Once We Were Kings #8 - Amiga 4000 (3x)

Amiga 4000. Αν μη τι άλλο, η Amiga με το μεγαλύτερο νούμερο. Την κάνει αυτό την καλύτερη, όμως; Έλα, ντε. Αυτές οι σκέψεις με προβλημάτιζαν κάπου εκεί, γύρω στο 2006, και αποφάσισα να αποκτήσω κι εγώ μία Amiga 4000 για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τις δυνατότητες της ναυαρχίδας της Commodore, αλλά και τα ελαττώματά της.

Αυτή η Α4000 δεν ήταν δική μου. Αλλά είναι αυτή από την οποία έχω τις περισσότερες φωτογραφίες!

Είχα εντοπίσει λοιπόν τότε κάποιον καλό τυπάκο στη Γερμανία που πουλούσε μία stock Amiga 4000 (2ΜΒ Chip RAM, 16MB Fast RAM, Motorola 68040 στα 25MHz) στην λογική για την εποχή εκείνη τιμή των 200€ συν τα μεταφορικά. Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι φθηνή. Τέλος πάντων, ο άνθρωπος είχε όλη την καλή διάθεση να τη στείλει στην Ελλάδα, αρκεί να του μετέφερα τα χρήματα διατραπεζικά, στον λογαριασμό του στη Γερμανία. Δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο ούτε και είχα ξανακούσει για ΙΒΑΝ τότε, αλλά ο πωλητής επέμενε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, καθώς είναι δωρεάν. Φυσικά, δεν είχε γνωρίσει (ακόμα) τις ελληνικές τράπεζες...

Είναι γεγονός πως στο υποκατάστημα γνωστής τράπεζας που πήγα σκίστηκαν να με εξυπηρετήσουν και μάλιστα 3 άτομα ταυτόχρονα! Γιατί; Διότι κανένας δεν ήταν απολύτως σίγουρος πώς ακριβώς γίνεται η μεταφορά χρημάτων σε έναν λογαριασμό στη Γερμανία! Τραπεζικός υπάλληλος, σου λέει μετά. Τέλος πάντων, με τα πολλά με διαβεβαίωσαν ότι η μεταφορά ολοκληρώθηκε και χρωστούσα... 80€! "Μα μου είπαν ότι είναι δωρεάν", αντέτεινα. "Δωρεάν είναι στη Γερμανία, κύριε, εμείς το χρεώνουμε" μου απάντησε αυστηρά η υπάλληλος της τράπεζας. Τι να κάνω, τα έδωσα κι αυτά, ήταν και 32€ τα μεταφορικά, το όλο "κουστουμάκι" έφτασε τελικά στα 312€. Χαλάλι όμως, Amiga 4000 αγόρασα, σκέφτηκα...

Ναι, εντάξει, η Α2000 είναι σαφώς μεγαλύτερη σε μέγεθος!

Δεν είχαν περάσει 10 ημέρες από την ιστορία που σας διηγήθηκα, όταν, μπαίνοντας πρωί-πρωί στο (κορυφαίο εκείνα τα χρόνια) Amiga.org είδα μια αγγελία: ένας Ολλανδός πουλούσε τρεις Amiga 4000. Μπαίνω και τσεκάρω: μία με 68040 στα 180€, άλλη μία, επίσης με 68040 στα 150€ και μία "ταπεινή" με 68030 στα 120€. Και οι τρεις περιελάμβαναν πληκτρολόγια, ποντίκια, σκληρούς δίσκους και όση μνήμη δέχονταν onboard (2MB Chip RAM + 16MB Fast RAM). Ήδη, κάποιος είχε κλείσει την "ακριβή", αυτή με τα 180€. Επικοινωνώ κατευθείαν με τον Ολλανδό, του λέω ότι είμαι από την Ελλάδα και θέλω τις άλλες 2 τετραχίλιαρες και να μου πει πόσο πάνε τα ταχυδρομικά και με ποιον τρόπο θέλει να τον πληρώσω. Ο άνθρωπος δεχόταν - ευτυχώς - Paypal και μου είπε ότι, αφού θα πάρω και τις δύο, μου κάνει δώρο τα έξοδα αποστολής! Έτσι λοιπόν, με ακόμα 270€ αγόρασα άλλες 2 Amiga 4000...

Ευρύχωρο και νοικοκυρεμένο εσωτερικό. Αν δεν βάλεις κάρτες επέκτασης, φυσικά!

Η πλάκα της όλης ιστορίας είναι ότι η πρώτη τετραχίλιαρη καθυστέρησε περισσότερο. Έτσι λοιπόν, μια μέρα (γύρω στις 7 με 10 μέρες αφότου αγόρασα τις τετραχίλιαρες από τον Ολλανδό) έφερε ο courier της DHL στο γραφείο όπου εργαζόμουν τότε μία κούτα με την "γερμανική" Amiga 4000. Ενώ εγώ λοιπόν έχω ανοίξει την κούτα και περιεργάζομαι τα περιεχόμενά της, εμφανίζεται και ο ταχυδρόμος και μου λέει να πάω στο ταχυδρομείο γιατί μου έχει έρθει "ένα πολύ μεγάλο δέμα από Ολλανδία". Ναι, δεν κάνω πλάκα, και οι 3 τετραχίλιαρες μου ήρθαν την ίδια μέρα!

Μία stock A4000 040/25 με DVD-ROM και σκληρό δίσκο: ιδανικό σύστημα για... WHDLoad!

