The ZX Spectrum Show επεισόδιο 77

Καλώς τον κι ας άργησε (που κάθε άλλο παρά άργησε, εδώ που τα λέμε). Ο Paul Jenkinson επέστρεψε για μία ακόμη φορά σε έναν εκ των πλέον αγαπημένων διαδικτυακών τόπων των απανταχού Spectrumάδων, στο κανάλι του στο Youtube, με το νέο, 77ο (ζωή να 'χουν) επεισόδιο του The Spectrum Show.

Στο καινούριο επεισόδιο ο Paul μας μεταφέρει τα "νέα" από τον Φεβρουάριο του 1989, μας παρουσιάζει reviews των Laserwarp, Pub Games, Tea-Leaf Ted και Hard Cheese και έχει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Geoff για διάφορα νέα βιβλία σχετικά με τον ZX Spectrum και τα παιχνίδια του.

Φυσικά δεν είναι μονάχα αυτά, καθώς τα πιο ενδιαφέροντα σας τα άφησα για το τέλος: ο Paul εξετάζει ενδελεχώς το TZX Duino, έναν πολλά υποσχόμενο ψηφιακό εξομοιωτή κασετοφώνου. Κι όχι μόνο αυτό, modάρει και τον δικό του Spectrum με νέο, κατάλευκο case και - το καλύτερο - φωτιζόμενο πληκτρολόγιο! Το πιο καλό είναι ότι τα παραπάνω μπορούμε να τα αποκτήσουμε και εμείς, καθώς πρόκειται για parts που παράγονται μαζικά και πωλούνται από online shop! Ψηθήκατε; Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες απλά δείτε το νέο video του The Spectrum Show παρακάτω!

All Hallows για ZX Spectrum: μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία

Λοιπόν, εντελώς μεταξύ μας είναι ένα πράγμα που δεν μπορώ να το καταλάβω. Από τότε που κυκλοφόρησε εντελώς δωρεάν η σουίτα δημιουργίας παιχνιδιών Arcade Game Designer στον ZX Spectrum φτάσαμε στο σημείο οι 4 στις 5 νέες παραγωγές να είναι προϊόντα αυτής. Το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, καθώς το Arcade Game Designer δίνει πραγματικά πολλές δυνατότητες στον επίδοξο game developer. Το θέμα είναι ότι τελικά κατέληξε να χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την κατασκευή platform games τα οποία, όσο και να τα συμπαθείς και να τα γουστάρεις και να γνωρίζεις ότι είναι συνυφασμένα με την πλατφόρμα, ε, κάποτε κουράζουν. Πόσο μάλλον όταν οι δημιουργοί, προκειμένου να διαφοροποιήσουν όσο γίνεται τα παιχνίδια τους από το να είναι ένας ακόμη κλώνος των Manic Miner, Sir Lancelot ή Jet Set Willy καταφεύγουν σε... συζητήσιμες επιλογές. Μία εξ αυτών είχε ως αποτέλεσμα το παιχνίδι που αποτελεί το θέμα της ανάρτησης που διαβάζετε, και ονομάζεται All Hallows. Πριν όμως ασχοληθούμε με το τελευταίο ας επιστρέψουμε λιγάκι στην αρχική μου απορία: ο κύριος Jonathan Cauldwell πέραν του Arcade Game Designer κυκλοφόρησε και το Shoot 'em up Designer, το οποίο πωλείται έναντι χαμηλού αντιτίμου από την Cronosoft. Η σουίτα αυτή όπως καταλαβαίνετε είναι ιδανική για την κατασκευή shoot 'em ups και, αν δεν απατώμαι, χρησιμοποιήθηκε για την δημιουργία του πολύ καλού More Tea, Vicar?.

Τέτοια παιχνίδια μπορεί να φτιάξει κάποιος με το Shoot 'em up Designer. Γιατί κανείς δεν συγκινείται;

Το δικό μου λοιπόν ερώτημα είναι το εξής απλό: γιατί δεν ασχολείται απολύτως κανένας με τη δημιουργία shooters μέσω του Shoot 'em up Designer αλλά άπαντες φτιάχνουν από άθλια μέχρι εξαιρετικά platformers με το Arcade Game Designer; Οι 2 σουίτες είναι εξίσου εύκολες ή δύσκολες στη χρήση (όπως το δει κανείς) και το μόνο που πραγματικά τις διαφοροποιεί είναι ότι η μία κοστίζει 5 λίρες Αγγλίας ενώ η δεύτερη διατίθεται δωρεάν. Να είναι άραγε αυτό; Όλοι αυτοί οι δημιουργοί που ξοδεύουν εκατοντάδες εργατοώρες για να φτιάξουν ένα παιχνίδι τσιγκουνεύονται τις 5 λίρες; Πραγματικά δεν θέλω να το πιστέψω. Καλύτερα να δεχτώ ότι άπαντες έχουν ψύχωση με τα platform games - αυτό πιο εύκολα καταπίνεται. Πάντως, τη βλέπω τη δουλειά, θα πεθάνω με την απορία...

