The Spectrum Show επεισόδιο 134

Καθώς ένας ακόμα μήνας βαίνει προς την ολοκλήρωση και ετοιμάζεται να εισέλθει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (κατά την Παπανδρεϊκή φρασεολογία), ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show αναρτήθηκε στο YouTube από τον Paul Jenkinson προκειμένου να τιθασεύει τις ορέξεις των απανταχού Spectrumάδων.

 

Αυτή τη φορά ο ανύποπτος θεατής διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι τα hardware reviews επανήλθαν, προς τέρψη όλων όσων μεγάλωσαν με το Computer Για Όλους, το Pixel, το Your Computer, το Byte και άλλους εκλεκτούς εκπροσώπους του τεχνικού τύπου των 80s. Γιατί, για την πλειονότητα των αναγνωστών αυτών των εντύπων τα hardware reviews αποτελούσαν την κορυφαία στιγμή του κάθε τεύχους - και κάποιες συνήθειες όπως ξέρουμε δεν αλλάζουν. Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show φιλοξενείται το ενδιαφέρον - αλλά και αρκετά σπάνιο - Kempston disk interface, ένα hardware add-on από την εταιρία που ήταν υπεύθυνη για το πλέον διάσημο joystick interface της ιστορίας του Spectrum.

Φυσικά έχουμε και παρουσιάσεις παλιών και νέων παιχνιδιών, type ins, καθώς και την κουβεντούλα μεταξύ Paul και Geoff για τα "frustrating" παιχνίδια του Spectrum. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, για κάποια ελάχιστα εξ' αυτών, αφού για να αναφερθεί κάποιος σε όλους τους τίτλους της (μη) συμπαθούς αυτής κατηγορίας θα χρειάζονταν... μήνες!

Μη σας τα γράφω όμως εγώ αφού μπορείτε απλά να τα παρακολουθήσετε στο βίντεο, έτσι δεν είναι; Αράξτε λοιπόν και πατήστε το εικονίδιο του play στο παράθυρο που ακολουθεί.

Amtix!CPC Annual 2023

Στη βράση κολλάει το σίδερο, έτσι δε λένε; Αφού λοιπόν σας έγραψα για το Amstrad Addict τι καλύτερο από το να επανέλθω άμεσα με το... αντίπαλο δέος (δεν ισχύει αυτό στ' αλήθεια), το Amtix!CPC; Και μάλιστα με την ετήσια έκδοσή του για το 2023;

Εννοείται ότι το (μικροσκοπικό) αυτό βιβλιαράκι το έχω στα χέρια μου από την αρχή του τρέχοντος έτους, μαζί με τα αντίστοιχα για Amiga, Spectrum και Commodore 64, ήτοι τα Zzap!Amiga, Crash και Zzap!64. Έλεγα κάθε τόσο και λιγάκι να γράψω κατιτίς μα όλο το ανέβαλλα, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στα μέσα Οκτωβρίου και να μην έχω αναφερθεί ακόμα στην ετήσια έκδοση του Zzap!64 για το 2023, ενώ σε κανένα μήνα θα κυκλοφορήσει αυτή του 2024!

Πίσω στο Amtix!CPC, το περιοδικάκι (επειδή τυπώνεται σε Α5) συνεχίζει να κυκλοφορεί ακόμα, περίπου κάθε 3 μήνες. Και γράφω "περίπου" επειδή κάποιες φορές καθυστερεί κανένα μήνα, αλλά είμαστε στο 2023 και μιλάμε για περιοδικό για Amstrad, έτσι; Δεν είναι να πεις ότι θα πουλιέται και σαν ζεστό ψωμί. Τέλος πάντων, το Annual 2023 είναι στην ουσία ένα ποτ-πουρί, ένα Best of των τευχών του Amtix!CPC που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2022. Δηλαδή η ύλη του δεν είναι νέα, αλλά στις σελίδες του βρίσκουμε ό,τι πιο ενδιαφέρον δημοσιεύτηκε στη διάρκεια της (προηγούμενης) χρονιάς. Φυσικά, για κάποιον που δεν έχει διαβάσει τα τριμηνιαία τεύχη μικρό το κακό, αφού όλη η ύλη θα του φαίνεται καινούρια.

