The Spectrum Show επεισόδιο 95

Λοιπόν, από τη μία φαίνεται αστείο, από την άλλη όχι και τόσο. Τι; Το γεγονός ότι μεταξύ 2 διαδοχικών επεισοδίων του The Spectrum Show (δηλ. περίπου σε διάστημα ενός μηνός) εγώ έχω ανεβάσει στο blog μόνο 2 ακόμη θέματα. Στο τέλος έτσι όπως πάμε θα φτάσουμε στο σημείο να μου παίρνει τόσο καιρό να γράψω 5-6 αράδες όσον παίρνει στον ακάματο Paul Jenkinson (τον άνθρωπο δηλαδή που βρίσκεται πίσω από το The Spectrum Show) να φτιάξει ένα επεισόδιο με μισή ώρα βίντεο! Πωπω, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω...

Βέβαια το blog, οι αναρτήσεις του, οι ενημερώσεις κλπ είναι ένα ολόκληρο θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ λογικά σύντομα, αλλά όχι εδώ και όχι τώρα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να "καπελώσουμε" με τα δικά μας την είδηση της κυκλοφορίας του 95ου επεισοδίου του The Spectrum Show.

Και δεν είναι μονάχα το βίντεο εδώ που τα λέμε: αν πάτε στην επίσημη σελίδα της σειράς, θα διαπιστώσετε ότι ο Paul έφτιαξε και ανέβασε και ένα ακόμα τεύχος του περιοδικού του, το 29ο. Οπότε, αν είστε φανατικοί Spectrumάδες σας περιμένει δουλειά απόψε - ποιος την χάρη σας!

Διερωτώμενος εάν η αστείρευτη ενέργεια του Paul οφείλεται σε βιταμίνες, βοηθήματα διατροφής, αναβολικά (!) ή την υπερβολική έκκριση κάποιας ορμόνης που μετατρέπει έναν απλό μεσήλικα σε ακούραστη μηχανή παραγωγής, σας αφήνω με το ολόφρεσκο, 95ο επεισόδιο του show του...

Vampire για την Amiga. Αξίζει;

Λοιπόν, να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας κάτι: δεν με νοιάζει που η Vampire είναι μια FPGA λύση και δεν βασίζεται σε πραγματικό, μεσήλικα και ολίγον σιτεμένο 680x0 (αφήστε που δεν υπήρξε ποτέ και ο... 68080, πού να τον βρεις σε real thing;). Βασικά, η οπτική μου - και στην οποία κατέληξα και καταστάλαξα μετά από πολλά χρόνια πειραματισμών με πολύ hardware και αρκετό software και ασπαζόμενος συμβουλές σοφών Αμιγκάδων - είναι πως "αν κάτι μοιάζει με Amiga και συμπεριφέρεται σαν Amiga, τότε (για μένα) είναι Amiga".

Είμαι αντίθετος της λογικής που πρεσβεύει ότι όποιοι χρησιμοποιούν εξομοιωτές είναι "γιαλαντζί" retro lovers, σε αντίθεση με τους άλλους, τους σκληροπυρηνικούς, που γράφουν μόνο σε πληκτρολόγιο μεμβράνης από ZX81 και γυρνάνε τις κασέτες στην αρχή με το στυλό. Και οι μεν και οι δε τα retro μηχανάκια γουστάρουν, και ο καθένας ασχολείται με τον τρόπο του. Δηλαδή, θα έπρεπε ας πούμε να υπάρχει Commodoreόμετρο και όσοι έχουν πραγματικούς 64άρηδες να το τερματίζουν ενώ όσοι χρησιμοποιούν - ας πούμε - TheC64 να είναι στην τελευταία κλίμακα και να αντιμετωπίζονται με χλεύη και χαχανητά; Όποιος χρησιμοποιεί αληθινό γομολάστιχα θα θεωρείται Alpha male και θα του ανήκουν όλα τα θηλυκά (να τα χαίρεται by the way, που η μικρότερη θα έχει συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής) και όποιος "την βρίσκει" με τον Spectaculator θα τη βγάζει με... χερογλύκανο;

Βλακείες. Σα να λέμε ότι ο Richard Lowenstein (Reshoot, Reshoot-R, Reshoot Proxima) είναι λιγότερο Αμιγκάς από τον Γιωργάκη από τα Σεπόλια επειδή ο δεύτερος, παρότι 50άρης που μένει με τη μάνα του, έχει στημένη αληθινή 500άρα και βαζω-βγάζει δισκέτες για να παίζει Mortal Kombat και δεν χρησιμοποιεί iMac όπως ο Γερμανός developer. Αυτή η συλλογιστική είναι σκέτος παραλογισμός αν τα βάλετε κάτω και τα κάνετε πενηνταράκια, γι' αυτό ας μην ξανακούσουμε ότι η Vampire "δεν είναι κανονικός accelerator" και ας επιστρέψουμε στο θέμα μας...

Η Vampire λοιπόν (βάλτε όποια Vampire θέλετε, δεν θα κολλήσουμε σ' αυτό) θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αποτελεί το υπέρτατο δώρο για οποιονδήποτε Αμιγκά επιθυμεί να "τουμπανιάσει" το μηχάνημά του. Κοστίζει καινούρια πάνω-κάτω όσο μια μεταχειρισμένη Blizzard 1230, που πιθανότατα έχει περάσει από τις μισές Α1200 του πλανήτη και την έχουν αγγίξει περισσότερα χέρια απ' όσα έχει κάνει χειραψίες ο μέσος πολιτικός. Και όσο για την επεξεργαστική ισχύ δεν το συζητάμε, κάθε σύγκριση θα βγάλει τον κλασικό και πολυαγαπημένο accelerator τελευταίο, μίλια πίσω από την νέα και ωραία Vampire. Άρα, αν κάποιος πρόκειται να βάλει το χέρι βαθειά στην τσέπη (γίνεται κι αλλιώς;) για να ψωνίσει επιταχυντή για την Amiga του, η επιλογή της Vampire είναι μάλλον μονόδρομος τώρα πια που το διάστημα που μεσολαβεί από την παραγγελία μέχρι την αποστολή αυτής κυμαίνεται στους 2-6 μήνες...

Κι εδώ είναι που φτάνουμε στο ζουμί της όλης ιστορίας, φίλες και φίλοι. ΟΚ, την πήραμε την Vampire, την εγκαταστήσαμε στην Amiga μας, τώρα τι κάνουμε; Το προφανές και αναμενόμενο είναι αυτό που κάνουν άπαντες, να πειραματιστούμε δηλαδή (ή, ακριβέστερα, να επιδείξουμε στους άλλους) όλα τα καλούδια που έχει μέσα η CF καρτούλα της οποίας το image file μας προμήθευσε η Apollo Team. Παιχνίδια, τραγούδια, videos, εφαρμογές, ένα σκασμό πράγματα έχουν βάλει εκεί μέσα - ώρα να έχουμε να τα ψάξουμε.

Όταν όμως περάσει λίγος καιρός και τελειώσει ο μήνας του μέλιτος, τότε τι γίνεται; Διαπιστώνουμε ότι έχουμε στα χέρια μας μία classic Amiga με ισχύ πρωτόγνωρη για την πλατφόρμα. Ωραία. Και γαμώ. Και τι θα την κάνουμε αυτή την ισχύ; Εδώ σε θέλω μάστορα: με λειτουργικό σύστημα του προηγούμενου αιώνα (προσοχή, δεν πρόκειται για υπερβολή) και εφαρμογές της ίδιας εποχής πού μπορεί να πάει κανείς; Σκεφτείτε ένα PC με CPU με 48 πυρήνες και 128GB RAM, το οποίο τρέχει... Windows 98! Τι να το κάνεις; Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την Vampire: όσο είσαι δεμένος σε ένα λειτουργικό των 90s και δεν έχεις web browser και office suite, οι επιλογές σου περιορίζονται στα... διαμάντια της προηγούμενης χιλιετίας. Και εύλογα διερωτάται κανείς: "ναι, αλλά αυτά δεν έτρεχαν και σε 68000-68020-68030-68040-68060; Τι να την κάνω την Vampire;". Και πράγματι, έτσι νομίζω ότι είναι. Καλή η ιπποδύναμη της καρτούλας, αλλά ολίγον τι άχρηστη. Δεν λέω, πριν από 20 χρόνια θα έκανε τη διαφορά - και απέναντι στα PCs, μάλιστα -, αλλά τώρα; Και δεν είναι να πει κανείς ότι η Vampire χαρίζει την απόλυτη (speed-wise) Αμιγκική εμπειρία, γιατί τότε τι να πει ένα καλό setup του MorphOS σε κάποιο PowerPC based Mac; Τι να πουν οι nextgen X1000 και X5000; Ματαιότης ματαιοτήτων λοιπόν, τα πάντα ματαιότης όσον αφορά τον ταχύτερο accelerator για classic Amiga.

Εκτός εάν...