Ας επιστρέψουμε όμως στο All Hallows το οποίο, όπως γράφω και στον τίτλο δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία...

Το παιχνίδι αποτελεί έργο του πολύ γνωστού στο blog κυρίου John Blythe, ο οποίος είναι γραφίστας, προγραμματιστής, δημιουργός websites, game developer και, δεν ξέρω κι εγώ τι ακόμα. Γενικώς ο άνθρωπος "το έχει" και όλες του οι παραγωγές χαρακτηρίζονται από ποιότητα και εμμονή στην τελειότητα. Τσεκάρετε εδώ για να θυμηθείτε για ποιον μιλάμε και τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος μέσα σε μια διετία...

Ο ταλαντούχος κύριος Blythe λοιπόν έχει φτάσει - εδώ και αρκετό καιρό, είναι η αλήθεια - στο σημείο να παίζει στα δάχτυλα το Arcade Game Designer και να φτιάχνει παιχνίδια τα οποία, από τεχνική άποψη (γραφικά, μουσική, animation) είναι, απλά, άρτια. Το θέμα είναι ότι προσπαθώντας να ενσωματώσει πρωτότυπες ιδέες σε ένα χιλιοχρησιμοποιημένο είδος παιχνιδιών όπως τα platformers τον τελευταίο καιρό καταφεύγει σε... νεοτερισμούς οι οποίοι, ναι μεν διαφοροποιούν τις νέες παραγωγές του από την πεπατημένη, αλλά από την άλλη έχουν ως αποτέλεσμα παιχνίδια που, πώς να το θέσω, δεν πολυπαίζονται. Το Softology του John Blythe σε ό,τι έχει να κάνει με τον ZX Spectrum ξεκίνησε από το υπέροχο Foggy's Quest και συνεχίστηκε με το εξίσου καλό Circuitry. Το The Incredible Shrinking Professor που τα ακολούθησε ήταν επίσης αξιόλογο - αν και κάπως έχανε στον τομέα του gameplay -  ενώ μετά ήρθε το Rubicon Run The Maze που ήταν η συνολικά χειρότερη δημιουργία του John, από όποια άποψη κι αν την εξετάσει κανείς. Και μετά μαθαίνουμε για το All Hallows, το νέο του παιχνίδι. Και το βλέπουμε και το ακούμε και είναι φανταστικό. Μέχρι που φτάνει η ώρα να το παίξουμε: ε, εκεί είναι που λες "ήμαρτον"!

Ένα πανέμορφο platformer, που, δυστυχώς, πρακτικά δεν παίζεται!

Ήμαρτον, γιατί χειριζόμαστε μια κολοκύθα που μπιστάει ακατάπαυστα και πρέπει, με αυτόν τον τρόπο (μπιστώντας) να αποφύγουμε εχθρούς που είτε μας αφαιρούν ενέργεια είτε ζωή ολόκληρη, ήμαρτον γιατί με τον αυτόν τον τρόπο πρέπει να κινηθούμε προς διάφορες κατευθύνσεις, να υπερπηδήσουμε εμπόδια και θανατηφόρα χαντάκια και, φυσικά, να συλλέξουμε αντικείμενα.

Τα γραφικά είναι πανέμορφα, το soundtrack πολύ καλό, το animation υπέροχο αλλά το παιχνίδι, απλά, δεν παίζεται. Είναι τόσο δύσκολο που μπορεί σε λίγα λεπτά να αποθαρρύνει ακόμα και... τις groupies του John Blythe!

Κρίμα λοιπόν, πραγματικά κρίμα, γιατί ενώ ο άνθρωπος και μεγάλος γνώστης του αντικειμένου είναι και ταλέντο έχει να φαν κι οι κότες, αλλά συνεχίζει να αναλώνεται στη δημιουργία παιχνιδιών με μια σουίτα για platformers, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί από τα κλασικά του είδους. Ε, δυστυχώς, αυτή η προσπάθεια, ειδικά με τα τελευταία του παιχνίδια, δείχνει να πέφτει στο κενό. Μήπως να δοκίμαζε το Shoot 'em up Designer; Σκεφτείτε κάθε μήνα αντί για 20+ platformers που κυκλοφορούν για τον Spectrum να είχαμε τον ίδιο αριθμό shooters, ωραία δεν θα ήταν; Έστω και για αλλαγή, βρε αδερφέ!

Η έκδοση για ULA+ είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι τα γραφικό το πρόβλημα...

