Το Hall of Fame για τα high scores μας

Υπήρξε κάποτε, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια, μια άλλη εποχή, μια εποχή διαφορετική από την σημερινή. Μια εποχή που όλα γίνονταν πιο απλά, πιο αργά και με λιγότερο άγχος. Μια εποχή που το μέγεθος του ανδρός δεν είχε να κάνει με tweets, likes, καγκουρέ λιγδιασμένο μαλλί, παράστημα κλαρινογαμπρού, smartphones μεγέθους ταψιού για ραβανί και λοιπές ακυρίλες της νέας χιλιετίας, αλλά με ένα πακέτο Camel άφιλτρο, μια Devil εξάτμιση, μια κασέτα Maiden και μπόλικα καμμένα λάδια. Μια εποχή αγνή, που ο πραγματικός gamer κρινόταν από τα high scores του και όχι από trophies, achievements και βίντεο στο Twitch. Προς απογοήτευση πολλών εξ ημών, η εποχή αυτή πέρασε ανεπιστρεπτί, αφήνοντας μονάχα γλυκιές αναμνήσεις στα ρυτιδιασμένα μυαλά μας, αναμνήσεις που θα χαθούν κι αυτές οριστικά και αμετάκλητα όταν και εμείς - όσοι έχουμε ξεμείνει, δηλαδή - θα πάρουμε το καπελάκι μας και θα αποχαιρετήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, ικανοποιημένοι εν μέρει που δεν θα έχουμε πια να μαθαίνουμε τη χρήση μίας νέας συσκευής και 14ων νέων apps ανά ημέρα. Εκεί ψηλά δεν θα έχουμε internet. Ευτυχώς!

Μέχρι τότε όμως ίσως να έχουμε ακόμη λίγο καιρό, who knows? Και, όσο προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με τη νέα πραγματικότητα (ναι, αυτοί που έβγαλαν το περίφημο "you can't teach your old dog new tricks" μαλάκες ήταν, νομίζετε), ας την μολύνουμε ταυτόχρονα γελώντας χαιρέκακα όσο μπορούμε με κάποια απ' τα παλιά μας χούγια. Κι επειδή τα υπόλοιπα μάλλον διώκονται ποινικά πλέον, ας μείνουμε στα high scores.

Εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει το περίφημο Twin Galaxies, το οποίο είναι ο επίσημος φορέας καταχώρησης και διατήρησης των high scores όλων των arcades (coin ops) που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα (και όχι μονάχα αυτών). Ελάτε, μην μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε το Twin Galaxies - άλλωστε, εγώ ο ίδιος είχα φροντίσει πριν μία τριετία να σας ενημερώσω για την ύπαρξή του (και όχι μόνο) από αυτόν εδώ τον χώρο.

Τέλος πάντων, καλά τα arcades, αλλά με τα 8/16bits home computers τι γίνεται; Δηλαδή όποιος έλιωσε το Penetrator στον Spectrum, το Commando στον Commodore 64 και το Hybris στην Amiga πρέπει να μείνει στην απέξω και να κάτσει να βράσει στο ζουμί του; Δεν μπορεί να καταχωρήσει πουθενά το high score του; Ή θα πρέπει να το συγκρίνει με την αλήστου μνήμης στήλη του Pixel;

Μην σκιάζεστε και σκάτε αγαπητοί, γιατί η λύση υπάρχει και ονομάζεται Retro Computer Scene by cbm8bit. Ναι, το γνωστό website διαθέτει πλέον ολόκληρη περιοχή στην οποία μπορεί να καταχωρήσει ο καθένας το high score του, συνοδευόμενο φυσικά από το απαραίτητο screenshot ή φωτογραφία. Προσωπικά έκανα την κίνηση και καταχώρησα κάποια από τα scores μου - βασικά αυτά από τα οποία υπήρχε διαθέσιμο evidence - και πλέον είμαι στην ευτυχή θέση να εμφανίζεται το ονοματάκι μου ήδη δίπλα σε κάποια κλασικά (ή και λιγότερο κλασικά) παιχνίδια:

Τι περιμένετε, λοιπόν; Ξέρω ότι υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που συνεχίζουν να διασκεδάζουν παίζοντας παιχνίδια στα παλιά τους μηχανάκια. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, μάγκες: παίξτε, σκοράρετε, φωτογραφήστε και καταχωρήστε. Μια ζωή θυμόσαστε τον εαυτό σας να παλεύει για το μεγαλύτερο σκορ - ε, ήρθε η ώρα να το κάνετε, λοιπόν. Στα 80s αυτό κάναμε όλοι, άλλωστε, τι άλλο θέλετε δηλαδή να ακούσετε για να σας πείσω;

Neutron: το καλύτερο shoot 'em up για Commodore 64;

Ο Commodore 64 είναι μια πλατφόρμα που στα 37 - μέχρι σήμερα - χρόνια της ζωής της είχε την τύχη να χαρεί δεκάδες χιλιάδες software τίτλους, χιλιάδες εξ αυτών video games, πολλές εκατοντάδες εκ των οποίων ήταν shoot 'em ups. Μέσα σε όλο αυτό τον συρφετό παιχνιδιών υπήρξαν κάποια που ξεχώρισαν με τα γραφικά, τον ήχο ή το gameplay τους. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα shoot 'em ups, η δυνατότητες του 64άρη για hardware sprites και το ομαλό scrolling αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα οποία στήθηκε μια ιδιαίτερα αξιόλογη βιβλιοθήκη με παιχνίδια του είδους, αρκετά εκ των οποίων παραμένουν εθιστικά μέχρι και σήμερα, περίπου μία τριακονταετία από την πρώτη τους κυκλοφορία.

Αλλά δεν είναι μόνο οι παλιοί τίτλοι: προσωπικά τα τελευταία χρόνια έχω περάσει αρκετές ώρες εξολοθρεύοντας με μανία σιχαμερά εξωγήινα πλάσματα στα Rocket Smash και Galencia, που είναι παιχνίδια που δημιουργήθηκαν και κυκλοφόρησαν μετά το 2010. Κάτι που σημαίνει ότι η πηγή δεν έχει στερέψει ακόμα και ειλικρινά ελπίζω αυτό να είναι κάτι που θα αργήσει να συμβεί. Και τα σημάδια συνηγορούν σε αυτό: να μόλις πριν λίγες μέρες μάθαμε για το Neutron, ας πούμε!

Για όσους δεν έχετε ξανακούσει κάτι γι' αυτό, το Neutron είναι ένα καθαρόαιμο space vertical shooter, που θυμίζει κάτι από Star Force μεταξύ άλλων, όντας ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να αντλήσει έμπνευση από οποιοδήποτε από τα πρώιμα shoot 'em ups αυτού του στυλ στα arcades, που εμφανίστηκαν τη διετία 1984-85.

Το Neutron, αν και ακόμα βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης δείχνει κάτι παραπάνω από πολλά υποσχόμενο, και, αν το τελικό αποτέλεσμα αποτελέσει εξέλιξη των όσων μπορείτε και εσείς να δείτε στο video που ακολουθεί, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Commodore 64.

Όπως και το καταπληκτικό - και ιδιαίτερα παρόμοιου στυλ - White Light που κυκλοφόρησε πριν από έναν περίπου χρόνο για το BBC Micro, έτσι και το Neutron αποτελεί καρπό της δουλειάς μιας γυναίκας: μάλιστα, δεν κάνω πλάκα, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τα 2 καλύτερα 8bit shoot 'em ups της τελευταίας διετίας να προέρχονται από τα χέρια εκπροσώπων του πολυπληθέστερου (αλλά κάθε άλλο παρά ασθενούς) φύλου! Έτσι λοιπόν, την Sarah Walker (White Light) διαδέχεται πάνω στα πληκτρολόγια μία άλλη Sarah, η Sarah Jane Avory η οποία εκτός από συγγραφέας (και κάτοχος δύο γατών!) είναι και game developer με εμπορικούς τίτλους για της κονσόλες της Sega στο παλμαρέ της!