Η ετήσια έκδοση του Amtix!CPC έχει 120 σελίδες μαζί με το χοντρό εξώφυλλο και δείχνει πολύ ποιοτική. Δυστυχώς, η επιλογή - για οικονομικούς λόγους - του A5 format το καθιστά δύσκολο στην ανάγνωση, ειδικά για ανθρώπους που έχουν μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους και βιώνουν την κατακόρυφη πτώση στην όρασή τους. Κυκλοφορεί βέβαια και σε μέγεθος Α4, με την ίδια ακριβώς ύλη και την ίδια σελιδοποίηση, αλλά η έκδοση αυτή είναι ακριβότερη.

Όπως σας έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση, το Amtix!CPC είναι περισσότερο game oriented από το Amstrad Addict, με αποτέλεσμα το μισό περίπου περιοδικό να ασχολείται με παιχνίδια. Ίσως και περισσότερο από το μισό, εδώ που τα λέμε. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο είναι ενοχλητικό, αν και προσωπικά θα προτιμούσα μεγαλύτερη ποικιλία στην ύλη. Νομίζω όμως πως λόγω του μεγάλου αριθμού των σελίδων του (120 έναντι 60 το Amstrad Addict) τελικά καταφέρνει να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Τουλάχιστον όχι θεματολογικά.

Αν συλλάβατε μια μπηχτή να αιωρείται στην ατμόσφαιρα στο τέλος της προηγούμενης παραγράφου πιστέψτε με, δεν πέσατε έξω. Βλέπετε, όταν βγάζεις ένα περιοδικό που απαρτίζεται κυρίως από reviews παιχνιδιών, καλό είναι να δίνεις λίγη περισσότερη προσοχή σε αυτά. Και δη στις βαθμολογίες. Τα παράπονά μου είναι δύο λοιπόν, και πολύ συγκεκριμένα. Το πρώτο είναι ότι πάρα πολλά παιχνίδια έχουν ιδιαίτερα υψηλή βαθμολογία. Δώστε βάση: Puzzle Bobble 92%, Los Amores de Bruniloa 90%, Invasion of the Zombie Monsters 90%, Red Sunset 93%, Torreoscura 88%, Throne Legacy 87%, Tetris dot BAS 91%, Xyphoe's Nightmare 86%, Ninja Carnage 87%, R-Type 128K 92%, CPC Soccer 88%, The Mandarin 93%, Shovel Adventure 87%. Μιλάμε για την ανάσταση του Amstrad, τόσες παιχνιδάρες μαζεμένες δεν είχαν βγει ούτε όταν ο υπολογιστής ήταν στα ντουζένια του!

Για να σας προλάβω, αρκετά από αυτά τα παιχνίδια πρέπει αντικειμενικά να βρίσκονται κάπου εκεί, στο 80-90% με αυτόν τον τρόπο βαθμολογίας. Αλλά, συγχωρέστε με, τα Los Amores de Bruniloa, Torreoscura, Throne Legacy, Xyphoe's Nightmare, Ninja Carnage, The Madarin (κυρίως αυτό!) και Shovel Adventure πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί τους δεν θα τα βαθμολογούσαν με πάνω από 80%, όχι να κυμαίνονται από 86%-93%, είπαμε! Αυτό είναι το ένα πρόβλημα λοιπόν, οι (πολύ) γενναιόδωρες βαθμολογίες. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αυτές, δεν μοιράζονται σωστά. Κι αυτό διότι μέσα στο Amtix!CPC Annual 2023 υπήρχε κι άλλο ένα παιχνίδι που πήρε 90% και δεν το ανέφερα πριν. Αυτό ήταν το Pinball Dreams του Batman Group. Το ίσως καλύτερο παιχνίδι που έχει βγει ποτέ για την πλατφόρμα πήρε χαμηλότερη ή ίση βαθμολογία με άλλα 7 σύγχρονά του παιχνίδια! Δηλαδή αν πιάναμε και μερικές ακόμα χρονιές δεν θα έμπαινε καν στην 50άδα; Έλεος, πρέπει κάποιος να τα κοιτάει αυτά.