Α, και κάτι τελευταίο (μιας και γενικώς το έχω ρίξει στην γκρίνια σήμερα). Το λοιπόν, όπως όλοι γνωρίζουμε, μόνο ο ZX Spectrum 128 και όσοι τον διαδέχτηκαν διέθεταν τσιπ ήχου. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν φυσικά ενώ κάποιο παιχνίδι δεν ξεπερνούσε τα 40κάτι ΚΒ σε μέγεθος να "απαιτεί" 128άρη Spectrum προκειμένου να παίξει μουσική. Ήδη όμως από τα 80s είχαν κυκλοφορήσει διάφορα add ons που προσέθεταν στον 48άρη το ίδιο ηχητικό υποκύκλωμα με αυτό των μεγαλύτερων μοντέλων. Τα τελευταία χρόνια το πλέον δημοφιλές περιφερειακό του είδους είναι το ZX-AY, το οποίο μάλιστα πωλείται κιόλας σε ιδιαίτερα φτηνή τιμή. Γιατί λοιπόν οι game developers δεν φτιάχνουν παιχνίδια που να το εκμεταλλεύονται αντί να ζητούν σώνει και καλά 128άρη Spectrum; Γιατί, αντί για τον υπέροχο γομολάστιχά μας με ένα ZX-AY να είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα... ανοσιουργήματα (!) της Amstrad (γιατί, αλήθεια, πόσοι εκεί έξω έχουν 128άρη Spectrum της Sinclair; Ελάχιστοι); Έτσι, απλά το ρίχνω στο τραπέζι το ερώτημα...

Scuttlebutt & Scuttlebutt 64: το multi-platform σκατολογικό παιχνίδι της χρονιάς!

Αν τυχόν είστε φανατικοί αναγνώστες του παρόντος blog και το παρακολουθείτε ανελλιπώς, τότε ίσως και να θυμάστε τον Karl Hörnell. Και, αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, τότε η προηγούμενη δημιουργία του, το Icebox Plus, μπορεί και να το κάνει. Ναι, πρόκειται για εκείνο το γλυκύτατο arcade παιχνιδάκι με πρωταγωνιστή έναν πιγκουίνο, για το οποίο σας είχα γράψει πριν από 8 περίπου μηνές - το θυμηθήκατε τώρα;

Το λοιπόν, ο κύριος Karl Hörnell αποφάσισε να συνεχίσει τις δημιουργίες του στην πλατφόρμα του ZX Spectrum, και ξεκίνησε με ένα παιχνίδι... πώς να το πούμε κομψά... σκατολογικού περιεχομένου! Ε, ναι, πώς αλλιώς χαρακτηρίζεις μία arcade δημιουργία στην οποία ο ήρωας καλείται να συλλέξει περιττώματα που πέφτουν από τα ευμεγέθη τριχωτά οπίσθια που κινούνται στο επάνω μέρος της οθόνης; Ελπίζω να μην τρώτε αυτή τη στιγμή by the way...

Το λοιπόν, αφού ο συμπαθέστατος και πολυτάλαντος κύριος Hörnell γέμισε με κόπρανα τις οθόνες των ZX Spectrum ανά την υφήλιο με το Scuttlebutt (ο τίτλος του προγραμματιστικού αριστουργήματος), αρκετοί retro lovers (ή και poop lovers, ή, απλά, trolls - όπως το δει κανείς) του ζήτησαν να αποκαταστήσει την αδικία εν τη γενέσει της και να μεταφέρει το δημιούργημά του στον αειθαλή 64άρη.

Ως blogger που σέβεται τον εαυτό του και καλύπτει όλες τις αξιόλογες σκατολογικές παραγωγές (θυμηθείτε αυτό) δεν θα μπορούσα όπως γίνεται εύκολα κατανοητό να μην κατεβάσω και δοκιμάσω τη μεταφορά του Scuttlebutt στον Commodore 64. Οπλισμένος λοιπόν με καλή διάθεση, 2 ρολλά 4φυλλο καπιτονέ χαρτί υγείας και μια καρτέλα Imodium έπεσα με τα μούτρα (ατυχής μάλλον η επιλογή της έκφρασης) στο Scuttlebutt 64 για το οποίο, να το σημειώσω, ο ίδιος ο δημιουργός του τοποθετήθηκε ως εξής: "what came out of it all is by far the most tasteless and disgusting game I have ever built" .Well done, sir! Right said, Fred!

Το Scuttlebutt 64 χαρακτηρίζεται από απλά και όμορφα γραφικά που θυμίζουν κόμικ και είναι αρκετά (έως πολύ) επαναλαμβανόμενα, συμπαθέστατο soundtrack καθώς και ηχητικά εφέ και χειρισμό κατάλληλο ακόμα και σε όσους πάσχουν από εγκεφαλικό (ή, με άλλα λόγια, πιο απλός πεθαίνεις). Αριστερά, δεξιά και fire button, that's it, με αυτά τα εφόδια θα συλλέξετε όσο... σκατό δεν έχετε δει ποτέ μαζεμένο στη ζωή σας (χμ, εκτός κι αν περπατάτε στα πεζοδρόμια της Καισαριανής) και θα ανταποδώσετε μάλιστα, πυροβολώντας τα σιχαμένα τριχωτά οπίσθια!

