The Spectrum Show επεισόδιο 109

Δεν φταίω εγώ που θα γράψω πάλι για Spectrum, ειλικρινά: ο Paul Jenkinson φταίει που κυκλοφόρησε ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show ελάχιστες μέρες μετά το έκτακτο που είχε ως θέμα τον sir Clive με αφορμή τον θάνατό του.

Προφανώς ο Paul δούλευε καιρό πάνω στο νέο επεισόδιο, καθώς η θεματολογία του είναι ποικίλη, όλα τα θέματα καλύπτονται με εξαιρετικό τρόπο, και συνολικά είναι ένα από τα καλύτερα videos της σειράς. Και όταν συμβαίνει αυτό για μία σειρά ποου αριθμεί 109 επεισόδια, ε, δεν είναι και λίγο πράγμα!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το hardware review ή αλλιώς το κύριο θέμα του νέο video, που είναι το... υπερ-cartridge που ονομάζεται ZXC4. Προοσωπικά δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του συγκεκριμένου θαυματουργού κομματιού hardware, και διαπίστωσα ότι ο δημιουργός του, ο Paul Farrow, είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη ενός... σκασμού από hardware καλούδια για τους ZX80, ZX81 και ZX Spectrum, με κορυφαία ίσως τα Chroma 80, Chroma 81 και Spectra interfaces. Κάντε έναν κόπο και τσεκάρετε τα links, μιλάμε για hardware add-ons που πραγματικά θα απογειώσουν τα Sinclair μηχανήματά σας αν καταφέρετε να τα αποκτήσετε.

Δεν θα σας κουράσω άλλο, καθώς θεωρώ ότι μάλλον είναι καλύτερα να απολαύσετε ένα από τα τελευταία (σχεδόν) καλοκαιρινά Κυριακάτικα πρωινά συντροφιά με το 109ο επεισόδιο του The Spectrum Show. Για μια ακόμα φορά, ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Paul Jenkinson που ικανοποιεί εδώ και χρόνια τις... Spectrumικές μας ορέξεις!

Ο sir Clive μέσα από τα videos

Λένε πως μια εικόνα ισούται με 1.000 λέξεις - και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω; Απλά, σκέφτομαι αν μια εικόνα είναι 1.000 λέξεις τότε μια ακολουθία από εκατοντάδες ή και χιλιάδες εικόνες όπως είναι ένα video, σε πόσες εικόνες αντιστοιχεί; Ξέρω, πολλές...

Καθώς ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει το σοκ του χαμού του sir Clive Sinclair ο οποίος αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους ήρωες των παιδικο-εφηβικών μας χρόνων, αποφάσισα να αποτίσω έναν τελευταίο φόρο τιμής μέσα από μερικά προσεκτικά επιλεγμένα βιντεάκια, τι λέτε;

Ξεκινάω με το πλέον πρόσφατο, μία εικόνα του "θείου" να φορτώνει στον Spectrum (ξέρετε εσείς, SCREEN$, 6912 bytes κλπ). ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ από κασέτα:

Συνεχίζουμε με μία διαφήμιση που είναι μάλλον γνωστή σε όλους, αυτή που παρουσιάζει την περίφημη "μεταμόρφωση" του ZX Spectrum 48K σε Plus:

Για τη συνέχεια, έχουμε QL: το Quantum Leap του θείου, ο (αποτυχημένος) αλλά εντυπωσιακός σε χαρακτηριστικά διάδοχος του ZX Spectrum, που χαντακώθηκε κυρίως από την επιλογή των αλήστου μνήμης microdrives ως μέσου αποθήκευσης:

Και φτάνουμε στην αποφράδα μέρα, αυτήν που όλοι όσοι αγαπήσαμε την Sinclair Research και τα προϊόντα της θέλουμε να ξεχάσουμε: είναι 7 Αυγούστου του 1986 και η εταιρία περνάει στα χέρια του Alan Sugar και της Amstrad. Ό,τι κυκλοφόρησε από εκεί και πέρα με το λογότυπο της Sinclair δεν είχε ίχνος από την ψυχή και την φιλοσοφία του θείου...

Για το τέλος άφησα τον αξιαγάπητο και χαμογελαστό sir Clive να μιλάει για τα προϊόντα του και να σκάει στα γέλια με το γεγονός ότι έχασε 7 εκατομμύρια λίρες λόγω του project "C5". Και την εταιρία του στη συνέχεια, εδώ που τα λέμε...