Αν αφήσουμε στην άκρη τα παραπάνω, το Amtix!CPC Annual 2023 παραμένει μία συμπαθέστατη ετήσια έκδοση που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους. Κι εμένα προσωπικά με ικανοποίησε αλλά δεν θα μπορούσα να μην εκφράσω τις αντιρρήσεις μου στα reviews και κυρίως στις βαθμολογίες των παιχνιδιών που θυμίζουν εποχές... Pixel, όταν και τσιμπούσαν καλές κριτικές όσοι διαφημίζονταν στο περιοδικό. Και, για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, κάντε τον κόπο και τρέξτε το The Mandarin (του έβαλαν 93%) και το Pinball Dreams (90%) και πείτε μου κι εσείς αν κοροϊδευόμαστε ή όχι!

Amstrad Addict: are you addicted to Amstrad?

Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Αγγλία ένα ιδιαιτέρως αξιόλογο - μηνιαίο, μάλιστα - περιοδικό, το Amiga Addict. Πιθανόν οι περισσότεροι από εσάς να το γνωρίζετε αλλά, ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό, ο τίτλος του μάλλον μαρτυράει το αντικείμενό του, δε νομίζετε;

Δυστυχώς, μετά το Brexit, το πάρε-δώσε προϊόντων με τη Γηραιά Αλβιώνα δεν είναι πλέον σα να στέλνεις γράμμα Δάφνη-Χαϊδάρι. Ακόμα και αν η ισοτιμία στερλίνας-ευρώ δεν έχει μεταβληθεί ριζικά, ακόμα και αν τα ταχυδρομικά δεν έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα, πλέον, σε κάθε αποστολή παρεμβάλλεται ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η... βορειότερη τριτοκοσμική χώρα, ό,τι πιο απεχθές διαθέτει στο οπλοστάσιό της η - σήμερα καίγομαι, αύριο πνίγομαι - μπανανία: αναφέρομαι στο τελωνείο. Ναι, ξέρετε, αυτό το μέρος που διάφοροι τύπο αραχτοί χαρατσώνουν κατά το δοκούν οποιονδήποτε δύστυχο είχε την έμπνευση να αγοράσει κάτι, οτιδήποτε, από χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαύρο φίδι στον κόρφο του. Αφού δεν έχει μυαλό, ας έχει βαθύ πορτοφόλι.

Επειδή λοιπόν το Amiga Addict που σας έγραφα στην αρχή είναι α) μηνιαίο και β) περνάει αναγκαστικά από το τελωνείο (δεν υπάρχει Παπασωτηρίου πια να παίρνουμε τα ξένα περιοδικάκια μας) το συνολικό κόστος για να το προμηθεύεται συστηματικά κάποιος που μένει στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Έτσι κι εγώ λοιπόν, αν βρω κανέναν να πουλάει κανένα τεύχος δεύτερο χέρι ψωνίζω από κει, έτσι, για να σβήσω τη δίψα μου. Γιατί, όπως σας είπα, είναι καλό περιοδικό και ανέκαθεν μου άρεσαν τα καλά περιοδικά. Άλλωστε η γενιά μας μεγάλωσε με τον τεχνικό τύπο στα ντουζένια του, οπότε καλομάθαμε...

Μια μέρα λοιπόν πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ένα email από το Amiga Addict με πληροφόρησε για την κυκλοφορία του Amstrad Addict. Το οποίο - μην τρομάζετε - δεν είναι μηνιαίο, αλλά μία εφ' άπαξ έκδοση, έτσι για το γαμώτο, στη λογική "αφού το κάνουμε κάθε μήνα για την Amiga γιατί να μην το κάνουμε μια φορά και για τον Amstrad;". Καλή λογική και επικροτώ.

Αποφάσισα λοιπόν να το αγοράσω, αλλά μη θέλοντας να ενδώσω στις ορέξεις του κάθε τελώνη που μπορεί να πέσει το τεύχος μου στα χέρια του, είπα να το πάρω σε ψηφιακή μορφή. Που ναι μεν δεν τη γουστάρω, αλλά, όπως σας είπα, γουστάρω ακόμα λιγότερο τη φάση με το τελωνείο, οπότε καταλαβαίνετε...

Αγοράζοντας το Amstad Addict λοιπόν σε .pdf αρχείο με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς η εκδότρια εταιρία μου έκανε δώρο και τα πρώτα τέσσερα τεύχη του Amiga Addict (πάλι σε ψηφιακή μορφή, εννοείται). Not bad, not bad at all...