Από εκείνη τη μέρα βέβαια και πέρα, κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. "Σε ποιο αυλάκι;", θα ρωτήσετε. "Σε αυτό των επεκτάσεων", είναι η απάντηση. Γιατί, η Amiga δεν είναι Atari: δεν είναι ότι την πήρες και ησύχασες. Ρίχνοντας μια ματιά στην ebay έβλεπα να παρελαύνουν επιταχυντές, κάρτες γραφικών, κάρτες δικτύου και, ναι, τα ήθελα όλα!

Τελικά κατέληξα με τη μία Amiga 4000 να έχει Apollo 4060 με 128ΜΒ RAM, Piccolo SD64 κάρτα γραφικών, scandoubler στο video slot, high density disk drive, MAS player και κάρτα δικτύου (HydraNet ή Ariadne - δεν θυμάμαι ποια απ' τις δύο είχε πάει στην 4000 και ποια στην Amiga 2000). Είναι η μεσαία στις φωτογραφίες που θα ακολουθήσουν.

They come in 3s!

Η δεύτερη Amiga εφοδιάστηκε με έναν accelerator Warp Engine (Motorola 68040 στα 40MHz, 128MB RAM) ο οποίος δεν υστερούσε ούτε κατ' ελάχιστο σε σχέση με τον Apollo 4060. Ήταν ένας πραγματικά καταπληκτικός επιταχυντής και, το καλύτερο, τον είχα αγοράσει για 45€ (!) σε μια δημοπρασία στην ebay, γιατί ο πωλητής είχε γράψει λάθος το όνομά του και δεν είχε βάλει τη λέξη "accelerator" στον τίτλο, με αποτέλεσμα να δούμε μόνο εγώ κι άλλοι 3-4 τη δημοπρασία! Α, ναι, είχα βάλει και σε αυτή την τετραχίλιαρη κάρτα γραφικών, μια Retina Z3. Πρόκειται για την κάτω-κάτω Α4000 στις φωτογραφίες.

Εντάξει, αυτά τα νούμερα απλά δεν υπάρχουν!

Στην τελευταία τετραχίλιαρη δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, απλά έβαλα τον έναν A3640 που μου περίσσεψε από τις προηγούμενες, εφοδιάζοντάς την έτσι με 68040 στα 25MHz.

Η "καλή" κρύβεται εκεί, στη μέση!

 
Οπότε, τελικά τι; Εντυπώσεις; Κάτι, τέλος πάντων!

Λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη η Amiga 4000 είναι ένα αρκετά "τίμιο" μηχάνημα. Έχει τον IDE controller και την θέση για CD-ROM drive (σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την Amiga 3000), βάζεις άνετα και 18ΜΒ μνήμη στην κεντρική πλακέτα, οπότε μπορείς να πορευτείς χωρίς accelerator. Αν βέβαια θέλει κανείς να τρέξει κάτι απαιτητικό τότε η κάρτα γραφικών είναι μονόδρομος, οπότε ελάχιστη σημασία έχει η ύπαρξη του AGA chipset. Ξέρω, η Amiga 3000 είναι πιο όμορφη και έχει και ενσωματωμένο scandoubler αλλά σκεφτείτε τα μειονεκτήματα που έχει σε σχέση με την τετραχίλιαρη: πιο αργός επεξεργαστής, πολύ πιο σπάνιες μνήμες, SCSI αντί IDE (ξέρω, είναι ταχύτερο, αλλά έλεος!), προβληματικό Buster chip, έλλειψη φατνίου για οπτικό μέσο, ECS αντί του AGA. Εντάξει, ξέρω, όλοι λέγαμε επί χρόνια ότι η Α3000 ήταν καλύτερη αλλά - και ειδικά με τα σημερινά δεδομένα - τελικά η Α4000 μάλλον υπερισχύει και παρέχει μικρές και μεγάλες ευκολίες που δεν βρίσκονται στην τριχίλιαρη. Οπότε ναι, χρειάστηκα τρεις Α4000 και πολλά χρήματα (στις επεκτάσεις, κυρίως) αλλά κατέληξα: ναι, η Amiga 4000 είναι η καλύτερη desktop Amiga. Μετά την Amiga 2000, φυσικά!

(σε ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο θα σας περιγράψω σε μελλοντική ανάρτηση τι είχα φτιάξει με την Amiga 2000 που ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί με τις Α3000 και Α4000 και θα καταλάβετε...)

Παιχνίδια Που Αξίζει Να Παίξετε #15 - Rocket Smash (Commodore 64)

Είναι γεγονός πως δεν γίνεται να κρυφτεί κανείς πίσω απ' το δάκτυλό του - και φυσικά ούτε κι εγώ ούτε και κανένας άλλος μπορεί να ξεφύγει απ' τον κανόνα. Έτσι λοιπόν, όποιος τυχόν παρακολουθεί το παρόν blog εδώ και καιρό θα έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε που η σειρά αναρτήσεων με τον γλαφυρότατο τίτλο "Παιχνίδια Που Αξίζει Να Παίξετε" έτυχε κάποιας ενημέρωσης. Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι με ταπεινότητα, παίρνουμε μια βαθειά ανάσα, σηκώνουμε τα μανίκια και στρωνόμαστε στη δουλειά (αν παρατηρήσατε ομοιότητες στη φρασεολογία με αυτή των πολιτικών δεν έχετε άδικο, επίτηδες το έκανα - η ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν πάντα με κάνει να διασκεδάζω). Πάμε λοιπόν, φίλοι και φίλες: σήμερα θα φιλοξενήσουμε το Rocket Smash για τον Commodore 64.

