Review: Let's Invade για Commodore 64

 Let's Invade (Commodore 64) - Richard Bayliss

 

Τι σχέση έχει το Space Invaders με την επιληψία, ξέρετε; Καμία μέχρι και πριν μερικούς μήνες, είναι η αλήθεια. Και λέμε "πριν μερικούς μήνες" καθώς τότε, το φθινόπωρο του 2016, ο γνωστός και μη εξαιρετέος δημιουργός Richard Bayliss ανέβασε το νέο του παιχνίδι στο διαδίκτυο, με τίτλο Let's Invade και σκοπό να σας κάνει να την… ακούσετε!

Το Let's Invade είναι ένας μοντέρνος κλώνος του κλασικού coin op που δημιούργησε ο  Tomohiro Nishikado και κυκλοφόρησε η Taito το σωτήριο έτος 1978. Τι έχει λοιπόν να προσθέσει με το παιχνίδι του ο Richard Bayliss σε έναν τίτλο 39 ετών που έχει τύχει εκατοντάδων ου μην και χιλιάδων ports σε κάθε πιθανό και απίθανο format στο πέρασμα των χρόνων;

Το πρώτο είναι σίγουρα η μουσική: υπέροχα ρυθμικά και κεφάτα chiptunes (ο δημιουργός τους τα χαρακτηρίζει ως "techno" αλλά θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε ελαφρώς) τα οποία ξεκινούν από το loading screen, συνεχίζονται στο menu screen (ας το πούμε έτσι) και δίνουν τα ρέστα τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αυτού καθαυτού. Πραγματικά και χωρίς υπερβολή το Let's Invade διαθέτει ένα εκ των κορυφαίων soundtracks των τελευταίων ετών στον Commodore 64 - κι αυτό δεν είναι και μικρή υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς πόσα games κυκλοφορούν κάθε χρόνο εδώ και σχεδόν μια δεκαετία…

Ένα άλλο εξέχον (;) χαρακτηριστικό του Let's Invade είναι το gameplay του, όντας χαρακτηριστικά ευκολότερο αυτού του Space Invaders. Σκεφτείτε ότι ο γράφων με τις απαραίτητες δόσεις κουλαμάρας και αγκύλωσης λόγω προχωρημένης ηλικίας κατάφερε να φτάσει με σχετική ευκολία στην 37η από τις 40 πίστες του παιχνιδιού. Γεγονός που από τη μία μας λέει ότι το Let's Invade δεν θα σας σπάσει τα νεύρα αλλά απ' την άλλη δεν πρόκειται να αποτελέσει και την μεγαλύτερη πρόκληση της gaming καριέρας σας - ποιος θα το ήθελε αυτό, άλλωστε;

Το τρίτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ηλεκτρονικού πονήματος του Richard Bayliss είναι η... επιληψία που σας αναφέραμε στην αρχή της παρουσίασης. Αυτή έχει να κάνει με το background του Let's Invade, που αποτελείται από λιτά patterns ή απλές γραμμές που κινούνται (ελαφρώς) αλλά και αναβοσβήνουν (όχι ελαφρώς) με αποτέλεσμα να σας χαρίζουν μια εμπειρία που θα σας μεταφέρει νοερά μεν αλλά με χαρακτηριστική άνεση δε στις techno βραδιές της νιότης σας (αν ζήσατε τέτοιες, μπορεί απλά να διαβάζατε τα μαθήματά σας προσπαθώντας να χωνέψετε τα όσα είχατε παρακολουθήσει νωρίτερα στην "Λάμψη").

Τα γραφικά του Let's Invade προσπαθούν να εξομοιώσουν αυτά του coin op, χρησιμοποιώντας την υψηλή ανάλυση, τα sprites και τα χρώματα του Commodore 64 οπότε, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, μάλλον υπερεπαρκούν για τη δουλειά που έχουν να κάνουν. Όλα τα αντικείμενα στην οθόνη (το διαστημόπλοιό σας, οι εξωγήινοι, οι βολές) είναι ιδιαιτέρως ευμεγέθη, καθιστώντας την εξολόθρευση των ορδών των αντιπάλων σας μια απλή, καθημερινή, βόλτα στο πάρκο.

Χειρισμός και animation βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα και, αν τα συνδυάσουμε με την ηχητική πανδαισία των chiptunes και το strobo background καταλήγουμε σε ένα arcade παιχνίδι που είναι εύκολο, διασκεδαστικό αλλά και ιδιαιτέρως επαναλαμβανόμενο και με gameplay το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αντάξιο αυτού του Space Invaders. Δεδομένου του γεγονότος ότι όπου να 'ναι το ιστορικό video game της Taito κλείνει τα 40 του, καταλαβαίνετε ότι και ο κλώνος του δύσκολα θα rockάρει τον κόσμο σας.