Τι λέει όμως το Amstad Addict; Αξίζει η πρόκειται περί αρπαχτής;

Προφανώς και δεν πρόκειται περί αρπαχτής. Σιγά μη ρίσκαραν να ξεφτιλιστούν οι άνθρωποι που με τόσο κόπο και μεράκι φτιάχνουν το Amiga Addict προκειμένου να τσεπώσουν μερικά κατοστάρικα. Είπαμε, αγγλικό είναι το περιοδικό, όχι ελληνικό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Που συνεπάγεται που λέτε ότι το τευχάκι μέσα στις 60 σελίδες του έχει πολυποίκιλη και πραγματικά ενδιαφέρουσα ύλη: νέα, previews, reviews, συνεντεύξεις, ιστορία, hardware, cheats, μέχρι και BASIC type-in! Συγκριτικά με το Amtix!CPC - την ετήσια έκδοση αυτού, για την οποία θα σας γράψω σύντομα - η ύλη του Amstrad Addict είναι μάλλον πιο ισορροπημένη, αφού καταπιάνεται πρακτικά με τα πάντα και δεν αναλώνεται κυρίως στα παιχνίδια. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι το Amtix!CPC είναι πιο game oriented και δεν το κρύβει, αλλά μια έκδοση one and done όπως το Amstrad Addict καλό είναι να έχει θεματολογία που να ικανοποιεί τους πάντες, έτσι δεν είναι;

Αν τυχόν ψηθήκατε και θέλετε και εσείς να αποκτήσετε το Amstrad Addict, μπορείτε να το βρείτε εδώ. Αν μάλιστα σας ανάβουν πιο δύσκολα τα λαμπάκια απ' ότι σε μένα και θέλετε να ρίξετε τη ζαριά σας με τους υπαλλήλους του τελωνείου, μπορείτε να το ρισκάρετε και να το πάρετε στην έντυπη έκδοσή του, που φυσικά είναι και το ιδανικό. Αν όμως στα 15,5€ (περίπου) που κοστίζει το περιοδικό με τα ταχυδρομικά σας ράψουν και κανένα κουστουμάκι 8-10€ για τελωνειακά τέλη μη γκρινιάξετε σε μένα, ε; Εγώ σας προειδοποίησα!

Review: Tracker Hero AGA για Amiga

Tracker Hero AGA (Commodore Amiga 1200/4000) - Carlos Peris (programming)/Jordi Palome (graphics)/Nooly (music/sfx)

Είναι ασφαλής υπόθεση το ότι όλοι όσοι διαβάζετε το Retro Planet γνωρίζετε τι εστί Guitar Hero, έτσι; Πιθανότατα μάλιστα αρκετοί από εσάς να περάσατε ένα σεβαστό διάστημα της gaming πορείας σας ασχολούμενοι με το μεγάλο hit των RedOctane και Harmonix εκεί, στο δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας. Φυσικά και ο γράφων δεν βγάζει την γέρικη και κατσιασμένη ουρίτσα του απ' έξω, καθώς μπορεί να έκλεισε ερμητικά τα αυτιά του στα καλέσματα των Guitar Hero και Guitar Hero II, αλλά τελικά υπέκυψε στα θέλγητρα του υπέροχου Guitar Hero III: Legends Of Rock, του video game που συγκεντρώνει τις περισσότερες κομματάρες (βλέπε: καλά τραγούδια) από οποιοδήποτε άλλο στην ιστορία.

Όταν λοιπόν, μετά από μια συμμετοχή σε ένα demoparty τον Δεκέμβριο του 2009 έγινε γνωστό ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Gus Entertainment (Carlos Peris, Jordi Palome, Nooly) έχουν στα σκαριά ένα αντίστοιχο παιχνίδι για την πλατφόρμα της αειθαλούς Amiga, οι απανταχού Amigans άρχισαν να τρίβουν τις παλάμες τους με ανυπομονησία. "Βρε λες;", σκέφτονταν, μη μπορώντας να πάρουν και όρκο για την τελική υλοποίηση του παιχνιδιού αφού ο καμμένος (στα vapors της Amigaland) φυσάει και το γιαούρτι…

Τελικά η Gus Entertainment παρέδωσε τα όσα είχε υποσχεθεί: μετά από κάποιες beta εκδόσεις, το Tracker Hero AGA v.1.0 εμφανίστηκε στο site της εταιρίας το φθινόπωρο του 2013 ενώ στο Aminet οι εκδόσεις που φιλοξενούνται είναι λίγο πιο "μπαγιάτικες", ήτοι η 0.98 για Amigas με AGA chipset και η 0.97 για αυτές με ECS.