Αυτός ήταν ο sir Clive Sinclair, ο ένας και μοναδικός "θείος", ο άνθρωπος που έβαλε τους home computers στα σπίτια όλου σχεδόν του κόσμου στην "αποδώ" πλευρά του Ατλαντικού. Τον ευχαριστούμε θερμά και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε...

The Spectrum Show - Sir Clive Sinclair Tribute

Αν τυχόν ανήκετε σε αυτούς που παρακολουθούν (και απολαμβάνουν) συστηματικά το The Spectrum Show του Paul Jenkinson, προφανώς και δεν θα περιμένατε να περάσει "στα ψιλά" το τραγικό γεγονός του θανάτου του "θείου" από τον Paul. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει ένα σεβαστο μέρος της ζωής του και του δημιουργικού του χρόνου στα προϊόντα του προσφάτως αποβιώσαντα εφευρέτη, οπότε θα ήταν μάλλον απίθανο το να μην κάνει κάτι άμεσα.

Έτσι λοιπόν, το Σάββατο που μας πέρασε ανέβασε ένα έκακτο επεισόδιο του The Spectrum Show, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύντομο αφιέρωμα στον άνθρωπο που έβαλε τα home computers στα σπίτια μας και έδωσε υπόσταση στα παιδικά και τα εφηβικά μας όνειρα (και σε αυτά του Paul, προφανώς). Without further ado ladies and gentlemen, the Spectrum Show by Paul Jenkinson.

Ενα τελευταίο αντίο στον θείο

Η πρώτη φορά που πληροφορήθηκα για την ύπαρξη της Sinclair Research Ltd. και των υπολογιστών της ήταν τον Ιανουάριο του 1983, μέσα από το αφιέρωμα που φιλοξενούσε το πρώτο τεύχος του Computer για Όλους. Εκεί έμαθα για τον ZX80, για τον ZX81 και για τον ZX Spectrum. Αλλά διάβασα και για τον εφευρέτη που βρισκόταν πίσω από τη δημιουργία τους, τον Clive Sinclair. Δεν το γνώριζα φυσικά εκείνο τον καιρό, αλλά ήδη στην Αγγλία ο γλυκός αυτός κυριούλης με το ζεστό χαμόγελο ήταν ήδη διάσημος, καθώς οι εφευρέσεις του - που συμπλήρωναν ήδη μια 15ετία από τότε που ξεκίνησαν να παράγονται μαζικά - είχαν μπει σε ουκ ολίγα σπίτια της Γηραιάς Αλβιώνας. Το αν δούλευαν ή όχι, ήταν άλλη υπόθεση...

Νομίζω ότι είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο να εξηγήσει κανείς σε κάποιον που δεν έζησε εκείνη την εποχή την επίδραση που είχε ο (μετέπειτα) sir Clive Sinclair και οι υπολογιστές του στα κατώτερα και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα της Αγγλικής κοινωνίας. Σε μια χώρα που μαστιζόταν από οικονομικά προβλήματα και ασύλληπτα ποσοστά ανεργίας, σε μία αυτοκρατορία που έπνεε τα λοίσθια, σε ένα κράτος που φαινόταν να αδυνατεί να παρακολουθήσει την τεχνολογική πρόοδο της εποχής παραδομένο σε μεγαλεία του παρελθόντος, ο Clive Sinclair κατάφερε να δώσει ακόμα και στους πλέον αδύναμους οικονομικά την δυνατότητα να αποκτήσουν έναν home computer, δημιουργώντας μια ολόκληρη γενιά bedroom coders που έμελλε αργότερα να αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά μεγάλων επιχειρήσεων που αναπτύχθηκαν τα επόμενα χρόνια και οδήγησαν - συνεπικουρούμενες από την αδίστακτη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Margaret Thatcher - σε μία εντυπωσιακή αναγέννηση της αγγλικής οικονομίας.

