Reshoot R: το killer app της Amiga 1200

Περίμενα να περάσουν μερικές μέρες και να έχω την ευκαιρία να παίξω αρκετές φορές το Reshoot R, το νέο δημιούργημα του Richard Lowenstein, προτού γράψω κάτι γι αυτό. Το είχα σκοπό άλλωστε να αραδιάσω στο blog τις εντυπώσεις μου, καθώς το έργο του review του παιχνιδιού για τις ανάγκες του περιοδικού Retro Planet το ανέλαβαν οι καλοί φίλοι Vulture και Tsak.

Πεδίο λοιπόν δόξης λαμπρό για την αφεντιά μου στη διαδικτυακή γωνίτσα μου, καθώς, τώρα που πλέον έχω σχηματίσει μία σφαιρική άποψη για το Reshoot R μπορώ να αναπτύξω το θέμα όπως και όσο θέλω, να γράψω... τις κάλτσες μου βρε παιδάκι μου!

Όπως ακριβώς δηλαδή έπραξαν οι Richard Lowenstein, Kevin Saunders και Martin Ahman όταν έφτιαχναν το απόλυτο shoot 'em up στην ιστορία της Amiga 1200. Ναι, δεν μπερδεύτηκα, δεν ξεκούτιανα (ακόμα, τουλάχιστον) έχω πλήρη συναίσθηση και επίγνωση του τι έγραψα μόλις τώρα. Το Reshoot R είναι το απόλυτο shoot 'em up στην ιστορία της Amiga 1200. Όπως κι αν το δω, όσο κι αν στύψω το μυαλό μου, δεν μπορώ να βρω κάτι που να το πλησιάζει. Χωρίς υπερβολή.

Όπως συνέβη και πριν από 3 χρόνια με το Reshoot, όταν ο Richard Lowenstein σήκωσε το μπατζάκι του και έβαλε δειλά-δειλά το πόδι του στα λιμνάζοντα ύδατα του 2K Amiga gaming για να τσεκάρει τι παίζει με την πρώτη του κυκλοφορία, το Reshoot R δείχνει από την πρώτη στιγμή ότι είναι σύγχρονο. Τα γραφικά του πανέμορφα και σίγουρα πιο προσεγμένα από αυτά του προκατόχου του, τα εφέ που φτάνουν κυριολεκτικά στα όριά του (κι ακόμα παραπέρα!) το AGA chipset, το techno soundtrack, όλα παραπέμπουν σε ένα state-of-the-art υπερσύγχρονο shooter που θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα τελευταίας γενιάς tablet παρά σε ένα ένα γερασμένο home computer, το τελευταίο μάλιστα του είδους του, προτού ο όρος μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η μαμά Commodore πληρώσει οριστικά και αμετάκλητα τα εγκληματικά λάθη των επί σειρά ετών ιθυνόντων της...

Έγραφα λοιπόν ότι το Reshoot R δείχνει φρέσκο και μοντέρνο από την πρώτη στιγμή, αλλά πλέον δεν είναι ένα endless shooter (συζητήσιμο το "endless" στην περίπτωση του πρώτου Reshoot) όπως ο πρόγονός του, αλλά είναι υπερπλήρες horizontal scrolling shoot 'em up με 5 εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους levels, το καθένα εκ των οποίων μοιάζει να έχει ως σκοπό να ωθήσει ακόμα περισσότερο το σαγόνι του ανυποψίαστου gamer προς το πάτωμα. Κι αυτό γιατί, όσο παίζουμε, το wow factor αυξάνεται γεωμετρικά: από την προσεγμένη και ραφιναρισμένη a la Reshoot αισθητική του πρώτου επιπέδου, στην πυρωμένη ατμόσφαιρα του Apidyan Sun, στον συννεφιασμένο ουρανό του 3ου επιπέδου όπου πραγματικά θέλεις να τσιμπήσεις τον εαυτό σου για να σιγουρευτείς ότι δεν ονειρεύεσαι και ότι όλα αυτά τα υπέροχα που βλέπεις κινούνται με ασύλληπτη ταχύτητα, στο, στο, στο. Το Reshoot R δεν είναι Shadow of the Beast, όπου ερχόσουν εξ αρχής αντιμέτωπος με ό,τι καλύτερο είχε να σου παρουσιάσει το παιχνίδι. Το Reshoot R είναι ένα shooter τόσο άρτια φτιαγμένο που δίνει την αίσθηση οργασμικής εμπειρίας, με κάθε level να φέρνει τον παίκτη όλο και πιο κοντά στην απόλυτη gaming κορύφωση. Τολμώ να πω ότι τα screenshots δεν μπορούν ούτε κατά 50% να αποτυπώσουν αυτά που εισπράττει ο gamer όταν βρίσκεται μέσα στο Reshoot R, και ότι ακόμα και τα videos ωχριούν μπροστά στην εμπειρία που προσφέρει η πραγματική, η ενεργή ενασχόληση με το παιχνίδι.