Στο κείμενο που διαβάζετε θα ασχοληθούμε με την "τελική" έκδοση, την 1.0 του Tracker Hero AGA η οποία, απ' όσο γνωρίζουμε ήταν και η τελευταία που κυκλοφόρησε προτού "πέσει" το site της εταιρίας (μήπως καλύτερα group;) και αυτή χαθεί στη λήθη…

Το παιχνίδι τρέχει σε οποιαδήποτε Amiga 1200 ή 4000, αρκεί αυτή να έχει ελεύθερο 1,5ΜΒ μνήμης chip RAM και, φυσικά, να διαθέτει σκληρό δίσκο (δεν χωράει σε δισκέτα). Να σημειωθεί ότι η έκδοση για ECS Amigas "ζητάει" 1ΜΒ chip RAM, οπότε, θεωρητικά τουλάχιστον, οι A500 Plus και A600 θα είναι ιδανικές επιλογές. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως ο σκληρός δίσκος είναι απαραίτητος, συνεπώς, αν διαθέτετε μόνο floppy drive(s) στην Amiga σας μάλλον δεν θα μπορέσετε να το χαρείτε…

Το concept του παιχνιδιού είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό του Guitar Hero, δηλαδή πατάτε απλά το πλήκτρο που αντιστοιχεί στη νότα (χρώμα) που περνάει την εκάστοτε στιγμή από την ταστιέρα. Εννοείται πως, όσο εύκολο και αν ακούγεται άλλο τόσο (και περισσότερο) δύσκολο μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη, ειδικά όταν το παιχνίδι σας ραίνει με νότες με ρυθμούς… πολυβόλου! Ο χειρισμός είναι εύκολος (πλήκτρα F1-F4 ή, εναλλακτικά, 1-4) και, ευτυχώς για εμάς τους "κουλούς", το Tracker Hero, σε αντίθεση με το παιχνίδι του Playstation, δεν θεωρεί ότι είμαστε εξαδάκτυλοι (!), οπότε και στο hard επίπεδο εμφανίζονται μέχρι και 4 διαφορετικές νότες, γεγονός που απλουστεύει κάπως τα πράγματα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει και η δυνατότητα να παίξει κανείς το παιχνίδι και με "κανονική" κιθάρα του Guitar Hero (από Playstation 2), αρκεί να διαθέτει ένα adaptor που επιτρέπει τη σύνδεση Playstation gamepads στα joystick ports της Amiga.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτά που θα έπρεπε να είναι, χωρίς να θυμίζουν από τη μία 8μπιτο αλλά και, από την άλλη, χωρίς να προκαλούν επιφωνήματα θαυμασμού. Είναι απορίας άξιο το γιατί απαιτείται AGA chipset (όπως άλλωστε και στο 95% και βάλε των AGA games) καθώς, η μόνη εμφανής διαφορά μεταξύ των δύο εκδόσεων (AGA και ECS) είναι το κινούμενο background που μάλλον δεν πρόκειται να το προσέξει κανείς την ώρα που παίζει.