Αν κάποιος μετά από τα παραπάνω καταλήξει στο ότι το παιχνίδι δεν προσφέρεται για σοβαρή κριτική τότε απλά είναι... κρυόκωλος (right to the spot!) αλλά και έχει και δίκιο: το Scuttlebutt και το Scuttlebut 64 είναι απλά projects που έφτιαξε ο δημιουργός τους προκειμένου να διασκεδάσει και να εξασκήσει τα προγραμματιστικά skills του. Και να ξέρετε ότι, σε αυτό το δεύτερο κομμάτι τα κατάφερε - και πάλι - εξαιρετικά, με όλες τις μέχρι τώρα δημιουργίες του να έχουν γραφτεί σε assembly και να χαρακτηρίζονται από απλότητα, άμεσο χειρισμό, συμπαθέστατα γραφικά και ήχο και καλό γούστο (εντάξει, αυτό το τελευταίο ομολογώ ότι το έγραψα για πλάκα)!

Αν θέλετε να κολυμπήσετε και εσείς οι ίδιοι σε αχαρτογράφητα κόπρ... ε, ύδατα, κατεβάστε το Scuttlebutt για τον Spectrum σας από εδώ. Το Scuttlebutt 64 για τον 64άρη από εδώ και το source code του τελευταίου σε assembly από εδώ. Άντε και καλή όρεξη! (Πηγή: Indie Retro News)

CD32 50 Game Multi-Disc: η απόλυτη συλλογή;

Λοιπόν, ούτε βαλτός να ήταν ο Amigajay να μας "φτιάχνει" κάθε τόσο και λιγάκι με τις συλλογές που δημιουργεί και κυκλοφορεί για το Amiga CD32, το τελευταίο προϊόν στην ένδοξη ιστορία της Commodore.

Ο λεγάμενος, όπως και ο Earok, αποφάσισαν να κάνουν τους κατόχους του CD32 να μην νιώθουν πλέον ως "φτωχοί συγγενείς" απέναντι στους χρήστες των λοιπών μοντέλων της πλατφόρμας της Amiga. Και, όχι μονάχα αυτό, αλλά μας έχουν φτάσει στο σημείο να τους ζηλεύουμε κιόλας πού και πού (καλά, όχι στ' αλήθεια, ως "κομπιουτεράς" ποτέ μου δεν φθονούσα τους "κονσολάδες"). Γιατί αυτό; Διότι, μόλις πριν από μία εβδομάδα ο Amigajay έδωσε στο κοινό τη νέα συλλογή του, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ περιέχει 50 ολόκληρα παιχνίδια (ΟΚ, εφικτό) σε - κρατηθείτε - εκδόσεις για CD32! Μιλάμε δηλαδή για εκδόσεις με digitized ήχο, full motion video, υποστήριξη gamepad και πολλά ακόμη καλούδια!

Μη σας ζαλίζω όμως με πολυλογία, δείτε καλύτερα τα 50 παιχνίδια που περιλαμβάνει το CD32 50 Game Multi-Disc για να πάρετε μια καλύτερη ιδέα:

Akira

Alien Breed SE / Qwak

All Terrain Racing

Arabian Nights

Battletoads

Brutal : Paws Of Fury

Cannon Fodder

Cedric And The Lost Sceptre

Chambers Of Shaolin

Chuck Rock

D/Generation

Darkseed

Deep Core

Defender Of The Crown 2 

Fears

Fields Of Glory

Fire Force

Fly Harder

Frontier : Elite 2

Gloom

Gulp!

International Karate +

John Barnes European Football

Jungle Strike

Lamborghini American Challenge

Lost Vikings, The

Manchester United Premier League Champions

Morph

Nick Faldo's Championship Golf

Oscar v1

Overkill / Lunar-C

PGA European Tour Golf 

Premiere

Project X SE / F17 Challenge

Quik : The Thunder Rabbit

Roadkill

Sabre Team

Seven Gates Of Jambala

Speris Legacy, The

Striker

Strip Pot

Super League Manager

Superfrog

Surf Ninjas

Syndicate

Theme Park

Thomas The Tank Engine & Friends Pinball

Total Carnage

Ultimate Super Skidmarks

Wendetta 2175

Όχι κι άσχημα, έτσι; Εντάξει, κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πετάξει καμιά εξυπνάδα του τύπου "πού είναι τα Microcosm και Wing Commander, ε;" αλλά εμείς δεν είμαστε τέτοιοι, έτσι δεν είναι;

Κατεβάστε - για περιορισμένο χρόνο και εμφανίσεις - το CD32 50 Game Multi-Disc από εδώ. Άντε, πάλι την βολέψατε, τυχερούληδες!