Συνεπώς μία αρκετά καλή προσπάθεια - ίσως όσο καλή μπορεί να γίνει βασιζόμενη στο Space Invaders - που έχει ως αποτέλεσμα ένα απλό, εύκολο και επαναλαμβανόμενο παιχνίδι με πολύ-πολύ καλό soundtrack. Μόνο και μόνο γι' αυτό το τελευταίο, αξίζει να δώσετε στο Let's Invade μια ευκαιρία. Αρκεί να μην πάσχετε από επιληψία, έτσι;

Βαθμολογία: 6,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

200.000 views: σας ευχαριστώ!

Τι θα μπορούσα να πω άραγε γι' αυτό; Όταν ξεκινούσα το blog πίσω στο 2016 το έκανα δειλά-δειλά περισσότερο για να μπορώ να μοιραστώ σκέψεις και πληροφορίες σχετικές με τους παλιούς - αυτούς που στις μέρες μας χαρακτηρίζουμε ως "retro" - υπολογιστές σε ένα μέσο αφιερωμένο στο αντικείμενο, μακριά από την αβεβαιότητα και τα "ό,τι να 'ναι" posts που συναντά κανείς σε ένα forum και ακόμα μακρύτερα από τον αχταρμά που ονομάζεται Facebook.

Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, θεωρώ ότι τα κατάφερα αρκετά καλά. Αν ψάξει κάποιος μέσα στις 908 (μέχρι σήμερα) αναρτήσεις του blog θα βρει πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες και αρκετούς οδηγούς χρήσης για υπολογιστές, περιφερειακά αλλά και software. Και όχι μονάχα αυτά, σε κοντά μια χιλιάδα posts υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα, συγκριτικές δοκιμές, reviews παιχνιδιών και πολλά-πολλά ακόμα.

Η πορεία του blog - όπως και σχεδόν κάθε blog εκεί έξω, άλλωστε - είναι, δυστυχώς, σταθερά πτωτική αυτά τα 7 χρόνια της ύπαρξής του σε επίπεδο πλήθους αναρτήσεων (αλλά όχι σε προβολές). Προφανώς παίζει τεράστιο ρόλο (τον μεγαλύτερο) η διάθεση, αλλά και ο ελεύθερος χρόνος και οι λοιπές υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν, το 2016 είχα φτάσει στο σημείο να κάνω μέχρι και 3 αναρτήσεις τη μέρα (!), κάτι που δεν συνέβη ποτέ ξανά τα χρόνια που ακολούθησαν. Για να γίνει κατανοητό τι εννοώ όταν αναφέρομαι σε "πτωτική πορεία" δείτε τα παρακάτω νούμερα και θα καταλάβετε.

2016 - 309 αναρτήσεις

2017 - 179 αναρτήσεις

2018 - 122 αναρτήσεις

2019 - 97 αναρτήσεις

2020 - 84 αναρτήσεις

2021 - 58 αναρτήσεις

2022 - 44 αναρτήσεις

2023 - 15 αναρτήσεις μέχρι σήμερα

Το θετικό είναι - και αυτό μπορώ να σας το επιβεβαιώσω - ότι η διάθεση ακόμα υπάρχει. Απλά κάπου μοιράζεται η προσπάθεια και τα θέματα: κάποια θα τα γράψω εδώ, κάποια στο περιοδικό (Retro Planet), κάποια στο AmigaPlanet ή σε άλλο forum. Παλαιότερα τα ανέβαζα όλα σχεδόν εδώ, γι' αυτό και οι τόσες πολλές αναρτήσεις.

Για να μη μακρηγορώ, όπως γράφω και στον τίτλο, σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ θερμά και μέσα από την καρδιά μου καθώς, όση προσπάθεια και αν έκανα εγώ, σίγουρα η ανταπόκριση που βρήκα ήταν κάτι από παραπάνω από θετική και, θα προσέθετα, μη αναμενόμενη. Πάνω από 200.000 προβολές σε ένα blog για retro υπολογιστές και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα είναι τεράστιος αριθμός αν το σκεφτεί κανείς.  Αυτή η μακροχρόνια και αδιάλειπτη στήριξη μου δίνει ακόμα περισσότερο κουράγιο και διάθεση να συνεχίσω, οπότε, και σε αντίθεση με ό,τι συναντάμε συνήθως στα blogs, δεν πρόκειται να δείτε σύντομα εικόνα ερήμωσης, εγκατάλειψης, και παύσης ενημέρωσης. Αρκεί να έχω την υγεία μου φυσικά, γιατί αποτελεί τη βασικότερη προϋπόθεση για την εκπλήρωση οποιουδήποτε στόχου...

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια...

 ..."ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια" σύμφωνα με το κλασικό και αγαπημένο άσμα του Μπάμπη Τσετίνη (Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο). Κάθε τόσο μου έρχεται στο μυαλό αυτό το ρεφρέν όταν βρίσκομαι μπροστά στο - κλασικό, πλέον - σημείο του καιρού μας: ένα website να "κατεβαίνει" και να παίρνει μαζί του όλες τις αναρτήσεις όσων συμμετείχαν σε αυτό, όλες τις πληροφορίες, όλη τη γνώση, όλες τις συζητήσεις, τα πάντα. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει ή όχι, όλο και συχνότερα αποδεικνύεται ότι το να γράφει κανείς στο internet είναι ανάλογο με το να γράφει πάνω στο φρέσκο, αφράτο χιόνι. Σαφές, ευανάγνωστο και καθαρό το μήνυμα στην αρχή, σαν να μην υπήρξε ποτέ μερικά χρόνια αργότερα.