Το Rocket Smash εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ρετρο-κομπιουτερίστικα δρώμενα την 1η Δεκεμβρίου του 2013, ως συμμετοχή των John Christian Lønningdal και Saul Cross για τον διαγωνισμό καλύτερου cartridge των 16KB του RGCD για τον Commodore 64. Αν σας ενδιαφέρει, το Rocket Smash κατετάγη 5ο σε εκείνο τον διαγωνισμό, στον οποίο υπήρχαν εξαιρετικές συμμετοχές όπως τα Monster Buster (1o), Micro Hexagon (2o), Vallation (6o). Η κατάταξη σύμφωνα με τα προσωπικά μου γούστα είναι πέρα για πέρα άδικη, αφού ναι μεν υπήρξαν πάρα πολλά πραγματικά αξιόλογα παιχνίδια, αλλά τα Vallation και Rocket Smash ήταν ένα σκαλί παραπάνω από τα υπόλοιπα. Φυσικά, αφού ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η αδικία, η αναξιοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις, θα ήταν μάλλον παράξενο ακόμα και αν ένας διαγωνισμός για παιχνίδια για τον Commodore 64 ξέφευγε απ' τον κανόνα...

Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά και ας ασχοληθούμε με το παιχνίδι μας. Στο Rocket Smash έχετε τον χειρισμό του ήρωα-αστροναύτη ο οποίος, αφού συλλέξει τα κομμάτια του διαστημοπλοίου του, συλλέγει και τα καύσιμα αυτού και διάφορα bonuses, προσέχοντας μην του τελειώσει το διαθέσιμο οξυγόνο. Εννοείται ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν μια απλή βόλτα στο πάρκο, καθώς δεκάδες εξωγήινα πλάσματα και διαστημόπλοια επιτίθενται στον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, επιδιώκοντας μία απλή επαφή που θα κοστίσει μία από τις ζωές του. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι - αν δεν το κάνουν να πάτε πάραυτα να διαβάσετε blogs για κηπουρική - έχετε όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος σας: ναι, το Rocket Smash στην ουσία δεν είναι παρά ένας κλώνος του Jetpac!

Να κάνω μια παρένθεση εδώ για να γράψω δυο λογάκια για το Jetpac. Το παιχνίδι αυτό κυκλοφόρησε το 1983 και ήταν ο πρώτος τίτλος των Tim και Chris Stamper και του μυθικού πλέον software house που δημιούργησαν τα δύο αδέρφια, της μίας και μοναδικής Ultimate Play The Game. Το Jetpac, παρόλο που φτιάχτηκε ώστε να τρέχει ΚΑΙ στον ZX Spectrum με τα 16ΚΒ μνήμης, υπήρξε ανώτερο από την συντριπτική πλειοψηφία των τίτλων που είχαν κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή για τον 48άρη Spectrum, αποτελώντας τελικά έναν εκ των πλέον εμβληματικών τίτλων λογισμικού στην ιστορία του μικρού μαύρου κουτιού με τα λαστιχένια πλήκτρα που χάρισε στον "θείο" Clive Sinclair δόξα, χρήματα, αναγνώριση, γυναίκες, αλλά και τον διόλου ευκαταφρόνητο τίτλο του "Sir". Περισσότερα για το Jetpac αλλά και την ιστορία της Ultimate Play The Game μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικότατο αφιέρωμα του γράφοντος εδώ. Φυσικά, παλαιότερα είχα παρουσιάσει και το Jetpac μέσα από τη σειρά των Παιχνιδιών Που Αξίζει Να Παίξετε και μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση εδώ.

Επιστρέφοντας στο Rocket Smash, θα πω ότι σε γραφικά και ήχο είναι ανώτερο του Jetpac, η απόκριση του αστροναύτη στις κινήσεις του joystick είναι άμεση και, φυσικά, τα sprites κινούνται στην οθόνη με απίστευτη ομαλότητα (Commodore 64 είναι αυτός). Το σημαντικότερο στοιχείο του όμως, αυτό που το κάνει πραγματικά να ξεχωρίζει και να αποτελεί μέρος μιας πολύ ειδικής κατηγορίας καταπληκτικών παιχνιδιών είναι το playability που το χαρακτηρίζει: παίζεις, παίζεις, ξαναπαίζεις και, όταν χάσεις, θες να παίξεις λίγο ακόμα. "Άντε, άλλη μια φορά" σκέφτεσαι, αλλά, συνήθως, είναι πολύ περισσότερες από μία!

Νομίζω ότι όλα τα θετικά στοιχεία του Rocket Smash συνοψίζονται σε μία και μόνο πρόταση: είναι τουλάχιστον αντάξιο του Jetpac. Αυτό και μόνο, είναι το απόλυτο κατόρθωμα για το παιχνίδι και τους δημιουργούς του. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.

Once We Were Kings #7 - Expanded A500s

Νομίζατε ότι τελειώσαμε; Χα! Ούτε καν κοντά δεν είμαστε ακόμα! Πραγματικά θεωρώ ότι το έχω κατακτήσει το δικαίωμα να φωνάζω για τα (όποια) αρνητικά της Amiga με τόσα μηχανήματα που είχα αγοράσει, τόσα χρήματα που είχα ξοδέψει και, το σημαντικότερο, τόσες ώρες που είχα αφιερώσει.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω 2 Amiga 500 οι οποίες, ας πούμε ότι "τις είχαν τις επεκτασούλες τους". Αν και βέβαια, καμία απ' τις δύο δεν είχε πραγματικά την ταχύτητα και τη λειτουργικότητα που έχει η τωρινή μου 500άρα με τον HC508. Αλλά έτσι είναι, τότε υπήρχαν λιγότερες επιλογές και αναγκαστικά παιδευόμασταν με... φρικαλέα (!) hardware parts, όπως είναι οι δίσκοι SCSI και οι ZIP RAMs. Ευτυχώς, με τις πρόσφατες γενιές accelerators όλα αυτά θα μπουν (ευτυχώς) αργά ή γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είπαμε, ΟΚ, γουστάρουμε retro feeling αλλά, SCSI IDs, terminators, κλπ; Άσε καλύτερα, δεν θα πάρω...