Playstation Classic: και η Sony στο παιχνίδι των "nostalgia devices"

Η είδηση έσκασε χθες και μάλιστα από πολύ νωρίς, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω τον ποταπό Ιαπωνικό κολοσσό να κλέψει τη δόξα από τον Dinohatzi και τα υπόλοιπα εκλεκτά μέλη της ρετροκοινότητας. Έτσι λοιπόν, έγραψα το κειμενάκι, έβαλα τις φωτογραφίες και το βίντεο και απλά περίμενα. Η 19η του Σεπτέμβρη ήταν (για μένα) η μέρα του φίλου μου και καμία είδηση δεν θα ήταν ικανή να τον σπρώξει προς το κάτω μέρος της σελίδας!

Ας πάμε όμως στην συμπαθή (NOT!) Ιαπωνική εταιρία. Η Sony λοιπόν, - αναμενόμενα θα έλεγε κανείς - ακολουθώντας τις προσταγές των καιρών, αποφάσισε να κατασκευάσει ένα ακόμα "nostalgia device", το πρώτο δικό της, που θα δίνει τη δυνατότητα στους 30-40something να θυμηθούν τα gaming νιάτα τους.

Παλαιότερα έχω γράψει αναλυτικότατα την άποψή μου για την Sony που εξηγεί (θέλω να πιστεύω) επαρκώς το γιατί στην τελευταία γενιά των παιχνιδομηχανών πήδηξα αποκλειστικά στο τρένο της Microsoft (XBOX One) και μόνο, αποφασίζοντας για πρώτη φορά ότι η σύγχρονη υλοποίηση του Playstation, το (αδιάφορο κατ' εμέ) PS4 δεν θα βρει χώρο στο καθιστικό μου, σε αντίθεση με τους προκατόχους του. Δεν θα πω προκαταβολικά το ίδιο και για το Playstation Classic, αφού, ακόμα και στα 99,99€ (προτεινόμενη λιανική τιμή) το θεωρώ προσωπικά λιγότερο βαρετό και περισσότερο "τίμιο" από την πλειοψηφία των μελών της οικογενείας του Playstation 4...

Τι εστί όμως Playstation Classic; Τι άλλο από το αναμενόμενο. Ήτοι, μία μίνι ρέπλικα του original Playstation του 1994 (όχι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω, ούτε κι εγώ κατάλαβα πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια), για την ακρίβεια στο 45% του μεγέθους αυτού. Η "νέα" κονσόλα θα έρχεται πακέτο με 2 USB χειριστήρια τα οποία όμως δεν είναι τα γκρίζα Dualshock, αλλά αυτά των πρώτων Playstation που κυκλοφόρησαν, άνευ αναλογικών sticks. Η έξοδος της οθόνης είναι φυσικά HDMI και η τροφοδοσία γίνεται μέσω μιας mini USB εισόδου (παρέχεται στη συσκευασία το καλώδιο φόρτισης αλλά όχι και το τροφοδοτικό).

Το σημαντικότερο κομμάτι φυσικά της όλης ιστορίας είναι τα παιχνίδια - άλλωστε μιλάμε για παιχνιδομηχανή, έτσι δεν είναι; Ενσωματωμένα στη μνήμη του το Playstation Classic θα έχει 20 "κλασικά" παιχνίδια, από τα οποία μέχρι στιγμής έχουν ανακοινωθεί μονάχα τα Final Fantasy VII, Jumping Flash, Ridge Racer Type 4, Tekken 3, και Wild Arms. Τώρα, αν από το απέραντο ρεπερτόριο από παιχνιδάρες του PSX (έτσι λεγόταν τότε) κάποιος πιστεύει ότι αξίζουν να συμπεριληφθούν στην 20άδα τα Jumping Flash και Wild Arms ε, τι να πω, απλά διαφωνώ. Φάγαμε τα νιάτα μας ομολογουμένως στην ίσως πλέον εμβληματική παιχνιδομηχανή όλων των εποχών, αλλά όχι παίζοντας τους 2 αυτούς τίτλους...

Ερχόμαστε έτσι στο πλέον κρίσιμο ερώτημα: θα μπορούμε να βάλουμε άλλα, δικής μας επιλογής παιχνίδια στο Playstation Classic; Έλα μου ντε! Οι πρώτες ενδείξεις συνηγορούν στο αντίθετο, αλλά όλο και κάτι θα έχουν σκεφτεί εκεί στην Sony για να συνεχίζουν να βγάζουν χρήματα και πέρα από την πώληση της μίνι κονσόλας. Βέβαια, με τις μέχρι τώρα πρακτικές τους ικανούς τους έχω να κυκλοφορήσουν στο μέλλον ένα άλλο Playstation Classic απλά με διαφορετικούς (καλύτερους;) ενσωματωμένους τίτλους, αλλά, όπως και να έχει, από τη στιγμή που δεν έχει ανακοινωθεί κάτι είναι μάλλον χαζό να κάνουμε υποθέσεις...