Ελπίζοντας να έχουμε σύντομα περισσότερα νέα από την κυρία Avory και το Neutron, σας αποχαιρετώ με το πιο-πολλά-υποσχόμενο-πεθαίνεις video του πλέον αναμενόμενου τίτλου της χρονιάς για τον Commodore 64 (αν και κάτι ακούγεται και για sequel του Galencia - ε, ρε γλέντια). (Πηγή: Indie Retro News)

Δυο λογάκια για τις δωρεές. Τις ποιες;

Είναι σύνηθες να αναφερόμαστε γενικώς στα κακώς παρά στα καλώς κείμενα. Είτε γιατί τα πρώτα είναι πιο "πιασάρικα" από τα δεύτερα, είτε γιατί μας δημιουργούν έξτρα προβληματισμό είτε γιατί απλά προτιμάμε (γενικώς) να γκρινιάζουμε και να κριτικάρουμε, παρά να ασχολούμαστε με κάτι ουσιαστικό και δημιουργικό.

Μέσα στο παραπάνω κλίμα κι εγώ λοιπόν χρόνια τώρα ρίχνω τα βέλη μου (χολή, θα το χαρακτήριζαν κάποιοι) είτε προφορικά είτε γραπτά σε αυτό που ονομάζουμε "Ελληνική ρετροκοινότητα" - ξέρετε, αυτούς τους παράξενους που θεωρούσαν την Amiga καλύτερη από τα PCs το 1990 (λογικό) και συνεχίζουν να τη θεωρούν ακόμα και σήμερα (χωρίς σχόλια). Βλέπετε, τόσα χρόνια στον χώρο (κάπου μεταξύ 16 με 20, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισα να ξαναασχολούμαι με παλιά μηχανάκια και εξομοιωτές) γνώρισα κόσμο και κοσμάκη, συμμετείχα σε fora, εκθέσεις, λέσχες και λοιπές συλλογικές προσπάθειες και έγινα μάρτυρας πολυάριθμων τραγελαφικών καταστάσεων στις οποίες η πλειοψηφία των συμμετεχόντων φρόντιζε να βγάλει από την εφεδρεία τον (πολύ) κακό εαυτό της με αποτέλεσμα καβγάδες, τσακωμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα ως επί το πλείστον δι' ασήμαντον αφορμή. 