Στα χρόνια της ανεργίας, της φτώχιας, των ορυχείων που έκλειναν το ένα μετά το άλλο, των κοινωνικών αναταράξεων και του μπαράζ απεργιών και στη γενιά της punk και του No Future, ο Clive Sinclair δεν έδωσε μονάχα ένα hobby, ένα παιχνίδι, έναν τρόπο να περάσει κάποιος ευχάριστα και δημιουργικά τον χρόνο του: έδωσε πάνω απ' όλα ελπίδα και προοπτική κάτι που δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος αναλογιζόμενος τα "αστεία" τεχνικά χαρακτηριστικά του ZX81 και τους τρόπους που χρησιμοποιήθηκαν για να μειωθεί το κόστος του ZX Spectrum (από το πληκτρολόγιο... γομολάστιχας στην έλλειψη διακόπτη on/off και κάθε είδους υποδοχών διασύνδεσης με περιφερειακές συσκευές, πέραν της απόληξης της πλακέτας). Κι όμως, αυτοί οι 2 (κυρίως) "ταπεινοί" home computers, με τη βοήθεια των εξειδικευμένων τηλεοπτικών εκπομπών του BBC μετέτρεψαν μέσα σε μια δεκαετία ένα έθνος μεταλλωρύχων σε μία ισχυρή δύναμη προγραμματιστών. Αυτό είναι κάτι που δεν θα είχε μπορέσει ποτέ να συμβεί εάν ο "θείος" Clive δεν έβαζε σκοπό της ζωής του τη δημιουργία υπολογιστών που να μπορούν να αποκτηθούν ακόμα και από τα πλέον φτωχά βαλάντια.

"Υπολογιστής με 1ΚΒ μνήμης;". Ναι, υπολογιστής με 1ΚΒ μνήμης αν αυτός μπορεί να σε μάθει να προγραμματίζεις, τι είναι η μνήμη τυχαίας προσπέλασης, ο επεξεργαστής, οι μονάδες εισόδου/εξόδου κι όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τους υπολογιστές ακόμα και σήμερα. Δεν είναι ψέμα ότι οι υπολογιστές της Sinclair φάνταζαν ως κακά αστεία συγκρινόμενοι με τα αντίστοιχα μοντέλα που κυκλοφορούσαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (βάλτε δίπλα-δίπλα τον ZX81 και τον εξ Αμερικής ανταγωνιστή του, τον VIC-20, και θα καταλάβετε), αλλά και οι οικονομικές δυνατότητες του μέσου Άγγλου απείχαν παρασάγγας από τις αντίστοιχες του μέσου Αμερικανού. Προς τα κάτω, εννοείται.

Αλλά για να επανέλθω στον αγαπημένο μας "θείο" που έφυγε χθες από τα εγκόσμια στα 81 του χρόνια μετά από μια δεκαετή μάχη με τον καρκίνο, θα πρέπει να θυμίσω ότι επρόκειτο για έναν πανέξυπνο άνθρωπο (πρόεδρος της Mensa επί χρόνια) χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση - καθώς παράτησε το σχολείο στα 17 του χρόνια - ο οποίος, πάνω απ' όλα δεν ήταν επιχειρηματίας, αλλά εφευρέτης. Έτσι, παρά την ασύλληπτη επιτυχία των πρώτων υπολογιστών της Sinclair Research Ltd. αποφάσισε αντί να προχωρήσει με μικρά και μελετημένα βήματα να κάνει το μεγάλο άλμα (Quantum Leap) παρουσιάζοντας τον - βασιζόμενο σε microdrives ως μέσα αποθήκευσης - Sinclair QL και το αλήστου μνήμης ηλεκτροκίνητο όχημά του, το περίφημο C5. Η παταγώδης εμπορική αποτυχία των δύο αυτών προϊόντων οδήγησε στην εξαγορά της Sinclair Research από τον μεγάλο εχθρό του sir Clive, τον Alan Sugar, ιδιοκτήτη της Amstrad. Έτσι, μέσα σε 5-6 μόλις χρόνια, ο χαμογελαστός "θείος" μπήκε, σάρωσε τα πάντα, και τελικά έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι από την κεντρική σκηνή των προσωπικών υπολογιστών, αφήνοντας όμως πίσω του ως παρακαταθήκη εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη που κόλλησαν το μικρόβιο των μικροϋπολογιστών μέσα από της δημιουργίες του.

Αν και ο Clive Sinclair δεν σταμάτησε ποτέ να εφευρίσκει νέες συσκευές μέχρι και το τέλος της ζωής του, ποτέ δεν έφτασε ξανά στα ύψη της επιτυχίας που είχε με την Sinclair Research και τους υπολογιστές της. Ίσως επειδή τα μετέπειτα προϊόντα του να ήταν όντως αξιόλογα αλλά να μην είχαν την ψυχή ενός ZX81 ή ενός ZX Spectrum που μπορούσαν να μιλήσουν κατευθείαν στις καρδιές των ιδιοκτητών τους...