Περιμένοντας περισσότερες πληροφορίες να σας πω ότι το Playstation Classic θα κυκλοφορήσει σχετικά σύντομα, την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου του τρέχοντος έτους με προτεινόμενη τιμή λιανικής όπως ήδη ανέφερα τα 99,99€. Αξίζει; Τι να σας πω, αν πλήρωσε κάποιος για τα αντίστοιχα devices της Nintendo τότε γιατί να μην το κάνει και για αυτό της Sony; Αλλά, φυσικά, τα πάντα θα εξαρτηθούν από τα παιχνίδια που θα περιλαμβάνονται στο πακέτο καθώς και τη δυνατότητα προσθήκης νέων. Αν τα πάει καλά στους δύο αυτούς τομείς, δεν βλέπω τον παραμικρό λόγο να μην διαγράψει λαμπρή εμπορική πορεία το Playstation Classic. Άλλωστε, από το PS4 πιο "τίμιο" θα είναι...

Μια βραδιά στου Dinohatzi

Όταν, κάπου στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας εισερχόμουν δειλά-δειλά στην διαδικτυακή κοινότητα του (τότε ακμαίου και υποδειγματικού σε τρόπο λειτουργίας) Amigahellas ο μόνος μου απώτερος σκοπός ήταν η γνώση. Να μάθω πράγματα που δεν ήξερα, να μου απαντηθούν ερωτήματα για χρόνια αναπάντητα. Και ναι μεν, η γνώση και οι απαντήσεις σιγά-σιγά ήρθαν, αλλά ήρθε και κάτι άλλο το οποίο ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου: οι μακροχρόνιες φιλίες!

Ο απολύτως πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μέσα από την (σχεδόν καθημερινή, στα χρόνια που ακολούθησαν) διαδικασία του πάρε-δώσε ήταν ο Spyros. Ναι, αναφέρομαι στον άνθρωπο που έχει αναλάβει το DTP κομμάτι του Retro Planet και με τον οποίο, σωστά το μαντέψατε, 15 χρόνια αργότερα είμαστε καλοί φίλοι. Και δεν ήταν μονάχα αυτός, φυσικά...

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είτε μέσω του Amigahellas είτε (πολύ περισσότερο) μέσω του Amigaplanet γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Με κάποιους απ' αυτούς δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας, κάποιοι άλλοι απλά δεν άξιζαν τη συναναστροφή ακόμη κι αν ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη, κάποιοι ήταν λαμόγια, κάποιοι είχαν σοβαρά "θέματα", αλλά υπήρξαν και κάποιοι - και μάλιστα όχι και λίγοι - με τους οποίους "δέσαμε". Και με αυτούς τους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάνουμε παρέα, οργανώνουμε πράγματα μαζί και, τέλος πάντων, για να το θέσω απλά, είμαστε φίλοι. Και το γράφω αυτό με πάσα βεβαιότητα, καθώς οι φιλίες δοκιμάζονται στο πέρασμα του χρόνου αλλά και με τις διάφορες χρηματικές συναλλαγές. Ε, είναι εύκολα κατανοητό ότι στον χώρο της ρετροκοινότητας αυτές οι τελευταίες τείνουν στο... άπειρο (!), καθώς το ρετροσκουπίδι του ενός είναι ο ρετροθησαυρός του άλλου, με αποτέλεσμα οι δοσοληψίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Συνεπώς ναι, ούτε το χρήμα μπόρεσε να μπει ανάμεσά μας, άρα πάμε καλά!

Αν το εξετάσουμε το θέμα χρονικά, ένας από τους τελευταίους ανθρώπους από όσους γνώρισα μέσω της ρετροκοινότητας και στη συνέχεια μας ένωσαν ισχυροί δεσμοί φιλίας και αλληλοεκτίμησης, είναι ο Dinohatzi. Τον άνθρωπο τον γνώρισα για πρώτη φορά νομίζω πριν από 6 χρόνια σε έναν καφέ (εντάξει, αυτό ήταν το πρόσχημα, ακολούθησαν και μπύρες όπως καταλαβαίνετε) στο Superfly και η απλότητα και η αμεσότητά του, το χιούμορ του και το χαμόγελό του με κέρδισαν με τη μία - όπως και πολλούς άλλους, άλλωστε, δεν γνωρίζω κάποιον που να "μην πηγαίνει" τον Κώστα.

Με τον Dinohatzi λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, στα χρόνια που ακολούθησαν βρεθήκαμε αρκετές δεκάδες φορές. Καλή παρέα, εύθυμος και ανοιχτός χαρακτήρας, δεινός αναλυτής της Βίβλου (μην ρωτάτε!), what's not to like? που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Ειδικά λόγω της εμπλοκής μας στο Vintage Computers Society αλλά και στα Amicamp και στο Retro Planet βρισκόμασταν πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, και για καιρό τουλάχιστον δις εβδομαδιαίως.