Όσοι με γνωρίζουν, χρόνια τώρα θα με έχουν ακούσει να λέω και να επαναλαμβάνω, σαν χαλασμένος δίσκος, δύο πράγματα: ότι το Battle Squadron είναι με διαφορά το καλύτερο shoot 'em up που ζωντάνεψε ποτέ μέσα από το αριστουργηματικό chipset του Jay Miner που συνολικά αποκαλούμε με την λέξη "Amiga", και ότι δεν έχω βρει κάποια παιχνίδια ικανά να με πείσουν ότι αξίζει να έχει κάποιος μια Amiga 1200 αντί της κλασικής 500άρας. Και είχα απόλυτο δίκιο, ρε γαμώτο, είμαι πεπεισμένος γι' αυτό. Μόνο που...

Μόνο που φτάσαμε στο 2019, 25 ολόκληρα χρόνια από τότε που η πάλαι ποτέ κραταιά Commodore έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα τις πόρτες της και οι γραμμές παραγωγής της σταμάτησαν για τελευταία φορά, για να έρθει από το πουθενά ένας παλαβός Γερμανός με τους συνεργάτες του και να με διαψεύσει κατηγορηματικά, δημιουργώντας ένα ασύλληπτο ψηφιακό αριστούργημα που μονάχα ελάχιστοι θα χαρούν. Γιατί, αν υπάρχουν 5.000-10.000 άνθρωποι στον πλανήτη αυτή τη στιγμή που έχουν στημένες και λειτουργικές τις 1200άρες τους, έτοιμες να ανταποκριθούν σε κάθε gaming challenge, ακόμα και σε αυτό το απόλυτο που λέγεται "Reshoot R", πολύ αμφιβάλλω ότι έστω και 500 από δαύτους θα ξεπεράσουν τις γεροντοπαραξενιές τους (και όχι μονάχα αυτές) και θα αποφασίσουν να γευτούν με όλο τους το είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικές μέρες - ακόμα κι αν αυτό αποτελεί το killer app που ποτέ δεν απέκτησαν οι Amigas με το AGA chipset.

Αλλά όχι, δεν αξίζουν γκρίνιες όταν αναφέρομαι στο Reshoot R: είμαι απολύτως ειλικρινής όταν γράφω ότι, με αυτά που έχω δει παίζοντας μέχρι το τέλος του 3ου από τα 5 levels το παιχνίδι (ως gamer-απολίθωμα μιας άλλης εποχής, εκεί που μετρούσαν τα high scores και μόνο, αρνούμαι να υποπέσω στην παγίδα της ευκολίας που προσφέρει το "continue"), το έργο του Richard Lowenstein αποτελεί το απόλυτο killer app για την Amiga 1200, όντας το game-επιτομή που δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα να επιδείξει στο οπλοστάσιό της. 

Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω, και δεν έχει νόημα να αναφερθώ στο πόσες ζωές έχει ο παίκτης, ποιες αναβαθμίσεις υπάρχουν σε όπλα και ταχύτητα, ή γιατί χρειάζεται σώνει και καλά AGA chipset για να παίξει το Reshoot R: αν το δείτε ή θα καταλάβετε το γιατί ή, τέλος πάντων, αν δεν το καταλάβετε, θα ξέρετε τουλάχιστον ότι πρέπει να επισπεύσετε εκείνη την επίσκεψή σας στο οφθαλμίατρο που αναβάλατε τόσον καιρό!

Εν κατακλείδι, ένα τεράστιο, ένα γιγαντιαίο, ένα ειλικρινέστατο "ευχαριστώ" στους Richard Lowenstein, Kevin Saunders και Martin Ahman που χάρισαν στον κόσμο της Amiga ένα shoot 'em up που η θέση του κανονικά ήταν στις κονσόλες ή στα coin ups. Ένα μοναδικό θεωρώ δώρο σε μια ιδιαίτερα ιδιάζουσα retro κοινότητα που φημίζεται για τη στρυφνάδα της, την ξεροκεφαλιά και την αγνωμοσύνη της. Ας είναι. Καλοδεχούμενο!