Review: Imperial Mahjong

Imperial Mahjong (Amstrad CPC) - Julien Névo (Code & Music)/Sylvestre Campin (Graphics)

Μερικές φορές είναι πραγματικά να απορεί κανείς. Εντάξει, καλή ιδέα, δεν λέω, το Mahjong. Πόσο μάλλον στον Amstrad CPC που διαθέτει και τα χρώματα και τις αναλύσεις που απαιτούνται για μία αξιοπρεπή υλοποίηση του παιχνιδιού (δοκιμάστε το σε 256x192 pixels με 2 χρώματα και το ξανασυζητάμε!). Κι όμως, αυτό δεν έφτανε στους ανθρώπους της Cargosoft όταν αποφάσισαν να μεταφέρουν το Mahjong Solitaire στον Amstrad: έφτιαξαν 2 νέες αναλύσεις (!) με τις οποίες και εφοδίασαν το παιχνίδι, ήτοι τις EGX (320x200 pixels, 16 χρώματα ταυτόχρονα - σα να λέμε Atari ST, δηλαδή!) και EGX2 (640x200 pixels, 4 χρώματα). Ε, αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τα digi-drums αλλά και τα 6 διαφορετικά chip tunes που μας χαρίζουν τουλάχιστον 30 λεπτά (μη επαναλαμβανόμενης) μουσικής τότε έχουμε το νέο παιχνίδι των Julien Névo και Sylvestre Campin, το Imperial Mahjong!

Το concept του Mahjong προφανώς και το γνωρίζετε εδώ και χρόνια - εκτός εάν περάσατε τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής σας σε κάποια απομονωμένη σπηλιά μέσα στη ζούγκλα: ταιριάζουμε 2 όμοια πούλια που δεν "κλείνονται" από άλλα και αυτά αυτόματα αφαιρούνται. Επίσης, μπορούμε να ταιριάξουμε και 2 διαφορετικά πούλια, αρκεί αυτά να ανήκουν στην ομάδα των ανέμων ή των φυτών. Εάν κατορθώσουμε να αδειάσουμε όλο το ταμπλώ, κερδίζουμε. Εάν όχι (μπορεί να συμβεί και αυτό), χάνουμε. Στην ουσία πρόκειται για ένα μοναχικό παιχνίδι, ένα είδος solitaire στο οποίο αντί για κάρτες της τράπουλας παίζουμε με πούλια με διάφορα σχέδια, χρώματα κλπ.

Το Imperial Mahjong παίζεται είτε με τα πλήκτρα είτε με joystick, έχει ακριβή και άμεσο χειρισμό, δεκάδες επιλογές τρόπου παιξίματος (ανάλογα με το σχηματισμό που ξεκινάμε, κυρίως), αναλυτικό online help, 6 διαφορετικά chip tunes με κάποια απ' αυτά να είναι ιδιαίτερα ευχάριστα, εξαιρετικά γραφικά που εξυπηρετούν απόλυτα το είδος και το σκοπό του παιχνιδιού και, τέλος, είναι εξαιρετικά εθιστικό!

Νομίζω ότι θα πρέπει να επεκταθώ κάπως σε αυτό το τελευταίο: έχουμε να κάνουμε με την κλασική περίπτωση ενός puzzle game με το οποίο κανείς "τρώει κόλλημα" και δεν μπορεί να το παρατήσει. Εκεί που λες "άλλα δύο να ταιριάξω και φεύγω" παίζεις μέχρι να ολοκληρώσεις το ταμπλώ σου (και να "στήσεις" όποιον είχε την ατυχία να έχει κανονίσει ραντεβού μαζί σου!). Αν κάποτε τρώγαμε ώρες με το Solitaire των Windows πραγματικά δεν μπορώ να συλλάβω το τι θα συνέβαινε εάν στα γραφεία μας είχαμε Amstrad CPC με τη δισκέτα του Imperial Mahjong!

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω περισσότερα: το παιχνίδι είναι τεχνικά άρτιο, έχει μεγάλο (τεράστιο;) βαθμό εθιστικότητας, είναι δωρεάν, και τρέχει σε οποιονδήποτε Amstrad CPC που διαθέτει 128ΚΒ μνήμης και floppy drive. Τι, ακόμα διαβάζετε; Κατεβάστε το τώρα!

Βαθμολογία: 9/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 14ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016.