Δεν θα ήταν κομψό να βγάλω την ουρίτσα μου έξω απ' όλα αυτά αλλά κι από την άλλη όχι, δεν δέχομαι με την καμία ότι αποτελώ μέρος του προβλήματος παρέα με τους "πυροβολημένους" που ανέφερα παραπάνω. Και γιατί αυτό; Γιατί, πολύ απλά, προσωπικά δεν λειτουργώ έτσι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων ανέφερα παραπάνω, το γνώρισμα που τους στιγματίζει και τελικά "βγάζει μάτι" δεν είναι άλλο από την μεροληψία. Αν κάτι έχει να κάνει με "τους δικούς μας" οφείλει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Αν έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, ακόμη περισσότερο. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να δει τα πράγματα από την οπτική "των άλλων", κανείς δεν το διπλοσκέφτεται μπας και τυχόν κάνει λάθος, κανείς δεν δίνει ελαφρυντικά στον οποιονδήποτε αν αυτός ο τελευταίος δεν ανήκει στο forum του, τη λέσχη του, την ομάδα του ή οτιδήποτε άλλο, κανείς δεν τσιγκουνεύεται τα βιαστικά συμπεράσματα και τους τσάμπα χαρακτηρισμούς, κανείς δεν παραδέχεται ότι κάπου, κάποτε μπορεί και να έσφαλε, κανείς δεν εξετάζει το ενδεχόμενο μιας δεύτερης ή και τρίτης ανάγνωσης ενός γεγονότος και, τέλος, κανείς δεν κάνει τον κόπο να κάτσει να κοιτάξει τα μούτρα του στον καθρέφτη. Είμαι άδικος και υπερβολικός; Όχι, δεν το νομίζω.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους προσωπικά στον χώρο του retro computing ή κάποιων άλλων έχει τύχει να διαβάσω τα (ηλεκτρονικά) γραπτά τους και, πραγματικά, έχω τρομάξει. Όχι μία και δύο φορές, αλλά δεκάδες. Σας μιλάω για ανθρώπους που με κάθε ευκαιρία εξωτερικεύουν προβληματικές και συμπλεγματικές συμπεριφορές και, το κυριότερο, μίσος. Δεν έχει σημασία ποιον ακριβώς μισούν (συνήθως τους εύκολους στόχους) αλλά προσωπικά θεωρώ εξ ορισμού λανθασμένη αυτή τη στάση. Αν θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε μία πολιτισμένη (;) κοινωνία, η διάθεση για συζήτηση με λογικά επιχειρήματα και η αλληλοκατανόηση είναι εκ των ουκ άνευ. Αλλά δυστυχώς, και παραφράζοντας κάποιες δημοφιλείς προτάσεις-αποφθέγματα παλαιότερων εποχών, εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινάει η ρετρο-κοινότητα. Καλώς ήρθατε!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα αναρωτηθεί - και με το δίκιο του, ασφαλώς - ο αναγνώστης του blog. Γιατί, πολύ απλά, τα μεγαλύτερα φυντάνια από τους "πειραγμένους", τους "νοητικά μερεμετισμένους" που περιέγραψα νωρίτερα, βρέθηκαν απέναντι στο περιοδικό Retro Planet από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, τότε τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2013. Θα πίστευε κανείς ότι ένα ποιοτικό έντυπο που θα ερχόταν να καλύψει ένα κενό τόσων και τόσων χρόνων θα αγκαλιαζόταν συνολικά από τη ρετρο-κοινότητα. Τουλάχιστον στην αρχή, έτσι φάνηκε. Στη συνέχεια όμως, όταν το περιοδικό έδειξε πλέον ότι δεν αποτελεί διάττοντα αστέρα αλλά μια σταθερή, προσεγμένη και τακτική προσπάθεια, εκεί άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες: "γιατί αυτοί κι όχι εμείς;", "έλα μωρέ, όποια στιγμή κάτσουμε και στρωθούμε βγάζουμε κάτι δέκα φορές καλύτερο", "γιατί όχι σε PDF;" (από τους ίδιους που έσκιζαν τα ρούχα τους για την σαφή υπεροχή του έντυπου απέναντι στον ηλεκτρονικό τύπο), "θα το πάρω αν γράψει για το τάδε/δείνα μηχάνημα" (κλασική ατάκα τύπου που το hobby του δεν είναι το retro computing, αλλά η ηλιθιότητα) και πολλά-πολλά ακόμη αντίστοιχα που μπορεί να ακούγονται υπερβολικά για να είναι πραγματικά, αλλά δυστυχώς τα ακούμε/συναντάμε/διαβάζουμε χρόνια τώρα. Είπαμε, ο Έλληνας, όσο κι αν το επιθυμεί, δεν είναι παγκοσμίως γνωστός ούτε για την απ' ευθείας (έτσι νομίζει) καταγωγή του από τον Περικλή, τον Φειδία και τον Αριστοτέλη, ούτε για την πνευματική, νοητική και πολιτισμική του ανωτερότητα (εδώ γελάνε) ή ακόμα και για αυτήν την πατρότητα της φέτας και του κοκορετσιού: ο Έλληνας, δυστυχώς, είναι γνωστός για την περίφημη αντιμετώπισή του στο θέμα της "κατσίκας του γείτονα". Έτσι και η Ελληνική ρετρο κοινότητα, ως μικρογραφία της κοινωνίας μας, απαρτίζεται στην πλειοψηφία της από άτομα που αντλούν ικανοποίηση από τα δεινά και τις ατυχίες των άλλων.

Φαντάσου λοιπόν υπομονετικέ αναγνώστη, εσύ που τόση ώρα διαβάζεις και διαβάζεις και προσπαθείς να καταλάβεις πού το πάω, πόση εντύπωση προκαλεί μια συμπεριφορά εκ διαμέτρου αντίθετη με την παραπάνω. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που θα χαρακτήριζα ως "φυσιολογικούς" - και μέσα στον γενικό παραλογισμό που επικρατεί αυτό αποτελεί μεγάλο κοπλιμέντο - οι οποίοι επικροτούν την προσπάθεια που ονομάζεται Retro Planet άσχετα με το αν αγοράζουν το περιοδικό ή όχι. Δεν αναφέρομαι ούτε στους τακτικούς μας αναγνώστες οι οποίοι, ας μην κοροϊδευόμαστε, αποτελούν εδώ και χρόνια το βασικότερο λόγο που σκιζόμαστε να έχουμε ένα πλήρες και ποιοτικό τεύχος έτοιμο κάθε τρίμηνο. Αναφέρομαι σε μια κατηγορία ανθρώπων που εκπλήσσει (τουλάχιστον εμένα προσωπικά) με τον τρόπο που λειτουργεί και με τις κινήσεις της, τους δωρητές.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε από την (πολύ) αρχή, με κινήσεις του τύπου "κράτα τα ρέστα για ενίσχυση του περιοδικού". Πολύ σύντομα, ένας αναγνώστης έκανε δώρο σε όλους τους υπόλοιπους - χωρίς καν να θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομά του - μια δισκέτα για Amiga. Και βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του 2ου τεύχους, στα Χριστούγεννα του 2013!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, μέχρι που, πριν από ενάμισι περίπου χρόνο, ένας αναγνώστης του Retro Planet έτσι, από το πουθενά, δώρησε στο περιοδικό ένα χρηματικό ποσό για "ενίσχυση". Για μένα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη γιατί, απλά, δεν το περίμενα. Έχοντας μπουχτίσει από τυπάκια που προσπαθούσαν να βρουν διάφορες άκυρες αφορμές για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους και στους ομοίους τους, βασικά) την "δεν με νοιάζει, δεν θα πάρω" στάση τους απέναντι στο περιοδικό, το να έρχεται κάποιος από το πουθενά και να προσφέρει κάποιο ποσό από το υστέρημά του αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας έμπρακτα την προσπάθεια που λέγεται "Retro Planet" με χαροποίησε και με συγκίνησε. Και πού να ήξερα ότι αυτή ήταν μονάχα η αρχή!

Στο διάστημα του τελευταίου έτους κινήσεις αντίστοιχες με την παραπάνω έχουν γίνει επανειλημμένα. Ναι, δεν κάνω πλάκα, ούτε και υπερβάλλω: έτσι ξαφνικά, άνθρωποι από διάφορα σημεία της χώρας αυτοβούλως και χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για τους υπόλοιπους και τις πράξεις τους αποφάσισαν να δώσουν το κατιτίς τους, είτε μικρό είτε μεγάλο, για να βοηθήσουν το περιοδικό. Μιλάμε ότι δεν έχει αναφερθεί ποτέ οτιδήποτε για δωρεές, δεν υπάρχει κάποιο σχετικό button στο website (ο Θεός να το κάνει) του περιοδικού, δεν έχει γίνει κουβέντα πουθενά! Εδώ ένας και μόνος αναγνώστης κάλυψε από την τσέπη του την αύξηση 24 σελίδων του τελευταίου τεύχους σε όλο το τιράζ του περιοδικού!

Επειδή λοιπόν αισθάνομαι την υποχρέωση, απλά αναφέρω αυτές τις κινήσεις καλής θέλησης χωρίς να κατονομάσω όσους προσέφεραν τον οβολό τους. Γιατί και οι ίδιοι δεν το έκαναν για διαφήμιση ή υστεροφημία αλλά επειδή καταλαβαίνουν ότι το Retro Planet δεν υπήρχε πάντοτε και ούτε θα συνεχίσει να υπάρχει εσαεί: είναι ένας ζωντανός οργανισμός που καύσιμό του είναι η αγάπη του αναγνωστικού του κοινού.

Σας ευχαριστούμε - είστε οι καλύτεροι!

Retro Planet #22: Bigger, better, faster, more!

Ίσως πολλοί από εσάς εκεί έξω - και ειδικά οι νεότεροι σε ηλικία - να μην θυμούνται το παρθενικό (και μοναδικό, ταυτόχρονα) studio album του group 4 Non Blondes που κυκλοφόρησε το 1992, αλλά ο τίτλος αυτού μάλλον δένει ιδανικά με το 22ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet.

Το περί ου ο λόγος "Χριστουγεννιάτικο" (ο Θεός να το κάνει) τεύχος κανονικά έπρεπε να έχει φτάσει στα χέρια των υπευθύνων για τη δημιουργία του γύρω στα μέσα του Δεκέμβρη, αλλά διάφορα θεματάκια καθυστέρησαν την κυκλοφορία του.

