The Spectrum Show επεισόδιο 86

Καλά, πιάνω τον εκατό μου να το σκέφτεται ώρες-ώρες: μα καλά, αυτός ο άνθρωπος δεν ξεκουράζεται, δεν έχει αργίες, δεν πάει διακοπές; Αναφέρομαι φυσικά στον Paul Jenkinson, τον δημιουργό του The Spectrum Show (αλλά και παιχνιδιών, περιοδικών, λοιπών videos κλπ), το οποίο έφτασε αισίως το 86ο του επεισόδιο.

Δηλαδή από τη μία λες ότι καταπληκτικός ο ZX Spectrum, απίστευτη η εποχή του computer boom των 8bits για όσους την έζησαν, εντυπωσιακή η ZX scene που παραμένει ζωντανή και ακμαία, αλλά ο Paul ο ίδιος, τι γίνεται με αυτόν; Πώς την παλεύει τόσα χρόνια ασταμάτητος εκεί στις (Σπεκτρουμικές) επάλξεις, να μη μασάει, να μη χάνει το κουράγιο και τη διάθεσή του και να συνεχίζει να παράγει σε τακτά χρονικά διαστήματα σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι με την αντοχή του... Υπερσιβηρικού; Όταν το βλέπεις απ' έξω μπορεί να μη σε συγκινεί, μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, μπορεί να μην νιώθεις τι σημαίνει ότι κάποιος βάζει το κεφάλι κάτω για να είναι εκεί, κάθε τόσο και λιγάκι με νέο υλικό, για κάτι που - μην κοροϊδευόμαστε - στην τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένα hobby. Και δεν αναφερόμαστε και σε κάποιον που δεν ξέρει τι έχει, που τα βρήκε έτοιμα, που του τρέχουν απ' τα μπατζάκια ή οτιδήποτε σχετικό: όχι, απλά ο άνθρωπος γουστάρει την όλη φάση με τον Spectrum και θέλει να συνεισφέρει το κατιτίς του. Μακάρι να σκέφτονταν όχι όλοι, αλλά ένα 25-40% με αυτόν τον τρόπο. Θα είχαμε κάθε μέρα νέα πράγματα όχι σε παγκόσμια, αλλά σε τοπική κλίμακα! Anyway...

Βλέπετε, πέρα από παιχνίδια, περιοδικό και οτιδήποτε άλλο φτιάχνει κατά καιρούς ο Paul, το The Spectrum Show είναι σειρά video. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε επεισόδιο για να φτιαχτεί τις θέλει τις ωρίτσες του, την προετοιμασία του, το - γιατί όχι; - κόστος του, το κόψε-ράψε του, την αφήγησή του, γενικώς δεν είναι παίξε-γέλασε. Βάλτε στην παραπάνω εξίσωση και το γεγονός ότι ο Paul δεν έχει εκατοντάδες χιλιάδες συνδρομητές όπως συμβαίνει με τους επιτυχημένους Youtubers, άρα δεν "κονομάει" κι από κει. Και γι' αυτό αναρωτιέμαι, πώς το κάνει, πώς την παλεύει;

Προσωπικά έχω σε τεράστια εκτίμηση τους ανθρώπους που βάζουν κάποιους στόχους, εύκολους ή δύσκολους, και σκίζονται να τους εκπληρώσουν. Όχι για να βγάλουν χρήματα, όχι για τη δόξα και τις γκόμενες, ούτε καν για κάποια καθολική αναγνώριση ή έστω μερικά χτυπήματα στην πλάτη - όλα αυτά (ίσως να) έπονται. Όχι, για τίποτα από τα παραπάνω. Απλά, για να τα έχουν καλά με τον αυστηρότερο και λιγότερο επιεική κριτή τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Για να μπορούν να κοιτάζουν τον καθρέφτη και να μη σκύβουν το κεφάλι, για να πηγαίνουν στο κρεβάτι για ύπνο μετά από μια κουραστική μέρα με ένα απαλό χαμόγελο να ζωγραφίζεται αχνά στα χείλη τους, ευχαριστημένοι και ήσυχοι πως έκαναν και σήμερα αυτά που έπρεπε να κάνουν.

Νομίζω λοιπόν ότι ο Paul είναι τέτοιος τύπος, γι' αυτό και τον θαυμάζω και στηρίζω τη δουλειά του και, φυσικά, εύχομαι με κάθε ειλικρίνεια να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι αυτόν, που πριν κριτικάρουν τον οποιονδήποτε άλλο και τα έργα αυτού, να το πράττουν πρώτα για τους εαυτούς τους.

Well done, Paul!

Α, ναι, και το βιντεάκι: