστερά-δεξιά αλλά είναι τελικά μάλλον απίθανο το να επιλέξει κανείς να χρησιμοποιήσει και άλλα σημεία της οθόνης πέραν της απολύτως χαμηλότερης περιοχής: βλέπετε, καθώς οι βολές των αντιπάλων διαχέονται, μόνο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα να αποφευχθεί η επαφή μαζί τους. Φυσικά, όπως και σε κάθε (σχετικά) σύγχρονο bullet hell shoot 'em up έχει επιλεχθεί η "ιαπωνική προσέγγιση" στο sprite collision. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι εάν ο παίκτης δεν δεχτεί βολή στο κέντρο του Camelot (στο cockpit, δηλαδή) τότε δεν χάνει κανονάκι, ακόμα κι αν το αντίπαλο βλήμα τον έχει πετύχει π.χ. στο φτερό. Αυτή η επιλογή ήταν μάλλον μονόδρομος, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας η ολοκλήρωση έστω και της πρώτης πίστας!

Στο Dragon Attack έχει χρησιμοποιηθεί το mode 1 των Amstrad CPC (ανάλυση 320 x 200 pixels, 4 χρώματα) με αποτέλεσμα τα γραφικά να είναι καθαρά και λεπτομερή - αν και ιδιαίτερα μικρά. Αυτό μάλλον συμβαίνει ώστε να μπορούν να χωρούν στην οθόνη και οι εκατοντάδες σφαίρες - παρατηρείστε τα screenshots και θα καταλάβετε! Μπορούμε να παίξουμε με πληκτρολόγιο ή joystick και σε κάθε περίπτωση ο χειρισμός και η ανταπόκριση βρίσκονται σε ιδανικά επίπεδα. Στις εισαγωγικές οθόνες και τα menus του Dragon Attack έχουν χρησιμοποιηθεί user defined χαρακτήρες που προσομοιάζουν PETSCII (το υπερσύνολο του ASCII στα 8μπιτα μηχανήματα της Commodore για όσους δεν γνωρίζουν), επιλογή ίσως εξεζητημένη αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσα αισθητικά ταυτόχρονα.

Αν τυχόν αναρωτιέστε τι γίνεται με το autofire, σας έχουμε ευχάριστα νέα: οι δημιουργοί του παιχνιδιού έκαναν το αυτονόητο και υπάρχει η δυνατότητα αυτή εξ ορισμού ενώ μπορούμε να ρυθμίσουμε από τις επιλογές να μην χρειάζεται να πατάμε καν το fire button προκειμένου να πυροβολήσει το διαστημόπλοιό μας. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για αυτή την προσέγγιση και θα θέλαμε πολύ να την συναντήσουμε σε όλο και περισσότερα shooters στο μέλλον.

Συνολικά το Dragon Attack είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι, προσεγμένο σε κάθε επίπεδο (γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, manual, παρουσίαση) το οποίο είναι ευκολότερο απ' ότι δείχνει αρχικά. Σίγουρα είναι μία από τις αρτιότερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών για τη σειρά των Amstrad CPC ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι τρέχει και σε μηχανήματα με 64ΚΒ μνήμης, γεγονός που θα χαροποιήσει τους κατόχους CPC 464 και 664.

Βαθμολογία 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Rob Hubbard και SID: οι... Pink Floyd των chiptunes

Είναι γεγονός ότι άπαντες έχουν τις προτιμήσεις τους, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με chiptunes, με μουσική που παράγεται από τα soundchips retro υπολογιστών, εκεί όπου το κοινό, πέρα από την (εξ' ορισμού υπάρχουσα) ανθρώπινη ιδιοτροπία διαθέτει επιπλέον την παραξενιά του μεσήλικα - και την όποια κουφαμάρα αυτού - συνεπικουρούμενη από την "ιδιαιτερότητα" (για να το θέσω κομψά) της σκέψης του retro lover. Μιλάμε για κλασική περίπτωση βλάβης, που θα έλεγε και μια ψυχή.