Ένα παιχνίδι τύπου Guitar Hero εξαρτάται πρωτίστως από τα τραγούδια του αλλά και από την αμεσότητα της αντίδρασης στο πάτημα των πλήκτρων από τον παίκτη. Σε ό,τι αφορά τη μουσική επένδυση το Tracker Hero AGA έρχεται με αρκετά MODs, που κυμαίνονται από άθλια μέχρι πολύ καλά ενώ το θετικό στοιχείο είναι ότι μπορεί κανείς να το εμπλουτίσει και με πρόσθετα κομμάτια - υπάρχουν ήδη 3 συλλογές με κλασικά MODs διαθέσιμες προς δωρεάν download από το Aminet. Στην αντίδραση του παιχνιδιού στα εκατοντάδες (απελπισμένα) πατήματα των πλήκτρων από τον παίκτη θα πρέπει να μπει πολύ καλός βαθμός και αυτό γιατί, παρόλο που το Tracker Hero AGA δίνει την εντύπωση ότι "θα αισθανόταν καλύτερα" με έναν 68030, παρόλα αυτά δεν χάνει keystrokes και αντιδρά άμεσα δείχνοντας ότι το πλήκτρο που πατήθηκε ήταν σωστό (ή λάθος). Γενικά, στον τρόπο που παίζεται, στον τρόπο που βαθμολογεί τις προσπάθειές σας, στα επίπεδα των τραγουδιών, στα αστεράκια που χρησιμοποιούνται για να δείξουν την πρόοδο του παίκτη στο κάθε κομμάτι και σε πολλά άλλα επιμέρους χαρακτηριστικά του το Tracker Hero AGA ακολουθεί την πεπατημένη του Guitar Hero και αυτό είναι σίγουρα θετικό.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο (και το μόνο σημαντικό) αρνητικό στοιχείο που παρουσιάζει το παιχνίδι της Gus Entertainment είναι το ότι οι "νότες" που περνούν από την οθόνη κάποιες φορές φαίνονται να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό που ακούγεται από τα ηχεία, ενώ και το πάτημα της λάθος νότας (ή, της σωστής νότας αλλά σε λάθος χρόνο) δεν φαίνεται να έχει κανένα ηχητικό αποτέλεσμα ή επακόλουθο. Αυτό το γεγονός ξενίζει λιγάκι, αλλά θα πρέπει να έχουμε όλοι στην άκρη του μυαλού μας ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε από 3 ανθρώπους και τρέχει σε υπολογιστές 25ετίας οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό σε κάποια σημεία να υστερεί φανερά συγκρινόμενο με την σειρά των Guitar Hero.

Συνολικά, το Tracker Hero AGA (αλλά και η έκδοση για ECS Amigas) αποτελεί μια προσεγμένη και καλοδουλεμένη προσπάθεια, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και εμπορική. Με δεδομένο τον συρφετό πρόχειρων, απλοϊκών και κακοφτιαγμένων παιχνιδιών που κυκλοφορούν για την πλατφόρμα της Amiga τα τελευταία χρόνια, το παιχνίδι της Gus Entertainment αποτελεί σίγουρα ένα ξεχωριστό επίτευγμα, μια όαση μέσα στην απέραντη έρημο του Amiga gaming της τελευταίας 15ετίας. Σίγουρα αξίζει για μια έστω φορά, όταν θα ανάψετε την 1200άρα σας, να μην τρέξετε και πάλι το Sensible World of Soccer, αλλά να δοκιμάσετε κάτι νέο, φρέσκο και αξιόλογο, όπως είναι το Tracker Hero!

Βαθμολογία: 7,5/10

 

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

The Spectrum Show επεισόδιο 133

Είναι κάποιες στιγμές που, σε αντίθεση με την πάγια τακτική μου, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ή, για να είμαι ακριβής, το βλέπω γεμάτο εντελώς, ξεχειλισμένο σχεδόν.Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει.

Αυτή τη φορά την αφορμή για το κύμα χαράς που με πλημμύρισε μου την έδωσε η κουβεντούλα που είχαν ο Paul με τον Geoff στο καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, το 133ο (βαράτε προσοχές, ψάρακες). Συζητούσαν λοιπόν οι δυο τους για να αποφασίσουν ποια ήταν τα καλύτερα παιχνίδια του 1982 για τον Spectrum (φυσικά). Και έπιασα τον εαυτό μου να γνωρίζει όλους - πλην ενός - τους τίτλους που αναφέρθηκαν και, όχι μονάχα να τους γνωρίζει, αλλά και να τους έχει παίξει. Το γεγονός αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ υπερήφανος με την πάρτη μου: όχι απλά υπήρχα εκεί, στις αρχές των 80s, αλλά ήμουν και χωμένος μέχρι τα.. μπατζάκια στη σκηνή των 8bit home computers και των παιχνιδιών τους. Θα μου πείτε "καλά ρε φίλε, ο μοναδικός ήσουν;". Προφανώς και όχι, αλλά που 'ναι οι άλλοι;