Πάμε στην πρώτη 500άρα λοιπόν, που δεν είναι άλλη από την κυρία της φωτογραφίας:

Η συγκεκριμένη ήταν εφοδιασμένη με ένα sidecar expansion της GVP, το A500-DH+ (το οποίο είναι το αντίστοιχο του HC8+ για την Amiga 2000, αν θυμάμαι καλά). Η συγκεκριμένη επέκταση εφοδιάζει την 500άρα με 8ΜΒ μνήμης Fast RAM (χρησιμοποιώντας απλά SIMMs και όχι αυτά της GVP - για καλή τύχη όποιου τον διαθέτει) αλλά και SCSI controller. Στον controller αυτό λοιπόν, είχα συνδέσει έναν σκληρό δίσκο (που εγκαθίσταται στο εσωτερικό του sidecar) αλλά και - εδώ είναι το καλό - ένα εξωτερικό SCSI CD-R/W της Yamaha, που προσέφερε στην "ταπεινή" 500άρα δυνατότητες εγγραφής CDs (αδιάφορο) αλλά και ανάγνωσης, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο για τη μεταφορά αρχείων.

Στο πίσω μέρος της Amiga είχα συνδέσει έναν scandoubler/flickerfixer που έδινε τη δυνατότητα σύνδεσης του μηχανήματος σε σύγχρονες, TFT/LCD οθόνες. Στο εσωτερικό του υπολογιστή, η ROM 1.3 είχε αντικατασταθεί με την 3.1.

Συνολικά, με όλα τα παραπάνω, η περί ης ο λόγος Amiga 500 θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα ιδανικό μηχάνημα για WHDLoad, καθώς θα μπορούσε να τρέχει παιχνίδια και demos ακόμα και από δισκάκια στο CD-R/W. Η ταχύτητα του stock 68000 στα 7,14MHz δεν αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα εφόσον το μηχάνημα περιοριζόταν καθαρά σε χρήση gaming...

Πάμε στην 2η 500άρα τώρα, που, αν θυμάμαι καλά, την έφτιαξα αρκετά μεταγενέστερα της πρώτης. Το μηχάνημα, όπως συνήθιζα, είχε ROM 3.1 και μάλιστα είχα μπει στον κόπο να αλλάξω τη μπαταρία του Α501 ώστε, όχι μόνο να μην έχω θέματα με διαρροές ανεπιθύμητων υγρών, αλλά και να μπορεί η 500άρα μου να κρατάει ημερομηνία και ώρα - δυνατότητα που για μένα είναι καλό να υπάρχει.

Στο motherboard της Amiga είχα προβεί στην κλασική πλέον μετατροπή του Zetr0, που κάνει τα 512ΚΒ της επέκτασης του trapdoor να φαίνονται ως συνέχεια της μνήμης chip, δίνοντάς μας έτσι ένα ολόκληρο ΜΒ.

Στο εσωτερικό της Amiga είχα εγκαταστήσει δύο πολύ ενδιαφέρουσες και χρήσιμες πλακετούλες. Η πρώτη δεν ήταν άλλη από τον "τίμιο" MTEC 68020i, που εφοδίαζε την 500άρα με έναν Motorola 68020 στα 14MHz και μέχρι 4ΜΒ μνήμης Fast RAM.

Η δεύτερη πλακέτα ήταν ο εξαιρετικός Indivision ECS, ο θαυματουργός αυτός εσωτερικός scandoubler/flickerfixer της Individual Computers, ο οποίος, εκτός από τα κλασικά και αναμενόμενα, προσέφερε δυνατότητα για scanlines αλλά και νέες αναλύσεις! Πραγματικά, ακόμα και τώρα τον θεωρώ ως must για όποιον ενδιαφέρεται να συνδέσει την OCS/ECS Amiga του σε σύγχρονα monitors...

Φυσικά, όλα τα παραπάνω θα ήταν μάλλον λίγο άχρηστα, αν δεν υπήρχε σκληρός δίσκος, έτσι δεν είναι; Εδώ λοιπόν χρησιμοποίησα ένα άλλο sidecar expansion, το Alfa Power της Alfa Data, το οποίο προσέφερε μνήμη Fast RAM (2MB για αποφυγή conflicts στην περίπτωσή μου) αλλά και - κρατηθείτε - IDE controller! Ναι, μην βλέπετε τώρα, πριν από κάποια χρόνια η δυνατότητα να έχει κάποιος IDE controller στην Amiga 500 και να αποφύγει να έχει να κάνει με SCSI ακουγόταν, απλά, εξωτική! Εγώ μάλιστα το πήγα ένα ακόμα βήμα παραπέρα, αντικαθιστώντας τον IDE δίσκο με κάρτα compact flash.

Όλα τα προαναφερθέντα καλούδια καθιστούσαν την 500άρα μου μια πραγματικά αξιόλογη Amiga. Δείτε αρχικά το Sysinfo:

Στη συνέχεια δώστε βάση στην ανάλυση της οθόνης και στο Which Amiga?:

To ShowConfig:

Και μια "επεμβασούλα" που είχα κάνει στο Multi Kickstart ώστε να τρέχει σαν "a500" από command line και να μας γυρνάει σε Kickstart 1.3:

Το προγραμματάκι αυτό μετατρέπει την πουσαρισμένη Α500 σε απλή, για λόγους συμβατότητας με το παλιό software σε δισκέτες

Ευχαριστίες σε όσους μου πούλησαν τα hardware parts που χρησιμοποίησα

Et voila, plain 1.3!