Πολύ πριν (όχι στ' αλήθεια, αλλά έτσι ακούγεται καλύτερα) εμφανιστεί η Amiga με την Paula και μας χαρίσει εξαίσια soundtracks (Menace, Hybris, Shadow of the Beast, Agony κλπ) μεσουρανούσε ένας υπολογιστής ο οποίος έφερε πραγματικά τα πάνω-κάτω σε ό,τι είχε να κάνει με της ηχητικές δυνατότητες των home computers. Φυσικά και αναφέρομαι στον Commodore 64, τον Big Daddy, το απόλυτο ίσως retro μηχάνημα και ταυτόχρονα τον πλέον μοσχοπουλημένο προσωπικό υπολογιστή όλων των εποχών. Όπως λογικά θα γνωρίζετε, το custom chipset του 64άρη αποτελούσαν το chip των γραφικών (VIC-II) και το μοναδικό και ανεπανάληπτο soundchip Sound Interface Device (για τους φίλους SID). Πόσα και πόσα chiptunes δεν δημιουργήθηκαν για το SID, καθιστώντας τον 64άρη ένα home synthesizer την εποχή που ο τυπικός υπολογιστής περιοριζόταν σε μπιπ και ζαπ και ίσως και σε κάποια πρωτόλεια μονοκάναλα τραγουδάκια.

Στον μουσικό οργασμό, την επανάσταση των chiptunes που ακολούθησε την κυκλοφορία του Commodore 64, εμφανίστηκαν δεκάδες μουσικοί/coders οι οποίοι, όχι μόνο προσπάθησαν να φτάσουν το SID εκεί όπου δεν είχε φτιαχτεί να πάει, αλλά και δημιούργησαν ασύλληπτου κάλους πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Κατά κοινή ομολογία, ο κορυφαίος αυτών, ο θεός ανάμεσα στους ημίθεους, ήταν ο μοναδικός Rob Hubbard στον οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν σε παλιότερες αναρτήσεις μου (δείτε εδώ). Αν στα πλαίσια της rock μουσικής μπορεί ακόμα να υπάρχει - και θα υπάρχει για πάντα, εδώ που τα λέμε - διαμάχη για το αν οι απόλυτοι θεοί ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin, οι Rolling Stones ή κάποια άλλα μεγαθήρια του μουσικού στερεώματος, στο πεδίο των chiptunes δε νομίζω ότι υφίσταται άλλος καλλιτέχνης που να έχει να επιδείξει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που έχει στο παλμαρέ του με τα έργα του ο Rob Hubbard. Not even close.

Ο λόγος που καταπιάστηκα και πάλι με τον αγαπημένο μου μουσικό δεν είναι άλλος από ένα βιντεάκι που πέτυχα στο YouTube, από τον επονομαζόμενο Swedish Wargoat, που είναι ένα mix με τα 20 καλύτερα (για τον ίδιο) SID tunes του Rob. Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα αντίστοιχα βιντεάκια, αλλά η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο α) έχει καλή ποιότητα, β) έχει επαρκή διάρκεια και γ) με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο ως προς την επιλογή των tunes. Χωρίς περαιτέρω πολυλογία λοιπόν σας αφήνω με το εν λόγω video για να απολαύσετε το SID να σολάρει (χωρίς την παραμικρή υπερβολή) αναπαράγοντας τις μελωδίες του απόλυτου chiptune composer. Γιατί, όπως έγραψα και στον τίτλο της ανάρτησης, ο συνδυασμός SID και Rob είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με κάτι αντίστοιχο των Pink Floyd στον χώρο των chiptunes. Και όποιος αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της διάσημης αγγλικής rock μπάντας, καταλαβαίνει.

Next Level demo για τον Commodore 64: όλα λάθος;

Τα γράφω και τα ξαναγράφω εδώ και χρόνια. Καλό το νέο παγκόσμιο ρεκόρ σε BOBs, εντυπωσιακό το να εμφανίζεις 32 hardware sprites σε υπολογιστή που έχει δυνατότητα για 8, συγκλονιστικό να (νομίζεις ότι) ακούς 3 κανάλια ήχου από έναν υπολογιστή σαν τον ZX Spectrum που δεν έχει καν soundchip. Και σίγουρα σου πέφτουν τα σαγόνια όταν βλέπεις να κάνει ατέλειωτο fullscreen scroll μία εικόνα που - κανονικά - δεν χωράει στη μνήμη του υπολογιστή. Καλά ωραία και άγια όλα αυτά. Αλλά...