Ουδέν κακό αμιγές καλού όμως, καθώς πλέον το μεγαλύτερο σε όγκο τεύχος της 5ετούς ιστορίας του Retro Planet είναι γεγονός. Με την ευγενική χορηγία του Κώστα (κατά κόσμον γνωστού ως Dinohatzi) καλύφθηκαν όλα τα έξτρα έξοδα προκειμένου το 22ο RP να είναι... παχύτερο κατά 24 ολόκληρες σελίδες! Πρόκειται για μία κίνηση που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μοναδική στα χρονικά, εάν ο εν λόγω κύριος δεν την είχε ξανακάνει (!), καθώς είχε αναλάβει το κόστος για τις δισκέτες που συνόδεψαν το 2ο τεύχος του περιοδικού, τον Δεκέμβριο του 2013!

Το νέο, "μπαμπάτσικο" RP λοιπόν είναι γεμάτο με ύλη που θα ικανοποιήσει όλα τα γούστα, καθώς τα θέματά του, πλην εξωφύλλου και διαφημίσεων, καλύπτουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 68 ολόκληρες πυκνογραμμένες σελίδες!

Τι μπορεί να διαβάσει κανείς λοιπόν σε αυτές τις 68 σελίδες; Καταρχάς έχουμε τις αγαπημένες μόνιμες στήλες (κάποιες εκ των οποίων "ξεχείλωσαν" στο νέο τεύχος), δηλαδή τα Retro Νέα, το Amiga News, το 8/16bits Reviews, το 8 Magic bits (με Amstrad PCW 8256/8512), το Adventureland (με Willy Beamish), το Calling Gods Allowed από την πένα του Στέφανου Κουτσούκου, το ευθυμογράφημα αλλά και το Σκάσε και Άκου με το κλασικό Heaven and Hell των Black Sabbath (και τις σολιές του Ιορδάνη Κιουρτσίδη).

Επίσης, στα πλαίσια του Lost Treasures ο Γιάννης Τσακίρης (μιλάμε για μεταγραφή αεροδρομίου, έτσι απλά) μας παρουσιάζει το Wasted Dreams για Amiga ενώ στα hardware reviews μπορεί κανείς να διαβάσει για το Easyflash 3 cartridge για Commodore 64 και για το SMART card interface για ZX Spectrum.

Ντεμπούτο κάνει και μια ακόμη στήλη που φιλοδοξεί να μονιμοποιηθεί και αυτή μετά από μερικά εκατομμύρια συμπολίτες μας: πρόκειται για το Scripta Manent μέσα από τις σελίδες του οποίου ο Μιχάλης Ιωαννίδης αναλαμβάνει να μας θυμίσει τα "μαργαριτάρια" των κλασικών εντύπων πληροφορικής back in the day.

Όλα τα παραπάνω, που κάθε άλλο παρά λίγα είναι και που λίγο ή πολύ φτάνουν για να γεμίσουν ένα ολόκληρο τεύχος, αποτελούν την τούρτα, αλλά όχι και το... κερασάκι! Αυτό είναι το cover story του περιοδικού, το μοναδικό, απίστευτο, απαράμιλλο, και κυριολεκτικά τεράστιο αφιέρωμα του Στέφανου Καρούσου στα Quake, Quake II και Quake III, την ιστορία πίσω από τα παιχνίδια αυτά της πολυαγαπημένης id software, τα mods τους, τα παιχνίδια που βασίστηκαν στις id tech engines της εποχής, τις κόντρες των καρτών γραφικών και των επεξεργαστών και όλο το παρασκήνιο πίσω από τα παραπάνω. Το εν λόγω αφιέρωμα είναι ό,τι πιο μεγάλο, πλήρες και χορταστικό έχει δημοσιευθεί ποτέ στο Retro Planet, καταλαμβάνοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, 34 ολόκληρες σελίδες! Κι αν κάποιοι στο παρελθόν διαμαρτυρήθηκαν για το μεγάλο μέγεθος των αφιερωμάτων του περιοδικού κατά καιρούς, η απάντηση είναι ότι, πολύ απλά, ή γράφεις ό,τι και όσα πρέπει για ένα θέμα που "το σηκώνει" ή δεν το ακουμπάς καθόλου.