Η αφορμή για τη σημερινή μου γκρίνια είναι η πρόσφατη διαπίστωση του ότι το cbm8bit δεν υπάρχει πια. Είχα γράψει παλαιότερα για αυτό το website, που εκτελούσε ένα πραγματικό λειτούργημα, το να συγκεντρώνει δηλαδή τα high scores για τα video games των 8μπιτων (κυρίως) υπολογιστών. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στα classics: καλό είναι να μπορείς να διαπιστώσεις εάν είσαι όντως καλός παίκτης σε παγκόσμιο επίπεδο στο Manic Miner, στο Oh Mummy και στο Sanxion, αλλά τι γίνεται με τους νέους τίτλους που συχνά ξεπερνούν τα μεγαθήρια του παρελθόντος; Ποιο είναι καλό score για το Vallation, το Neutron, το Redshift; Γι' αυτό έγραψα για λειτούργημα, διότι όλα αυτά - και πολλά ακόμα - καλύπτονταν από το ρεπερτόριο του cbm8bit, με καταχωρήσεις για high scores σε παιχνίδια που κυμαίνονταν από τον συνήθη ύποπτο Amstrad CPC μέχρι και τον μάλλον σπάνιο Commodore Plus/4. Πλέον, η αρχική σελίδα του website εμφανίζει αυτό:

Θα μου πείτε ότι μπορεί απλά να πρόκειται για "ανακαίνιση" του website. Δυστυχώς δε νομίζω ότι συμβαίνει αυτό, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε ό,τι υπήρχε πριν. Μακάρι να πέφτω έξω, ειλικρινά το γράφω αυτό καθώς δεν θυμάμαι καν πόσες φορές αφού έκανα κάποιο high score στον 64άρη τραβούσα φωτογραφία την οθόνη με το κινητό και την ανέβαζα στο cbm8bit περιμένοντας με λαχτάρα να δω σε ποια θέση βρισκόμουν στην παγκόσμια κατάταξη...

Αν το cbm8bit και τα περιεχόμενά του χάθηκαν για πάντα ή απλά παραμένουν σε έναν αραχνιασμένο folder σε κάποιον υπολογιστή μακριά από όλους όσους θα ήθελαν να τα τα προσπελάσουν τότε απλά προστίθενται σε έναν μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει τα data των iamretro, amigaplanet, flashback-computing και πολλών-πολλών άλλων. Θα μου πείτε "κάτσε ρε φίλε, κι εμείς τώρα στο internet σε διαβάζουμε". Πολύ σωστά. Και πού αλλού θα μπορούσατε να το κάνετε; Όλα τα κλασικά και πατροπαράδοτα μέσα του παρελθόντος χρησιμοποιούνται πλέον από ελάχιστους, είτε επειδή αυτοί είναι αθεράπευτα ρομαντικοί είτε επειδή είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία προκειμένου να αλλάξουν συνήθειες. Κατά συνέπεια, αν θες να απευθυνθείς σε κάποιο κοινό με εύκολο και άμεσο τρόπο, ευτυχώς ή δυστυχώς το internet είναι ο μόνος τρόπος.

Αναρωτιέμαι, έτσι όπως πάει η "δουλειά", και αν υποθέσουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο το ανθρώπινο είδος δεν θα εκλείψει μέσα στα επόμενα χρόνια από την καταστροφή του περιβάλλοντος, το Skynet, μία σύγκρουση με μετεωρίτη, έναν πόλεμο με πυρηνικά όπλα ή οποιαδήποτε τέλος πάντων άλλη αιτία, στο απίθανο λοιπόν αυτό ενδεχόμενο, θα φτάσουμε σε ένα σημείο που όλη η ανθρώπινη γνώση και δημιουργία θα υφίσταται μονάχα σε ψηφιακή μορφή, χωρίς hard copies ή κάτι ανάλογο; Εμένα προσωπικά με τρομάζει αυτό το ενδεχόμενο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ασφαλιστικές δικλίδες υπάρχουν για τα πραγματικά κρίσιμα δεδομένα, αλλά ελπίζω να αποδειχτούν επαρκείς.

Πίσω στα δικά μας, πέρα από το μείζον θέμα του πού θα μπορούμε πλέον να καταχωρούμε τα high scores μας που δεν το βλέπω να λύνεται σύντομα, θεωρώ ότι μάλλον θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε άπαντες να μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής και να γράφουμε ό,τι θέλουμε σε μια-δυο αράδες από εδώ και στο εξής. Τουλάχιστον, όταν θα χαθούν τα πάντα να μην κλαιγόμαστε για κάποιο ψηφιακό... Πόλεμος και Ειρήνη που ατυχώς το εμπιστευτήκαμε στο λάθος website!