Αλλά θέλω μια ισορροπία. Ψάχνω ένα demo που να μένει πιστό στη θεματολογία του τίτλου του από την αρχή μέχρι το τέλος. Που να μην έχει parts που να σε κουράζουν. Που αισθητικά να σου δίνει την εντύπωση της καλλιτεχνικής αρτιότητας κι ας μην εμφανίζει ταυτόχρονα περισσότερα χρώματα απ' όσα υποστηρίζει το screenmode που χρησιμοποιείται. Που να σου παρουσιάζει έναν εντυπωσιακό text scroller αλλά να μη σε υποχρεώνει να διαβάσεις ένα μήνυμα μεγέθους μικρής νουβέλας. Που, τελικά, να προσπαθεί να συνδυάσει την προγραμματιστική αρτιότητα με ένα ισορροπημένο θεματικά οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και να δίνει την εντύπωση computerized ταινίας (πολύ) μικρού μήκους, παρά αυτήν άσχετων προγραμμάτων που φορτώνονται το ένα μετά το άλλο. Που να είναι ωραίο, για να το θέσω με μία λέξη όλη κι όλη, βρε αδερφέ!

Ε, με την παραπάνω προσέγγιση ως κριτήριο, το Next Level των Performers για τον Commodore 64, το demo αυτό που πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 6 μήνες, τα κάνει όλα (μα όλα) λάθος! Θεματικά παντελώς ασύνδετα parts, εφέ που σου παρουσιάζονται μέχρι να (σκυλο)βαρεθείς, γραφικά συμπαθητικά αλλά μουσική όχι και τόσο, και όλα αυτά να σε... ταλαιπωρούν για κανένα 20λεπτο. Θα μου πείτε "και τότε ποιος ο λόγος που μας γράφεις γι' αυτό ρε φίλε;". Σωστά. Θα κάθομαι δηλαδή να γράφω για το κάθε demo που δεν μου αρέσει από τα δεκάδες χιλιάδες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία;

Η αλήθεια είναι (ευτυχώς) πως όχι. Αναφέρομαι στο Next Level διότι ανάμεσα στα ατάκτως ερριμμένα parts αμφιβόλου αισθητικής παρεμβάλλεται η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας του demo. Η οποία είναι νοσταλγική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή, ολίγον συγκινητική και ταυτόχρονα υπερπλήρης περιεχομένου. Σε αυτή την δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας λοιπόν, παρουσιάζονται οθόνες - με animation, παρακαλώ - από 100 (και βάλε;) all-time gaming classics του 64άρη, σε ρυθμούς... πολυβόλου! Αυτό το κομμάτι του Next Level δεν είναι απλά αξιόλογο, είναι ένα νοσταλγικό ποτ πουρί των πλέον κλασικών παιχνιδιών της πλατφόρμας που από μόνο του θα έφτανε για να σταθεί ως ένα πολύ αξιόλογο demo και το οποίο τολμώ να πω ότι αδικείται από τις υπόλοιπες 3 πλευρές δισκέτας που το απαρτίζουν. Εδώ θα ήθελα να σταθώ και σε κάτι που στέκονται και οι ίδιοι οι Performers, στο πώς δηλαδή έχει χωρέσει όλο αυτό το περιεχόμενο σε μία πλευρά δισκέτας και εμφανίζεται στην οθόνη μας χωρίς διακοπές για φόρτωμα, αποσυμπίεση ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το επίτευγμα και, επαναλαμβάνω, αυτή η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας θα ήταν από μόνη της ένα καταπληκτικό demo αν δεν ψιλοχανόταν μέσα στο υπόλοιπο μέτριο περιεχόμενο.

Μπορείτε να δείτε το Next Level παρακάτω. Το κομμάτι που αξίζει ξεκινά από το 8:33 και τελειώνει στο 12:10. Φυσικά, το σωστό και το πρέπον θα ήταν να το παρακολουθήσετε ολόκληρο. Μπορεί σε εσάς να αρέσει συνολικά, ποιος ξέρει; Ή, απλώς, μπορεί μετά από 20 λεπτά παρακολούθησης να συμφωνήσετε μέχρι κεραίας με τα όσα διαβάσατε παραπάνω...