Πραγματικά, θυμάμαι μια εποχή που υπήρχαν οι Spectrumάδες και... κανένας άλλος. Εντάξει, πέρασαν τα χρόνια, κάποιοι δεν ασχολούνται πια, κάποιοι εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο και άπαντες έχουμε ρίξει χιλιάδες μέρες στις πλάτες μας από τότε. Αλλά να ξέρω σχεδόν όλη τη retro κοινότητα της Αθήνας και να μη γνωρίζω έναν Spectrumά; Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε γιαλαντζί Spectrumάδες, αλλά σε πραγματικούς, hardcore fans του γομολάστιχα που θα τον προτιμούσαν από οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα. Σε τύπους που παίζουν το Manic Miner με κλειστά μάτια, σε αειθαλείς (ή και όχι τόσο) μπαρμπάδες που όταν τους ρωτάς ποιο είναι τα καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών σου απαντάνε με φυσικότητα "το 3D Death Chase της Micromega" και μένεις παγωτό. Πού είναι ρε γαμώτο μου όλοι αυτοί με τους οποίους συνωστιζόμασταν σε Στουρνάρη, Σολομού και Μπόταση κάθε Σάββατο στην αγαπημένη μας - και επιβεβλημένη - κομπιουτερότσαρκα και που τους πετύχαινες απογεύματα καθημερινών στο Computer Club στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας στη γωνία Μπενάκη με Κωλέττη να επιδεικνύουν τις τελευταίες τους προγραμματιστικές δημιουργίες; "Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει παλιέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;" τραγουδούσε κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης απευθυνόμενος όχι τόσο στον Μικρό Ήρωα του Στέλιου Ανεμοδουρά, αλλά περισσότερο στη χαμένη του νιότη και τα χρόνια που έφυγαν. Ε, μια απ' τα ίδια κι εδώ, λοιπόν, διότι...

Διότι πού θα βρω εγώ τώρα κάποιον που να έχει ζήσει τα ίδια με μένα και να μην είναι ένας ακόμα καμένος Αμιγκάς που να νομίζει ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο Sensible Soccer; Σε ποιον θα πω για τον 16άρη Spectrum μου, για τα αντίγραφα με τα διπλά κασετόφωνα, για τη ρύθμιση του... αζιμούθιου, για τα Populal Computing Weekly, το Computer + Video Games και το Your Computer σε μια retro community που δε γνωρίζει - και δεν ενδιαφέρεται και να μάθει - την ιστορία των retro computers στην ίδια της τη χώρα; Που θα βρω έναν νορμάλ άνθρωπο (λέμε τώρα) που να αναγνωρίζει τη σαφή ανωτερότητα του Jetpac απέναντι στο Superfrog και την τεχνολογική υπεροχή του Knight Lore συγκριτικά με το Shadow of the Beast; Ποιος θα με πιστέψει εάν ισχυριστώ ότι το jaw dropping effect του τελευταίου ήταν μικρότερο από εκείνο του εμβληματικού τίτλου της Ultimate Play the Game; Βρε μήπως πρέπει να πάω στη χώρα των πραγματικών κομπιουτεράδων, στην πατρίδα του Γομολάστιχα, στο Speccy Nation να βρω τον Paul με τον Geoff και τους τύπους στο World of Spectrum να γουστάρουμε;

Εν πάση περιπτώσει δε νομίζω ότι έχει νόημα να μακρηγορώ περισσότερο γιατί θα χάσω και το (όποιο) ενδιαφέρον σου, αγαπητέ αναγνώστη. Διότι μιας κι εσύ λογικά δεν έχεις τον Spectrum και την εποχή του σε μεγάλη εκτίμηση, και στις εξιστορήσεις σου για τα "παλιά τα χρόνια" επαναλαμβάνεται με εκνευριστική συχνότητα η λέξη "Amiga", τι νόημα έχει άραγε να κάθομαι να σε πρήζω με τη νοσταλγία μου για τον καιρό που μεσουρανούσε ο θαυμαστός μικροσκοπικός υπολογιστής που έφερε στις ζωές μας ο θείος Clive και η Sinclair Research;

Αφήνω την πολυλογία μπας και κάτσετε και παρακολουθήσετε το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show. Κι ας αναφέρεται σε μια εποχή που δεν την πολυκαταλαβαίνετε...