Δυστυχώς, εδώ και ένα-ενάμισι χρόνο οι επαφές μας αραίωσαν. Κάτι οι δουλειές, κάτι οι υποχρεώσεις, αλλά και κάτι... η Κική! Ναι, ο Κώστας συνάντησε την κοπέλα που έμελε να αποτελέσει το έτερό του ήμισυ και, ως εκ τούτου, τον βλέπαμε λιγότερο. Δεν νομίζω ότι εξεπλάγη πραγματικά κανείς όταν μας ανακοίνωσαν τα παιδιά ότι σκοπεύουν να ενωθούν εις γάμου κοινωνία: αν δεν παντρεύονταν αυτοί, ποιος θα παντρευόταν; "A match made in heaven" λένε για κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι Αγγλοσάξωνες, εγώ θα το χαρακτήριζα απλά ως "the perfect match".

Έτσι λοιπόν κύλησαν οι μήνες και το Σάββατο που πέρασε ο Dinohatzi και η (πλέον) συμβία του πέρασαν τα σκαλιά της εκκλησίας. Την τελετή, η οποία ολοκληρώθηκε με τη μεγαλύτερη κατανάλωση ρυζιού που έχω προσωπικά αντικρίσει (κι ας έχω παρευρεθεί σε πάνω από 120-150 γάμους) ακολούθησε - ως είθισται - η γαμήλια δεξίωση. Και, μεγάλα παιδιά είστε, έχετε πάει σε γάμους, ξέρετε ότι εκεί είναι που συνήθως αρχίζουν τα δύσκολα: ψιλοκουβεντούλα με αγνώστους, νησιώτικα στη διαπασών, σκέψεις του τύπου "τι κάνω εγώ εδώ πέρα;" και άντε να περιμένεις να σηκωθεί ο πρώτος να αποχωρήσει για να την κάνεις κι εσύ. Όμως - και εδώ ήταν το καλό - το "τραπέζι" των παιδιών δεν ήταν έτσι: το (ωραίο) κρασί έρεε άφθονο, οι μουσικές επιλογές (χωρίς να ξεφεύγουν επ' ουδενί από αυτές που αναμένονται σε μία γαμήλια δεξίωση) ήταν εξαιρετικές και το κλίμα ήταν υπέροχο καθώς πολλά εξέχοντα μέλη της ρετροκοινότητας μετά των συζύγων ή των οικογενειών τους έδωσαν το παρόν. Και εκεί ήταν που έφαγα τη φλασιά και έκανα τη συνειδητοποίηση: πολλοί καλοί φίλοι ήταν εκεί και όλους ανεξαιρέτως τους γνώρισα μέσα από την ενασχόληση και την τριβή με τον κόσμο του retro computing!

Ε, και κάπου εκεί ήταν που, με το τσιγάρο στο στόμα και το ποτήρι με το κρασί στο χέρι, σιγοτραγουδώντας (βασικά η σωστή λέξη είναι "γκαρίζοντας") την "Ρόζα" του Μητροπάνου ένιωσα μια πραγματική αγαλλίαση, γιατί κατάλαβα πλέον ότι τα 15 και βάλε χρόνια που αποτελώ μέρος της ρετροκοινότητας δεν μου έδωσαν μονάχα γνώσεις και εμπειρίες, δεν μου έδωσαν μονάχα φρικαλέες συναναστροφές με υποκείμενα που χρήζουν βοήθειας από ειδικούς και επιστημονικής μελέτης, δεν μου έδωσαν μονάχα νεύρα και τσαντίλα, αλλά μου έδωσαν και την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, καλά παιδιά με όλη τη σημασία της λέξης και να δημιουργήσω φιλίες με γερές και στέρεες βάσεις. Τι άλλο δηλαδή να ζητήσει κανείς;

Να ζήσετε παιδιά και να ευτυχήσετε. Σας το εύχομαι ολόψυχα!

Retro Planet #21 in da house!

Λοιπόν, αυτή τη φορά το φταίξιμο είναι δικό μου, όλο δικό μου. Και αυτό γιατί κοντεύει να περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από τότε που έφτασαν στα χέρια μας τα φρεσκοτυπωμένα αντίτυπα του νέου, 21ου, τεύχους του Retro Planet κι εγώ δεν είχα δημοσιεύσει τίποτα και δεν είχα ενημερώσει παρά ελάχιστους. Βέβαια, δικαιολογίες υπάρχουν και είναι και επαρκέστατες αυτή τη φορά: πέραν της εργασίας, των οικογενειακών και των κοινωνικών υποχρεώσεων κάθε λογής, είχαμε και τον γάμο του Dinohatzi (θα αναφερθώ στο κοσμικό γεγονός της χρονιάς σε άλλη ανάρτηση στο άμεσο μέλλον). Ε, με αυτά και τα άλλα, η ανακοίνωση άργησε λιγάκι αλλά πλέον είναι εδώ και την διαβάζετε. Πάμε λοιπόν!