The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games

Εάν είστε τακτικοί επισκέπτες του Dony's (not only) New Stuff for Old Computers τότε είναι βέβαιο ότι θα γνωρίζετε τον Chris Wilkins, τον άνθρωπο που ουσιαστικά αναβίωσε τις εκδόσεις της Newsfield Publications (Crash, Zzap!64, Amtix) συνεργαζόμενος με τους Roger Kean και Oliver Frey, τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τα αγαπημένα αυτά περιοδικά τον καιρό που μεσουρανούσαν οι 8μπιτοι υπολογιστές.

Ο Chris Wilkins δημιούργησε μία εταιρία, την Fusion Retro Books, μέσω της οποίας ανέλαβε να "αναστήσει" τα κλασικά περιοδικά της Newsfield Publications αλλά και να κυκλοφορήσει και πολλά νέα βιβλία και λοιπά έντυπα σχετικά με το retro computing.

Κάπου χρονικά προς την αρχή της ενασχόλησής του με όλα αυτά, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης της Fusion Retro Books, ο κύριος Wilkins έγραψε ένα μικρών διαστάσεων βιβλιαράκι, στο οποίο παρουσίαζε τα αγαπημένα του παιχνίδια στον υπολογιστή της νιότης του, τον ένα και μοναδικό Sinclair ZX Spectrum.

Τα πάνω από 120 παιχνίδια που παρουσιάζονται περιληπτικά στις σελίδες του The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games (το μέγεθος του τίτλου είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού του βιβλίου) δεν είναι ίσως τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν ποτέ για τον δημοφιλέστερο home micro της Αγγλίας στα 80s, αλλά είναι μάλλον τα πλέον αντιπροσωπευτικά και σίγουρα τα αγαπημένα του συγγραφέα. Ως άνθρωπος που πέρασα τη φάση "γομολάστιχας" εκεί, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 και που τρέφω απεριόριστη αγάπη για το κλασικό αυτό δημιούργημα της Sinclair Research, μπορώ να πω ότι οι επιλογές του Chris Wilkins σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιχνίδια που κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου του με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο - σε αντίθεση με κάποια άλλα Top-κάτι από τύπους που ή δεν βίωσαν ανάλογες εμπειρίες με την πλειονότητα των Spectrum users ή απλά έχουν θέμα με τα γούστα τους. Να τα λέμε κι αυτά.

Το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games κυκλοφόρησε το 2016. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό τώρα είναι διότι ήρθε στα χέρια μου πριν από μερικές μόλις μέρες, καθώς επωφελήθηκα από μία πολύ συμφέρουσα προσφορά της Fusion Retro Books. Ο εκδοτικός οίκος του Chris Wilkins προσέφερε σε όσους αγόρασαν τις ετήσιες εκδόσεις των Crash και Zzap!64 - ναι, το έκανα και πάλι - το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games στην εξαιρετική τιμή των 5 λιρών Αγγλίας συν κάποια μικρή επιβάρυνση για τα ταχυδρομικά. Ε, σε τιμή ενός τεύχους περιοδικού δεν γινόταν να προσπεράσω το βιβλιαράκι του Chris και ως γνήσιος Speccy lover είμαι πολύ χαρούμενος που δεν το έκανα. Αφήστε που για πρώτη φορά η επιβάρυνση του τελωνείου ήταν μικρή (2,50€). Αλλά αυτό είναι θέμα τύχης I guess - δυσκολεύομαι να πιστέψω οτιδήποτε άλλο (flat rates, κριτήρια βάσει των οποίων γίνονται πάντοτε οι ίδιες χρεώσεις στα ίδια προϊόντα, τελωνειακές επιβαρύνσεις αναλόγως της τιμής αγοράς κλπ δε νομίζω ότι αγγίζουν τα Ελληνικά τελωνεία).

Συνεπώς, αν τυχόν βρεθείτε στο website της Fusion Retro Books και βρείτε διαθέσιμο το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games σε καλή τιμή - αυτή τη στιγμή πουλιέται προς 7,95€ - σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν φυσικά έχετε κι εσείς κάποιο soft spot για τον Spectrum στην καρδιά σας, εννοείται.