Εκτός αν δούμε την όλη υπόθεση υπό άλλο πρίσμα. Αντί να σκεφτόμαστε την Vampire ως το μέσο για να ταξιδέψουμε σε νέους κόσμους με την Amiga (αυτό το τρένο έχει φύγει εδώ και χρόνια), γιατί δεν την αντιμετωπίζουμε για αυτό που είναι; Δηλαδή, έναν accelerator με την καλύτερη σχέση τιμής προς απόδοση της αγοράς! Ναι, καμία Blizzard, κανένας Apollo και κανένας ACA δεν συμφέρει περισσότερο από την Vampire: έχουν παρόμοιες - ή και ακριβότερες - τιμές, είναι χιλιομεταχειρισμένα προϊόντα 25-30 χρόνων (όχι ο ACA, χαζά!), και, στην καλύτερη, έχουν το 1/3 της επεξεργαστικής ισχύος της Vamp! Οπότε, ακόμα και για WHDLoad που λέει ο λόγος, πιο πολύ συμφέρει να πάρει κανείς Vampire παρά οτιδήποτε άλλο! Και μην ακούσω βλακείες του τύπου "ναι, αλλά κολλάει το slave του James Pond 3!": τρέχει Quake και Duke Nuke 'em (και πολλά άλλα), θα σας αποζημιώσει με αυτά!

Συμπερασματικά, και για να το συνοψίσουμε και λιγάκι το πράγμα, η Vampire δεν θα ξαναζωντανέψει τον κόσμο της Amiga, δεν θα φέρει δεκάδες developers στην πλατφόρμα και δεν πρόκειται να κάνει την πάλαι ποτέ Μεγάλη Κυρία το μηχάνημα που θα χρησιμοποιείτε για τις καθημερινές υπολογιστικές σας ανάγκες. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, οπότε μην μεγαλοπιάνεστε και μην προβληματίζεστε που το Facebook δεν παίζει με τον iBrowse: και που παίζει το Aminet "ευχαριστώ" να λέτε. Είναι παντελώς μάταιο να προσπαθεί κανείς (ή, έστω, απλώς να ελπίζει) για πράγματα για τα οποία ούτε η Amiga αλλά ούτε και η Vampire φτιάχτηκαν. Αν όμως θέλετε έναν accelerator που δεν θα δουλεύει στο 100% του κάθε φορά που απλά θα προσπαθείτε να κάνετε browsing σε κάποιο directory με πολλά αρχεία, αν θέλετε φρέσκο πράγμα σε λογική τιμή, υψηλές αναλύσεις, ευρύχωρα αποθηκευτικά μέσα, πολλή μνήμη και, ρε παιδάκι μου, για πρώτη φορά στα Αμιγκικά χρονικά, έναν "αέρα" σε υπολογιστικούς πόρους, τότε η Vamp είναι η καλύτερη επιλογή. Και όχι, δεν θα σας κάνει λιγότερο Αμιγκάδες απ' ότι είναι αυτοί που έχουν Blizzard!

Όλα τα retro PCs στο πιάτο σας!

Βλέπω κατά καιρούς τις υπέροχες φωτογραφίες από τα παλιά PCs που ανεβάζει στο blog του ο φίλος μου ο Αντώνης (antnik) και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως θα έπρεπε να την ψάξω λιγάκι, να δω τι παίζει, μπας και αποκτήσω έναν 8088/8086, έναν 286 (εννοώ Intel 80286 based PC/ΑΤ compatible) ή έναν 80386 να θυμηθώ τα παλιά. Ξέρετε, τότε που ναι μεν ψιλοφθονούσαμε όσους είχαν Amiga αλλά ικανοποιούμασταν με την ταχύτητα του σκληρού μας δίσκου και σβήναμε τον πόνο μας στα adventures της Sierra. Μέχρι που εμφανίστηκε το Wing Commander και αρχίσαμε να σηκώνουμε σιγά-σιγά (και δειλά-δειλά) κεφάλι και μετά, το 1993 έσκασε και το Doom και εντάξει, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτή ήταν η ταφόπλακα για την πάλαι ποτέ Μεγάλη Κυρία της Commodore σε ό,τι είχε να κάνει με τα gaming home micros: πλέον τα κόζια είχαν αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα και το PC ήταν ο νέος βασιλιάς προς μεγάλη ικανοποίηση όσων είχαμε σπρώξει ό,τι είχαμε και δεν είχαμε προκειμένου να κάνουμε το συμβατό μας να έχει αξιοπρεπή γραφικά και ήχο. Αλλά ξέφυγα, για αλλού το πήγαινα και αλλού κατέληξα...