Αυτά λοιπόν με τις 500άρες: περισσότερα χρήματα, περισσότερος κόπος και χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που μπορούμε να έχουμε τη σήμερον ημέρα χρησιμοποιώντας έναν HC508 ή έναν ACA500 Plus. Δεν πειράζει, πάθαμε και μάθαμε!

Ξεκίνησε το Kickstarter campaign για τον ZX Spectrum Next!

Πέρασε καιρός, αλλά μη νομίζετε ότι δεν γινόταν τίποτα: ο Henrique Olifiers και η ομάδα του είναι πλέον έτοιμοι να δεχτούν τα χρήματά μας ώστε να προχωρήσουν στην έναρξη της παραγωγής του πολυαναμενόμενου ZX Spectrum Next.

Το email έφτασε στο account μου στις 3:49. Όταν το πήρα χαμπάρι και τσέκαρα τη σελίδα στο Kickstarter, περίπου στις 8:15, είχαν συγκεντρωθεί ήδη οι £79.000 από τις £250.000 που είναι ο στόχος της καμπάνιας. Τη στιγμή που γράφω την ανάρτηση, η ώρα είναι 11:40 και το ποσό έχει φτάσει στις £125.000, ακριβώς δηλαδή τα μισά από τον τελικό στόχο - και δεν έχει συμπληρωθεί καλά-καλά μισή μέρα από την έναρξη της καμπάνιας, κάτι που είναι πραγματικά εντυπωσιακό!

Υπάρχουν διάφορα πακέτα στήριξης του project που μπορούμε να επιλέξουμε, και κατέληξα στο ότι τα πλέον ενδιαφέροντα είναι τα παρακάτω:

- με £99 παίρνετε το motherboard του ZX Spectrum Next. Καθόλου άσχημα, καθώς μπορεί - έστω και με λίγη βοήθεια από το Dremel - να τοποθετηθεί σε κανονικό case από ZX Spectrum 16K/48K ("γομολάστιχας") ή σε case από ZX Spectrum+.

- με £175 παίρνετε έναν ολοκληρωμένο ZX Spectrum Next, μέσα στο πανέμορφο case του Rick Dickinson.

- με £215 παίρνετε τον ZX Spectrum Next Plus, ήτοι έναν πλήρη ZX Spectrum Next με real time clock και WiFi module (για εδώ με βλέπω).

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τις τιμές "αλμυρούτσικες", αλλά δεν νομίζω ότι είναι πραγματικά. Σκεφτείτε ότι με τα ίδια χρήματα που αγοράζατε έναν ZX Spectrum 48K το 1982 (£175) μπορείτε τώρα, εν έτει 2017, να αγοράσετε έναν ZX Spectrum Next "κουτάτο". Αν υπήρχε έστω και μια υποψία retro feeling με το NES Classic τι μπορεί να πει κανείς για τον Next; Που θα μπορείς με το που θα τον βγάλεις από τη συσκευασία του να τον συνδέσεις σε οποιαδήποτε τηλεόραση ή monitor, να γράψεις software σε μια SD κάρτα και να το τρέξεις κατευθείαν; Και, αν είσαι και μερακλής, μπορείς ακόμα και προγράμματα σε BASIC να γράψεις: οι εντολές βρίσκονται εκεί, τυπωμένες πάνω στα πλήκτρα!

Θα σας αφήσω τώρα για να πάω να "κλείσω" τον Next μου. Για περισσότερες πληροφορίες για τον ZX Spectrum Next διαβάστε εδώ και εδώ ή αφήστε τον ίδιο τον Henrique να σας παρουσιάσει μερικές δυνατότητες του μηχανήματος στο παρακάτω video:

* Η ώρα είναι 12:20 τώρα που ετοιμάζομαι να πατήσω το πορτοκαλί κουμπάκι που λέει "Δημοσίευση" για να ανεβάσω την ανάρτηση. Το ποσό που έχει συγκεντρωθεί ανέρχεται στις £137.500!

Blast From The Past demo για την Amiga 500

Δηλαδή, αν εσείς ακούγατε το όνομα "Lemon & The Deadliners" περί τίνος θα νομίζατε ότι πρόκειται; Demo group ή Rock n' Roll μπάντα; Φυσικά το δεύτερο, καθώς μας φέρνει στο μυαλό κλασικά groups όπως οι Dion & The Belmonts, Bill Haley & The Comets, Derek & The Dominos και άλλα συγκροτήματα των swinging fifties (και μεταγενέστερα). Μόνο που, στην περίπτωσή μας, έχουμε τελικά να κάνουμε με demo group - και μάλιστα ένα group το οποίο, προς τέρψη δική μου και των ομοϊδεατών μου, επιμένει να δημιουργεί σε Amiga 500, αφήνοντας στην άκρη τις "εύκολες" λύσεις του AGA και των accelerators.

Θα μιλήσουμε λοιπόν τώρα για την ολοκαίνουρια δημιουργία των Lemon & The Deadliners, που ακούει στο όνομα "Blast From The Past" και τρέχει σε απλές και απέριττες (καλά, άλλα λέγαμε στα 80s!) Amiga 500. Το Blast From The Past παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Revision 2017 (το Πάσχα, με λίγα λόγια) όπου και κατέλαβε την 2η θέση στην κατηγορία των Amiga demos.

Πρόκειται για ένα demo το οποίο έρχεται σε μία μόλις δισκέτα και, χωρίς να θέτει νέα μέτρα και σταθμά σε καμία απολύτως κατηγορία, είναι φρέσκο, ευχάριστο, και άρτιο αισθητικά. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ. Σας συνιστώ να το κάνετε, καθώς είναι μια πραγματικά αξιόλογη παραγωγή.