Όσοι ενδιαφέρεστε για το νέο, 22ο, υπερ-τεύχος του Retro Planet εκφράστε το ενδιαφέρον σας με email στο retroplanetmagazine@gmail.com ή με τους τρόπους που χρησιμοποιείτε όλα αυτά τα χρόνια αν είστε τακτικοί αναγνώστες.

Iceblox Plus: τώρα και στον Atari ST

Πρώτη ανάρτηση για το 2019 μετά από 9 ολόκληρες μέρες απραξίας... Μάλιστα, καλά τα πάμε. Όταν ξεκίνησα αυτό το blog είχα φτάσει να ανεβάζω μέχρι και 3 θέματα ανά ημέρα και τώρα πια, σχεδόν 3 χρόνια αργότερα, γράφω με ρυθμούς... Ελληνικού δημοσίου! Ας είναι, δεν πειράζει: λίγα και καλά. Ή, τουλάχιστον έτσι λέω μπας και κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Και δεν είναι και ευκολόπιστος ο κερατάς!

Ας αφήσω όμως τον εαυτό μου στην ησυχία του (;!;) και ας πάμε στο παρθενικό - για μας - θέμα του 2019, που δεν είναι άλλο από την έλευση του Pixel Pete στον Atari ST. Τι; Δεν σας λέει τίποτα το όνομα; Κακώς, πολύ κακώς, γιατί εγώ στο παρελθόν είχα αναφερθεί εκτενώς στον συμπαθέστατο πιγκουίνο ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, έκανε την εμφάνισή του σε 13 διαφορετικές πλατφόρμες προτού κατηφορίσει κατά ST μεριά!

Βλέπετε, ο (πιγκουίνος) πρωταγωνιστής του Icebox Plus, του παιχνιδιού που εμφανίστηκε σε... μερικά κινητά (Nokia 7210, 6610, 5100, 6100, 3510i, 3520, 7650, 3650, Sharp GX10 και Sony Ericsson T300, T610 αλλά και Siemens S55) και στη συνέχεια στον Commodore 64, αποφάσισε, μέσω του εμπνευστή και δημιουργού του Karl Hornell να τιμήσει με την παρουσία του και τις οθόνες των υπολογιστών της σειράς ST της Atari.

Και, επειδή προσωπικά έχω σιχαθεί τις απανωτές κυκλοφορίες τίτλων για τον Atari STE που γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους original STs, βγάζω το καπέλο στον κύριο Hornell που μετέφερε τον συμπαθέστατο και γλυκύτατο arcade τίτλο του στον πραγματικά άξιο ιστορικά εκπρόσωπο των 16μπιτων Atari, τον ST/STF/STM/STFM (και πάει λέγοντας). Φυσικά, το Iceblox Plus τρέχει και σε Atari STE, αλλά δεν χρησιμοποιεί το έξτρα hardware και, φυσικά, δεν το απαιτεί. Αν πρέπει σώνει και καλά να γκρινιάξω για κάτι (hey, that's me!) τότε θα πρέπει να σταθώ στην μάλλον υπερβολική απαίτηση του Iceblox Plus για 1ΜΒ μνήμης RAM, γεγονός που αφήνει στην "απέξω" όλους τους κατόχους Atari 520ST (και M, F, FM και STE - παρόλο που για τους τελευταίους δεν νοιαζόμαστε!) που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία...

Έτσι λοιπόν, οι ευτυχείς κάτοχοι Atari 1040STF (κυρίως) μπορούν εντελώς δωρεάν να χαρούν έναν απλό και διασκεδαστικό arcade τίτλο, με όμορφα γραφικά και αξιόλογο ήχο, που ξεχωρίζει για το εθιστικό του gameplay και θυμίζει αρκετά έναν απόγονο του Pengo σε... 2μησι διαστάσεις!

Για να ανακεφαλαιώσω λοιπόν, αν έχετε στην κατοχή σας κάποιον υπολογιστή της σειράς Atari ST με τουλάχιστον 1ΜΒ μνήμης, κατεβάστε από εδώ το Iceblox Plus και απολαύστε χαλαρή arcade διασκέδαση που δεν θα ζορίσει το μυαλουδάκι σας (το ιδανικό, εδώ που τα λέμε για χαλάρωση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας). (Πηγή: Indie Retro News).