Έγραφα λοιπόν για τις σκέψεις που έκανα για την απόκτηση ενός παλιού PC. Ευτυχώς, πριν από μερικά χρόνια το προσπάθησα για να είμαι ειλικρινής, και το όλο (σύντομο) εγχείρημα με προσγείωσε στην πραγματικότητα: πέραν του ότι καταλάμβανε χώρο που δεν είχα, με παίδεψε απίστευτα ο IDE controller του, που τελικά δεν έπαιξε σωστά ποτέ. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα, και απέμεινα να ξερογλύφομαι με τις φωτογραφίες στο blog του Αντώνη...

Ώσπου σε κάποια φάση, θυμήθηκα το PCem, έναν εξομοιωτή που υποσχόταν ότι μπορεί να μεταμορφώσει το σύγχρονο μηχάνημά μας σε ένα προς ένα τα κλασικά PCs του παρελθόντος. Βρε λες;

Να μην σας τα πολυλογώ χωρίς λόγο, μετά από λίγο ψάξιμο κατάφερα να βρω τα απαραίτητα αρχεία που χρειάζονταν και έφτιαξα εν είδει πειραματισμού μερικά παλιά PCs στον εξομοιωτή. Ενδιαφέρουσα η εμπειρία, δεν λέω, και σίγουρα είναι μεγάλη η ικανοποίηση όταν διαπιστώνεις ότι μπορείς να εξομοιώσεις όποιο PC ή συμβατό επιθυμείς μέχρι και την εποχή των Pentium, χωρίς να μπλέκεις με τα πραγματικά μηχανάκια και όσα αυτά συνεπάγονται. Στο σημείο αυτό προφανώς κάποιοι θα έχουν αρχίσει ήδη να με βρίζουν, αλλά, ρε παιδιά, ειλικρινά, μετά από τόσα χρόνια το πήρα απόφαση: δεν γίνεται να τα έχεις όλα, κάποια μηχανήματα θα πρέπει να τα εξομοιώνεις. Είναι θέμα χώρου, είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα χρημάτων και, κυρίως, είναι και θέμα ψυχικής υγείας. Δεν γίνεται μετά από τόσα χρόνια να μην έχεις σιχαθεί το πάρε-δώσε με τους διάφορους "περίεργους" της retro κοινότητας. Προσωπικά, μετά από εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) αγοραπωλησίες έριξα σχεδόν οριστικά μαύρη πέτρα πίσω μου: δεν το μπορώ το συναίσθημα του να πληρώνεις για κάτι και μετά να διαπιστώνεις ότι δεν λειτουργεί ή ότι ημι-λειτουργεί και ότι θα μπλέξεις με ψάξιμο λύσεων, με το να υποχρεώνεσαι για βοήθεια από 'δω κι από 'κει και άλλα τέτοια ωραία. Enough is enough, τουλάχιστον για εμένα. Ξέφυγα και πάλι όμως...

Αυτό που ήθελα λοιπόν να γράψω είναι ότι συγκέντρωσα τα απαιτούμενα αρχεία και θα σας βάλω μερικά links για να τα κατεβάσετε κι εσείς, έτσι ώστε να ξαναζήσετε έστω και μέσω εξομοίωσης ωραίες gaming εμπειρίες του παρελθόντος (ή απλά να αναφωνήσετε "αν είναι δυνατόν, τι μ***κίες παίζαμε τότε, ρε φίλε;").

Πάμε στο ψητό, όμως. Το PCem κατεβάστε το από εδώ (για Windows μηχανάκια). Όλες τις ROMs (τα BIOSes, δηλαδή) που θα χρειαστείτε πάρτε τις από εδώ και αποσυμπιέστε τις στον αντίστοιχο φάκελο του PCem. Αν θέλετε και το image file ενός IDE δίσκου με DOS 6.22, κάποια παιχνιδάκια και κάποια utilities κατεβάστε αυτό εδώ (έχω μετονομάσει τα AUTOEXEC.BAT και CONFIG.SYS σε .BAK - εξετάστε τα αν σας κάνουν, δώστε τους τις κανονικές του καταλήξεις και είστε έτοιμοι). Τέλος, θα χρειαστείτε και το WinImage, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ και να το εγκαταστήσετε. Το WinImage είναι το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσετε ώστε να μπορέσετε απλά και εύκολα να προσθέσετε αρχεία και φακέλους στο image file του σκληρού δίσκου του κάθε μηχανήματος που εξομοιώνετε. Α, και αν θέλετε να φτιάξετε ένα μηχάνημα από την αρχή, μπορείτε να βρείτε τα disk images του MS-DOS 6.22 εδώ (προσοχή, είναι δισκέτες 3 1/2" 1,44ΜΒ - να τσεκάρετε ότι το μηχάνημα που εξομοιώνετε αλλά και ο controller του τις υποστηρίζει).