Σεπτέμβριος του 2018 και μόλις κυκλοφόρησε το 21ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, ενός εντύπου που ασχολείται με το retro computing και το retro gaming (και όχι μόνο).

Το νέο τεύχος είναι και ολίγον τι επετειακό, καθώς με την κυκλοφορία του συμπληρώνονται και 5 ολόκληρα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων το Retro Planet έρχεται με συνέπεια στα χέρια των αναγνωστών του κάθε τρίμηνο!

Το 21ο τεύχος του Retro Planet υποδέχεται το φθινόπωρο με παιχνιδιάρικη διάθεση - διαβάστε παρακάτω τα θέματα που το απαρτίζουν και θα καταλάβετε!

Έναρξη με τα κλασικά: editorial από τον υπογράφοντα, καθώς και τα retro νέα που το ακολουθούν.

Amiga News από τον Γιώργο Σωκιανό με τα τελευταία νέα και εξελίξεις από το στρατόπεδο της "Μεγάλης Κυρίας" του home computing.

Επιστροφή στα κείμενα του συγγραφέα του παρόντος με τα 8/16 bits reviews: σε αυτό το τεύχος παίξαμε και σας παρουσιάζουμε τα Worthy, Robbie Strikes Back, Baba's Palace και Organism. 3 διαφορετικά formats και 4 διαφορετικά παιχνίδια για όλα τα γούστα.

Ακολουθούν τα δημοφιλή 8 Magic bits μέσα από τα οποία ο γράφων σας ξεδιπλώνει την ιστορία ενός πραγματικά ξεχωριστού υπολογιστή του παρελθόντος, του Osborne-1.

Φτάνοντας πια στη σελίδα 20 συναντάμε το super duper, uber απολαυστικό και χορταστικό αφιέρωμα του Βασίλη Κωστόπουλου στα - υπεραγαπημένα στα 80s - arcade conversions. Ο συντάκτης του Retro Planet έψαξε, έπαιξε, δοκίμασε και σας παρουσιάζει τα 3 καλύτερα (και όχι μόνο) conversions για τις λαοφιλέστερες πλατφόρμες της νιότης μας. 11 ολόκληρες σελίδες σας περιμένουν να χαθείτε μέσα τους!

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος επιστρέφει και στα πλαίσια της στήλης Lost Treasures μας βάζει στον κόσμο ενός από τα παιχνίδια που λάτρεψε περισσότερο, του Buzz Aldrin's Race Into Space.

Η σκυτάλη κατόπιν παραδίδεται στα ικανά χέρια του Στέφανου Καρούσου που μας ξεναγεί στη νέα, ενδέκατη σεζόν του (κάποτε δοξασμένου) X-Files.

Ακολουθεί μια μεγάλη και ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη επιστροφή: μετά από 4 και βάλε χρόνια ο Στέφανος Κουτσούκος του Ragequit επιστρέφει στο Retro Planet μέσω της στήλης Calling Gods Allowed (CGA για τους φίλους). Αράξτε και απολαύστε!

Περιοδικό για retro computing χωρίς hardware review γίνεται; Εμ, δεν γίνεται! Έτσι λοιπόν, ο υπογράφων και πάλι δοκιμάζει ένα πραγματικά εντυπωσιακό περιφερειακό με πάμπολλες δυνατότητες και καλούδια, το Penultimate cartridge για τον Commodore VIC-20.

Η στήλη Adventureland επιστρέφει με το Phantasmagoria 2: a Puzzle of Flesh δια χειρός Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ένα κλασικό όσο και ενδιαφέρον παιχνίδι για το οποίο αξίζει να διαβάσετε.

Όπως σε κάθε τεύχος εδώ και έναν περίπου χρόνο, φτάνοντας προς το τέλος πηγαίνουμε σε πιο ανάλαφρα μονοπάτια, μέσα από τις περιπέτειες του δημοσιοκάφρου Ταρτέλη, του αγαπημένου αντι-ήρωα που δημιούργησε ο Βασίλης Κωστόπουλος, για να ολοκληρώσουμε (ουφ!) με μια ακόμα επιστροφή και τον Ιορδάνη Κιουρτσίδη του Rockway.gr να μας "μαθαίνει" το κλασικό Black Rose των Thin Lizzy, ένα album-σταθμό από το χαμένο πια στη λήθη 1979.

Όσοι τακτικοί αναγνώστες του Retro Planet ξέρετε πού μπορείτε να βρείτε τα τεύχη του περιοδικού. Οι υπόλοιποι μπορούν να επισκεφθούν το website του και να επικοινωνήσουν για τα περαιτέρω με email στο retroplanetmagazine@gmail.com. Βιαστείτε όμως γιατί τα τεύχη εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού τον τελευταίο καιρό!