Η μία δισκέτα που θα χρειαστείτε για τον Atari ST!

Ας πούμε ότι έπρεπε να επιλέξετε μία και μόνο μία δισκέτα για τον Atari ST σας, ποια θα επιλέγατε;

Προτού σπάσετε το κεφάλι σας να θυμηθείτε ποια παιχνίδια χωρούσαν σε μία δισκέτα, θα σας θυμίσω τα εκατοντάδες (μήπως χιλιάδες;) compilation disks που είχαν δημιουργήσει οι πάλαι ποτέ ξακουστοί Pompey Pirates, Automation, Medway Boys και λοιποί. Πραγματικά, αυτά τα crews είχαν φτιάξει κάποιες εκπληκτικές συλλογές, με 4, 6 ή ακόμα και 8 παιχνίδια σε μία απλή δισκέτα double density των 720ΚΒ. Επειδή όμως τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται, σας παρουσιάζω τη νέα δημιουργία του γνωστού μας Peter Putnik που είναι ένα compilation disk με - κρατηθείτε - 23 παιχνίδια!

Μιλάμε για ένα απίστευτο κατόρθωμα, όσο και αν κάποια απ' τα παιχνίδια αυτά είναι παλιά, απλοϊκά arcades (που δεν τους λείπει όμως το καλό gameplay). Ανάμεσα στους τίτλους που χώρεσε στη δισκέτα αυτή ο Peter υπάρχουν και πολύ τρανταχτά ονόματα, όπως π.χ. τα Arkanoid, Uridium, Crystal Castles, Pac-Mania, Jet Set Willy και Xevious. Δείτε όλα τα παιχνίδια της δισκέτας στο παρακάτω screenshot, που αποτελεί και το αρχικό menu επιλογής:

Να αναφέρω εδώ ότι, όπως μας γράφει και ο ίδιος ο Peter, τα παιχνίδια καταλάμβαναν αρχικά 3.904ΚΒ (!), τα οποία συμπιέστηκαν σε 782ΚΒ, προκειμένου να χωρέσουν σε μία δισκέτα! Σα να μη φτάνει αυτό, πολλά από τα παιχνίδια περιλαμβάνουν και trainers, ενώ έχουν "πειραχτεί" ώστε σχεδόν όλα να τρέχουν σε οποιονδήποτε Atari (ST, STE κλπ), με οποιαδήποτε ποσότητα μνήμης RAM και με οποιαδήποτε έκδοση του TOS μεταξύ 1.0x-2.06!

Συγχαρητήρια λοιπόν στον Peter, και τώρα είναι η σειρά σας να κάνετε το καθήκον σας: κατεβάστε το image file της δισκέτας από εδώ και γράψτε το τώρα για να χαρίσετε στον Atari σας την απόλυτη single disk gaming συλλογή που κυκλοφόρησε ποτέ! (Πηγή: Atari Crypt).

Crystal Kingdom Dizzy για Spectrum 128K

Αυτό είναι το καλό με το hobby του retro computing: όχι μόνο συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, όχι μόνο έχουμε συχνά-πυκνά νέες κυκλοφορίες σε επίπεδο software και hardware, αλλά, αρκετές φορές κάποιες εξ' αυτών είναι αναπάντεχες. Να, όπως το remake του Crystal Kingdom Dizzy ας πούμε. Ναι, το ξέρω, δεν αποτελεί ιδιαίτερα συγκλονιστική είδηση το remake ενός παλιού παιχνιδιού του Spectrum σε PC ή Mac αλλά, τι θα λέγατε εάν είχαμε να κάνουμε με remake σε Spectrum; Μάλιστα, κύριοι. Το Crystal Kindom Dizzy του Spectrum επανακυκλοφόρησε, πολύχρωμο και ανανεωμένο, αυτή τη φορά για... Spectrum! ΟΚ, για την ακρίβεια για Spectrum με 128Κ μνήμης RAM, ήτοι κάποιον από τους 128Κ, +2 και +3.

Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, το Crystal Kingdom Dizzy ήταν ένας ιδιαίτερα αξιόλογος τίτλος, ο 7ος και τελευταίος της επιτυχημένης σειράς Dizzy, και εμφανίστηκε στα ράφια των καταστημάτων στην δύση της ζωής του ZX Spectrum, το 1992. Το παιχνίδι ήταν εθιστικό και, για τα δεδομένα του Spectrum διέθετε και πολύ καλά γραφικά - όπως άλλωστε συνέβαινε και με την πλειοψηφία των "μεταγενέστερων" τίτλων του μηχανήματος. Αυτά όμως δεν έλεγαν και πολλά στους Evgeniy Barskiy, Oleg Origin, Sergey Kosov και Marco Antonio Del Campo οι οποίοι απλά αποφάσισαν να κάνουν το καλό... καλύτερο. Πολύ καλύτερο, για να είμαστε ακριβείς!

Η νέα υλοποίηση του Crystal Kingdom Dizzy "πατάει" σε μια ολοκαίνουρια game engine που "τρέχει" με 50fps, διαθέτει 6 νέα tunes, 136 "ανακαινισμένες" οθόνες με γραφικά τα οποία (τουλάχιστον) εντυπωσιάζουν. Για να πάρετε μια ιδέα, δείτε το loading screen του original τίτλου:

που κάθε άλλο παρά άσχημο θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς, και ρίξτε και μια ματιά και σε αυτό του remake:

Εντυπωσιακό, έτσι; Να σας θυμίσω ότι έχουμε να κάνουμε με ίδια ανάλυση οθόνης, ίδιο αριθμό χρωμάτων, ίδιους περιορισμούς (λέγε με color clashing). Όχι, για να μη νομίζετε ότι ο 128άρης Spectrum είχε ανώτερα γραφικά από τον "κλασικό": απλά η δουλειά που έχει γίνει είναι καταπληκτική. Και αυτό μπορεί να φανεί ακόμα καλύτερα, συγκρίνοντας κάποιες οθόνες μέσα απ' το παιχνίδι, όπως αυτήν:

με αυτήν:

Ε, ναι, δεν έχει νομίζω νόημα να γράψω περισσότερα, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο το μέγεθος και η ποιότητα της δουλειάς που έγινε στο remake του Crystal Kingdom Dizzy. Τώρα λοιπόν που σας άνοιξε η όρεξη, κατεβάστε το από εδώ και χαρείτε το στον Spectrum σας. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να το συνδυάσετε με το "ιδιαίτερο" color blend που παράγει μια παραδοσιακή CRT οθόνη - θυμηθείτε με, αυτά τα πράγματα χάνουν σε LCD screens. (Πηγή: Indie Retro News).

Logon's Run - ο Amstrad κατακτά την 3η διάσταση!

First things first - για να είμαστε σωστοί δηλαδή, όχι τίποτα άλλο! Να ευχαριστήσω λοιπόν τον φίλο μου τον Βασίλη (κάποιοι τον γνωρίζουν ως "Vulture" εκεί στα Αμιγκο-στέκια) ο οποίος, σα να χτυπούσε κάρτα, ακριβώς στις 9 το πρωί, έσπευσε να με ενημερώσει για την κυκλοφορία ενός νέου demo για τον Amstrad, που ονομάζεται "Logon's Run - 3D meets the aging bits". Βασικά ο άνθρωπος με ενημέρωσε για όλο το event της Revision 2017 για το οποίο, εντελώς ειλικρινά θα ομολογήσω ότι δεν το είχα πάρει χαμπάρι: ναι, είναι η πικρή αλήθεια ότι η Amiga και οι accelerators μας έφαγαν τα καλύτερά μας χρόνια (και μερικά ακόμα)!

Το Logon's Run λοιπόν, που είναι και το θέμα μας, είναι ένα ολοκαίνουριο demo, μεγέθους 22Κ (!), το οποίο, πραγματικά, φέρνει την 3η διάσταση στον Amstrad CPC! Δεν θέλω να γράψω πολλά λόγια, καθώς τελικά σχεδόν όλοι είμαστε οπαδοί του δόγματος "seeing is believing" ήτοι "δείξτο μου να σε πιστέψω"! Απλά να αναφέρω ότι τα γραφικά που βλέπουμε "παίζουν" στο MODE 1 του Amstrad (320 x 200 pixels, 4 χρώματα) και, αν τα χρώματα σας φαίνονται περισσότερα, αυτό οφείλεται στην έξυπνη χρήση της τεχνικής του dithering. Ή, εδώ που τα λέμε, μπορεί και να είναι περισσότερα: ποτέ δεν ξέρεις με αυτούς τους τύπους!

Να συμπληρώσω ότι τα τρισδιάστατα, υψηλής ανάλυσης γραφικά κινούνται με χαρακτηριστική ομαλότητα τέτοιου επιπέδου που θα πρέπει να αναγκάσει όσους έγραψαν στο παρελθόν ότι "ο Amstrad δεν μπορεί να επιτύχει ομαλή κίνηση στα γραφικά ελλείψει custom chips" να... φάνε τα γραπτά τους!

Εννοείται (;) ότι όλα τα παραπάνω συνεπικουρούνται από ένα αξιόλογο soundtrack, έτσι, για να μη μείνουν τα αυτιά σας παραπονεμένα σε σχέση με τα μάτια σας! Μπορείτε να κατεβάσετε το Logon's Run - 3D meets the aging bits από εδώ.

Pentomino για Amstrad CPC

Είναι η πικρή αλήθεια ότι είχα αρκετό καιρό να ασχοληθώ με τους (συμπαθέστατους) υπολογιστές της σειράς CPC της Amstrad. Φυσικό βέβαια είναι από τη μία, όταν έχεις να κάνεις με 5 βασικά formats να αδικείς κάποιο ή κάποια λίγο ή πολύ. Είναι γεγονός πάντως είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει εσκεμμένα, απλά τον τελευταίο καιρό είχα πέσει με τα μούτρα στους Atari ST και Amiga με ολίγη από Commodore 64, οπότε μοιραία δεν καταπιάστηκα επαρκώς με τους CPC και Spectrum. Ας ξεκινήσω λοιπόν να το διορθώνω αυτό με την παρούσα ανάρτηση...

Αφορμή για το κείμενο που διαβάζετε έδωσε η κυκλοφορία (ανήμερα του Πάσχα μάλιστα, αν δεν απατώμαι) του παιχνιδιού Pentomino για τους Amstrad CPC. Όσοι δεν το γνωρίζετε, το Pentomino είναι ένα παιχνίδι που αποτελείται από διάφορα γεωμετρικά σχήματα και στόχος του παίκτη είναι να δημιουργήσει κάποιο σχήμα με τα κομμάτια που έχει στη διάθεσή του. Ακούγεται μεν απλό, αλλά, ανάλογα με το σχήμα που καλούμαστε να δημιουργήσουμε, η αποστολή μας μπορεί να κυμαίνεται από... βόλτα στο πάρκο μέχρι πραγματική σπαζοκεφαλιά. Αν τα σχήματα ή το όνομα του Pentomino σας φέρνουν αμυδρά κάτι στο μυαλό θα σας πω ότι ναι, δεν κάνετε λάθος, το παιχνίδι αυτό αποτέλεσε την έμπνευση του Alexey Pajitnov για τη δημιουργία του εθιστικότερου ίσως video game της ιστορίας, του ενός και μοναδικού Tetris!

Σε ό,τι αφορά το Pentomino του Amstrad τώρα, αποτελεί δημιουργία του των Shining, HAL6128 (γραφικά) και MmcM (μουσική) και τρέχει σε όλους τους υπολογιστές της σειράς CPC. Το παιχνίδι αποτελείται από 464 (!) πίστες, που ξεκινούν από απλές και μπορεί να φτάσουν μέχρι και σε επίπεδα... εφιάλτη! Ο χειρισμός γίνεται με το joystick και είναι απλούστατος, απλά  παίκτης πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι τα κομμάτια που έχει στη διάθεσή του, εκτός από το να περιστρέφονται όπως συμβαίνει στο Tetris μπορούν και να "τουμπάρουν", προσφέροντάς μας το συμμετρικό κομμάτι αυτού με το οποίο ξεκινήσαμε.

Το Pentomino έχει απλά - θα τα έλεγα στοιχειώδη - γραφικά, τα οποία όμως κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους ενώ το loading screen είναι πολύ όμορφο. Τα διάφορα tunes που ακούγονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι συμπαθέστατα και σε καμία περίπτωση ενοχλητικά και το ίδιο το Pentomino μπορεί πραγματικά να σας φτάσει στο σημείο να... στρετσάρετε για τα καλά τα εγκεφαλικά σας κύτταρα!

Σίγουρα το Pentomino δεν πρόκειται να φέρει τα πάνω-κάτω στην σκηνή του Amstrad, παρόλα αυτά αποτελεί μια αξιόλογη δημιουργία που σίγουρα αξίζει έστω να τη δοκιμάσετε. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ. (Πηγή: Indie Retro News).

HC508: The AIBB results

Όσο αυξάνεται η τριβή μου με τον HC508, τόσο μεγαλώνει ο θαυμασμός μου για αυτό το μικρό κομμάτι hardware, αυτήν την λιλιπούτεια πλακέτα που απογειώνει τις επιδόσεις της 500άρας. Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, καλές όλες οι υπόλοιπες Amigas, αλλά για την πλειοψηφία όσων έζησαν και θυμούνται την εποχή της εισχώρησης των 16μπιτων υπολογιστών στην αγορά (αλλά και στα σπίτια μας) μία είναι η πραγματική Amiga - και αυτή είναι φυσικά η Amiga 500.

Η Amiga 500 είναι που έφερε αυτό το μαγικό hardware στα χέρια των απλών ανθρώπων - και ποτέ άλλοτε κάποιο μοντέλο Amiga δεν είχε τέτοιο impact όσο αυτό της 500άρας. Δυστυχώς, επί χρόνια, ειδικά από την έλευση της τρέχουσα χιλιετίας και μετά, η Amiga 500 δεν αποτελούσε την ιδανική επιλογή για όποιον ήθελε να έχει στην άκρη μια Amiga στιβαρή, αξιοπρεπή, που να μπορεί να κάνει και 5-10 πράγματα (το εξής ένα βασικά, το να παίζει παιχνίδια μέσω του WHDLoad) καθώς η έλλειψη controller για σκληρό δίσκο, η δυσκολία μεταφοράς δεδομένων από και προς αυτήν και οι αλμυρές τιμές των (αρκετά σπάνιων) accelerators και επεκτάσεων fast RAM έστρεφαν σχεδόν άπαντες στην λογικότερη επιλογή της Amiga 1200 ή ακόμα και της Amiga 600.

Είμαι χαρούμενος λοιπόν που διαπιστώνω ότι πλέον, χάρη σε προϊόντα όπως ο HC508 (και οι ACA 500 Plus, Wicher κλπ.), μπορούμε επιτέλους να βγάλουμε την 500άρα από το πατάρι, το μπαούλο ή τη ντιβανοκασέλα όπου και την είχαμε αποθηκεύσει και να της δώσουμε την θέση που της αξίζει, στο γραφείο μας. Τα λιγοστά τετραγωνικά cm που θα απαιτήσει παραπάνω λόγω του HC508 που "περισσεύει" από το Zorro II slot δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα, καθώς τα οφέλη που μας παρέχουν είναι αντιστρόφως ανάλογα του (μικρού) εμβαδού της κάρτας: ταχύτατος επεξεργαστής, επαρκέστατη μνήμη, "σφαιράτος" controller είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του θαυματουργού accelerator στον οποίο αναφέρθηκα αναλυτικά σε αυτήν εδώ την ανάρτηση/παρουσίαση. Σαν συμπλήρωμα λοιπόν στην παραπάνω ανάρτηση, θα παραθέσω τα αποτελέσματα από όλα τα tests του ΑΙΒΒ που δείχνουν με αριθμούς και γραφήματα αυτό που λίγο ή πολύ είχε γίνει κατανοητό εδώ και μερικές μέρες, ότι δηλαδή μία Amiga 500 με έναν HC508 είναι πολύ κοντά σε ισχύ σε μία Amiga 3000. Για την ακρίβεια, λίγο καλύτερη!

Για να μη νομίζετε ότι σας φλομώνω με λόγια του αέρα, δείτε κι εσείς τα αποτελέσματα σε όλα τα benchmarks του AIBB...

 

EmuTest

Writepixel

Sieve

Dhrystone

Sort

EllipseTest

Matrix

IMath

MemTest

TGTest

LineTest

Savage

FMath

FMatrix

BeachBall

InstTest

Flops

TranTest

FTrace

CplxTest