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να ασχοληθώ πολύ περισσότερο και να γράψω πολλά παραπάνω, αλλά έτσι όπως το βλέπω αν το αφήσω κι άλλο μάλλον στο τέλος δεν θα γίνει τίποτα. Οπότε αποφάσισα να σας τροφοδοτήσω με ό,τι αρχεία μπορεί να χρειαστείτε και να σας αφήσω και εσάς να βρέξετε λιγάκι τα πόδια σας (κοινώς, να πειραματιστείτε). Κι αν χρειαστεί τα ξαναλέμε αργότερα, δεν χανόμαστε (ελπίζω)...

The Spectrum Show επεισόδιο 94

Είναι ώρες-ώρες που βλέπω κάτι και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται. Να αναρωτιέται ποια δύναμη έσπρωξε τον δημιουργό του να το φτιάξει, γιατί ασχολείται ουσιαστικά αφιλοκερδώς με κάτι που απαιτεί κόπο, χρόνο, χρήμα και αφοσίωση αλλά και τι θυσίασε για να καταπιαστεί με αυτό; Ξεκούραση και ξενοιασιά; Χρόνο με τα παιδιά του; Κάποιο χαλαρωτικό Σαββατοκύριακο, ίσως; Και, τέλος, πιάνω τον εαυτό μου αναρωτιέται "είναι ρε γαμώτο ατελείωτη η θεματολογία η σχετική με τον ZX Spectrum;".

Εντάξει, νομίζω ότι από την τελευταία πρόταση μάλλον καταλάβατε - τουλάχιστον όσοι διαβάζετε τακτικά αυτή την γωνίτσα του διαδικτύου που είναι αφιερωμένη σε παρωχημένα τεχνολογικά διαμάντια που κάνουν τις γέρικες καρδιές κάποιων περίεργων σαν κι εμένα να σκιρτούν - ότι αφορμή για τα παραπάνω είναι ο ακούραστος Paul Jenkinson και το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show που κυκλοφόρησε, το 94ο. Δηλαδή εντάξει, κατανοώ την στοχοπροσήλωση, το μεράκι, την αυταπάρνηση και όλα τα σχετικά που έχει ο Paul και μπορεί κανείς να τα συναντήσει σε ελάχιστους μονάχα ανθρώπους εκεί έξω, αλλά σε αυτό το σημείο με τη θεματολογία έχω κολλήσει λιγάκι: πόσα πια θέματα μπορεί να σου δώσει να ασχοληθείς ένας υπολογιστής ο οποίος, ακόμα και το 1982 που πρωτοκυκλοφόρησε, ήταν η λύση του φτωχού; (μην το πείτε στον θείο Clive αυτό το τελευταίο και τον στενοχωρήσουμε, είναι και μεγάλος άνθρωπος...)

Κι όμως, ο Paul σου δίνει ώρες-ώρες την εντύπωση ότι ξεκίνησε πριν από λίγο, ότι το σύμπαν του γομολάστιχα τείνει στο άπειρο, ότι η όρεξή του παραμένει τεράστια και ότι έχει ακόμα πολλή βενζίνη στο ντεπόζιτό του. Μακάρι να ισχύουν όλα αυτά, γιατί ο άνθρωπος κάνει - εδώ και χρόνια - εξαιρετικά αξιόλογη δουλειά και αναμφίβολα το αποτέλεσμα αυτής είναι η χαρά των απανταχόθεν Spectrum addicts. Και, αν δεν με πιστεύετε, ξεκινήστε να παρακολουθείτε το The Spectrum Show από την αρχή του, από το 1ο του επεισόδιο και θα με πιστέψετε. Και μην ακούσω ότι τα 94 επεισόδια είναι πολλά, όταν κάτσατε και είδατε 6 σεζόν και 121 επεισόδια του Lost για να διαπιστώσετε στο τέλος ότι απλά κάποιος, κάπου σας κορόιδευε τότε ήταν λίγα; Έτσι μπράβο, οι φτηνές δικαιολογίες αλλού!

Ναι, ΟΚ, δίκιο έχετε, καλές οι εισαγωγές και οι πρόλογοι, καλό και το μπλα-μπλα αλλά enough is enough. The Spectrum Show λοιπόν, κυρίες και κύριοι, επεισόδιο 94ο: